ผู้แปล : Graciozo
สถานที่ : ห้องเรียน 2-A
สึบารุ : นี่ นี่ อันสุ! ไลฟ์ S1 สำหรับฤดูใบไม้ร่วงน่ะ มันจะเป็นธีมฮาโลวีนใช่ม๊า? ได้ยินมาจากซารี่เมื่อวานตอนอยู่ที่ชมรมบาสน่ะ!
โฮคุโตะ : อา.. นั่นสินะ ในฐานะของสภาพนักเรียน อิซาระเลยรู้ข่าวไวกว่าชาวบ้านนี่นะ เพราะงั้น S1 คงเป็นธีมฮาโลวีนงั้นสินะ? ดูเหมือนว่าจะยังคงเป็รธีมตามเทศกาลเนอะ
มาโคโตะ : ส่วนนึงคงเป็นเพราะความสำเร็จเมื่อตอนทานาบาตะด้วยนี่นะ? ตอนนั้นน่ะ สนุกมากๆ เลย~ ♪
อาจจเพราะว่าอันสุจังเป็นคนช่วยวางแผนด้วย หรือไม่ก็เพราะว่ามันต่างจาดรีมเฟสทั่วๆ ไปนิดหน่อย แต่ว่าสนุกมากเลยล่ะ!
พวกเราเองก็ได้มีงานเทศกาลสนุกๆ เพื่อที่จะได้ตอบแทนทุกคนที่ทำงานมาด้วยกันด้วยล่ะ... ♪
โฮคุโตะ : อืมม พวกเราได้โอกาสที่จะช่วยเหลือรุ่นน้องด้วยนี่นะ ฉันเองก็คิดว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆ เหมือนกัน
ใน S1 ฤดูใบไม้ร่วงเอง ฉันก็อยากจะทำให้ได้แบบครั้งนั้น หรือไม่ก็ทำให้ดียิ่งกว่านี้อีก แต่ว่า--
สึบารุ : ที่สำคัญกว่านั้น ถึงจะช้าไปหน่อยที่จะถามก็เถอะ แต่ว่าอันสุจะเป็นคนดำเนินการเรื่อง S1 ครั้งนี้ใช่มั้ยนะ? ถึงฉันจะเดาว่าเธอเป็นคนจัดการก็เถอะ แต่ว่า...?
ช่วงนี้ไม่ใช่ว่าเธอโหมงานหนักเกินไปหน่อยเหรอ อันสุ? ไหวรึเปล่า?
การฝืนตัวเองในช่วงที่ยังอายุยังน้อยอยู่มันไม่เป็นไรก็จริง แต่ว่าถ้าโตขึ้นเมื่อไหร่ ทุกอย่างมันจะพร้อมรุมเร้าเธอทันทีเลยนะ~ ขนาดแม่ของฉันเองก็ยังเตือนเอาไว้เลย ทั้งๆ ที่ปกติไม่เตือนอะไรแบบนี้แท้ๆ
มาโคโตะ : ฮึฮึ เพราะว่ามีแค่คุณแม่อยู่แบบนี้ ดูเหมือนว่าครอบครัวของนายเองก็คงจะรู้สึกว่าลำบากอยู่เหมือนกันสินะ อาเคโฮชิคุง...
สึบารุ : นายเองก็คล้ายๆ กันใช่มั้ยนะ อุกกี้? เหมือนกันเลย! ฉันดีใจนะที่ได้มีอะไรเหมือนๆ นาย ♪
โฮคุโตะ : เอาาาล่ะ กลับมาก่อน ดูเหมือนว่าเธอจะวางแผนที่จะจัด S1 สินะ เป็นไลฟ์แบบไหนกันล่ะ?
แต่ยังไงก็เถอะ พวกเราเองก็จะไปหาข้อมูลมาเหมือนกัน หลังจากที่มีการประกาศอย่างเป็นทางการแล้วน่ะนะ....
ช่วงก่อนหน้านี้พวกเราก็เร่งทำงานภายในโรงเรียน ฉันก็เลยเป็นห่วงเรื่องระยะเวลาการเตรียมตัวนิดหน่อย ว่าพวกเราจะสามารถเข้าร่วมได้รึเปล่า
แต่ถึงแม้ว่าพวกเราจะโชคดีพอที่จะไปแสดงได้ พวกเราก็ยังคงมีเวลาน้อยกว่ายูนิตอื่นที่จะไปแข่งอยู่ดี
สึบารุ : ช่วงนี้พวกเรายุ่งกันเป็นเรื่องปกติทุกวันเลยนี่เนอะ มันเหมือนกับว่าพวกเราวิ่งไปๆ กลับๆ ทุกที่ ทุกวันเลยล่ะ
มาโคโตะ : นั่นสิ เพราะงั้นพวกเราเลยจะต้องพยายามเข้าใจรูปแบบของ S1 และรีบเตรียมตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
S1 คือไลฟ์ที่ใหญ่ที่สุดของโรงเรียน อีเว้นท์ที่สำคัญที่สุดเลยนี่นะ เพราะงั้นเราก็ไม่ควรจะพลาดเลย... ถ้าจะให้ปล่อยผ่านล่ะก็ คงจะดูคิดน้อยไปหน่อย
โฮคุโตะ : ใช่แล้วล่ะ เรามาพยายามทำความเข้าใจให้ได้มากที่สุดจากอันสุภายในเช้าวันนี้ดีกว่า แล้วหลังเลิกเรียน ก็ไปลากตัวอิซาระจากห้อง B มา เพื่อประชุมกันดีๆ อีกทีนึงแล้วกัน
มาโคโตะ : ในเวลาแบบนี้ ผมรู้สึกเสียใจแทนอิซาระคุงจริงๆ ที่เราอยู่คนละห้องกัน... มันรู้สึกว่าเหมือนกับเขาตามหลัวพวกเราอยู่ตลอดเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมจะเขียนสรุปส่งให้อิซาระคุงไปด้วยในระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่ ผมอยากจะทำให้เรามั่นใจว่าพวกเรากำลังก้าวไปพร้อมๆ กันอยู่
(แล้วก็ ผมรู้สึกว่ามันกำลังมีอะไรเกิดขึ้นกับอิซาระคุงในระหว่างที่เรากำลังเผชิญหน้ากับ Adam อยู่ด้วย... ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังสั่นกลัวอะไรบางอย่าง เพราะงั้นผมก็ควรจะใส่ใจเขาให้มากกว่าทุกที)
(อิซาระคุงต้องเจอช่วงเวลาที่ยากลำบากอย่างแน่นอน ทั้งๆ ที่เขาเป็นแค่เด็กวัยรุ่นเหมือนกับผมแท้ๆ)
(แน่นอนว่าเพราะเขาต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ เพราะงั้นเขาเลยพยายามจะช่วยทุกคนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้... พวกเขา ไม่สิ พวกเราจะต้องพยายามช่วยเขาเหมือนกัน)
โฮคุโตะ : หืม ยูกิ นี่นายพิมพ์ไปพูดได้ด้วยเหรอ นายนี่เก่งเรื่องการแยกแยะจังเลยนะ
มาโคโตะ : อ๊ะ ไม่ยากหรอกนะ ถ้าเกิดเริ่มทำได้แล้วน่ะ
…อะฮะฮะ อิซาระคุงตอบมาพอดีเลย
เขาบอกว่าเขาจะต้องไปปลุกริทสึคุงที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กก่อน เพราะงั้นอาจจะมาช้าหน่อยน่ะ
รู้เลยว่าจะต้องรีบมากๆ แน่ๆ เพราะว่าต้องวิ่งไปกลับนี่นะ
สