Reminiscence ＊ End of the Marionette's Strings - Swan Song 2

สถานที่ : สเตจ Valkyrie

…!?

(อะไรกัน ทำไมดนตรีหยุดล่ะ!? แล้วการแสดง...? ไม่สิ นี่ไม่เหมือนกับที่วางแผนไว้นี่!)

(เสียงประกอบเองก็... หยุดไปเหมือนกัน! ทั้งเสียงของฉันกับมิกะจิน แล้วก็... เพลงที่กำลังเล่น... มันหายไปหมดเลย!?)

(เสียงมันหยุดไปหมดแล้ว ได้ยินแค่เสียงของโอชิซังคนเดียวเอง!)

(อืออ.... ดูเหมือนว่าโอชิซังเองก็ตกใจจนหยุดร้องเพลงแล้ว! ทุกอย่าง... หยุดหมดเลย!)

(ผู้ชมเองก็... เริ่มคุยกันแล้ว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย อุบัติเหตุเหรอ? คัทเอาท์ดับเหรอ?)

(ไม่ใช่สิ ไฟไม่ได้ดับซักหน่อย! มีแค่เสียงที่หายไป! หรือว่าอุปกรณ์ออกอากาศเสียเหรอ!?)

(ไม่สิ ถ้าเกิดพวกเราทำอะไรซักอย่างตอนนี้ล่ก็ ยังพอไปต่อได้อยู่! ตอนนี้พวกเราทำอะไรไม่ได้นอกจากภาวนาให้เสียงดนตรีกลับมา แล้วแสดงต่อในระหว่างที่พวกเราทำอะไรซักอย่างเพื่อซื้อเวลา!)

(ฉันจะร้องเอง! ฉันจะต้องประคองเสียงของตัวเองแล้วร้องให้ได้! นานมาแล้ว ในคณะประสานเสียง ฉันเคยฝึกมาก่อน!)

(ไม่เป็นไร ฉันทำได้ ฉัน... ได้ฝึกมาแล้ว! ทุกวัน ทุกวัน บนดาดฟ้านั่น!)

(แต่ว่า ฉันก็ยังกลัว...! เสียงของฉัน... เคยถูกเขวี้ยงทิ้งราวกับขยะไร้ค่า!)

(แบบนี้... ฉันจะทำให้โอชิซังโกรธรึเปลาสยะ?)

(มันจะ... โดนทิ้งขว้างอีกรึเปล่า? ดูถูกฉัน บอกฉันว่าอย่าร้องเพลง... อึ่ก เขาจะตีฉันรึเปล่า!)

(ถ้าเกิดมันเป็นแบบนี้ต่อไปละก็ จบเห่แน่ๆ!)

(ถ้าเกิดจะเกิดเรื่องแย่ๆ แบบนั้นล่ะก็ สู้อยู่เงียบๆ แบบนี้จะดีกว่ารึเปล่านะ...?)

มิกะ : ~...♪

♪~♪~♪

นาซึนะ : (มิกะจิน... อา นายก็ด้วยเหรอ? นายเอง... ก็ไปฝึกมาเหมือนกันงั้นสินะ?)

(นายน่ะ... คอยมองพวกเราจากข้างหลังมาตลอด...)

(นายนั่งหัวเราะด้วยสีหน้าเจื่อนๆ พร้อมกับบอกว่าอยู่ตรงนี้แหละดีแล้ว แต่ว่า... นายเองก็อยากร้องเพลงเหมือนกันสินะ! นายเองก็... เป็นไอดอลเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?)

(มิกะจิน... รักโอชิซังยิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก เขาน่ะ... ถูกเหยียดหยามมามาก บอกว่าเป็นสิ่งที่ไร้ค่า...)

(แต่ถึงอย่างนั้น นายก็ยังอยู่กับเขา)

(นายยิ้มเสมอ พยายามตลอดมา และพยายามก้าวเดินตามเขาไปอย่างยากลำบาก!)

(อา นายเก่งมากเลยนี่นา! เสียงของนาย.... น่ารักยิ่งกว่าฉันซะอีก! ฟังแล้วฉันมีความสุขมากๆ เลยนะเนี่ย ก็นายเองก็เป็นไอดอลเหมือนกันนี่นา!)

(มิกะจิน... ถึงจะเป็นแบบนั้น นายก็ยังคงเงียบแล้วตามพวกเรามาอย่างนั้นเหรอ?)

(กับเจ้าความเย่อหยิ่ง ปากเสีย สับสนของโอชิซัง และความไร้ความรู้สึก และตัดขาดจากโลกของฉัน!)

(ทุกๆ วันที่พวกเราก้าวเดินไปด้วยกันในฐานะของ Valkyrie... นายเองก็ไม่อยากให้มันจบลงตรงนี้เหมือนกันใช่มั้ย...!)

(นายเลยพยายามเอาชนะความหวาดกลัวจากความโกรธของโอชิซัง เขวี้ยงมันออกไป และร้องเพลงออกมาเพื่อพวกเรา!)

(ฉัน ฉันเองก็ด้วย...! ฉันเองก็ไม่อยากให้มันจบลงตรงนี้ ในที่แบบนี้!)

(ฉันเองก็ด้วย... ฉันอยากจะให้นายได้แต่งตัวให้ฉันมากกว่านี้ในวันเกิดปีต่อๆ ไป!)

(ไม่สิ ในครั้งนี้ ฉันจะเป็นคนมอบของขวัญให้กับนายเองนะ! เพราะงั้นมาร้องเพลงด้วยกันเถอะ!)

(หลังจากนี้ และตลอดไป! เพลงของพวกเรา เพลงของ Valkyrie....!)

♪~♪~♪

ชู : (คาเงฮิระ.... นิโตะ... งั้นเหรอ เป็นแบบนี้เองสินะ?)

(อา… ตัวผมเป็นคนโง่ที่ไม่เคยรู้ตัวเองงั้นสินะ?)

(แม้ว่าผมจะต่อต้านการที่พวกเราจะพ่ายแพ้... บอกว่ามันเป็นยังไง แต่ว่าถ้าผมเผยจุดอ่อนของตัวเองออกมาล่ะก็ ผมก็จะถูกเอาเปรียบแบบนี้ต่อไป และต่อไปเรื่อยๆ สินะ...)

(แม้ว่าผมจะสำนึกผิดไปแล้วในตอนนี้ มันก็คงจะสายไปแล้วสินะ อา นี่มันฟังยากนิดหน่อยนะเนี่ย...)

(แย่จริงๆ เสียงของสองคนนั้นไม่ได้เข้ากันเลยนี่นา? การแสดงของ Valkyrie.... จะต้องสมบูรณ์แบบเสมอ แต่ว่าถึงจะอย่างนั้น เสียงของสองคนนั้นไม่ได้เข้ากันเลยซักนิด)

(มันคือ... บทสรุปของธรรมชาติงั้นสินะ? เพราะว่าพวกเราน่ะ... ไม่เคยซ้อมร้องเพลงด้วยกันเลย ผมคอยตัดสินใจทุกอย่างโดยไม่สนใจพวกเธอ...)

(ไม่เห็นคุณค่าของตัวพวกเธอ ผมเองสินะ ที่เป็นคนที่ตามืดบอด)

(แค่เดินสะดุดและเสียศูนย์เพียงเล็กน้อย ร่างทั้งร่างของพวกเรากฌจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...)

(พวกเราน่ะ... เป็นตุ๊กตาโบราณที่ถูกสืบทอดมาจากอดีตแบบนี้สินะ?)

(กว่าผมจะรู้ตัว ดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปแล้ว แม้ว่าพวกเราจะพยายามดิ้นรนยังไง พวกเราก็คงจะจมลงไปในโคลนตมอยู่ดี)

(แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็จะอยู่กับพวกนายจนถึงที่สุด นิโตะ คาเงฮิระ ชีวิตของผม... และ Valkyrie ที่รัก)

♪~♪~♪

นาซึนะ : (พวกเรา... กำลังร้องเพลง ปล่อยให้เสียงร้องกึกก้องราวกับความทรมาณที่กำลังจะดึงพวกเราไปสู่ความตาย)

(…ดูจากสีหน้าของผู้ชมแล้ว มันคงจะแย่สินะ)

(การที่เราใช้เสียงร้องจริงๆ ไม่ใช่เสียงอัดแบบนี้... นี่จะเป็น... ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย)

========================================

มาต่อแล้วฉลองอนิเมเข้าพาร์ทวัลคีรี่ค่ะ เย่---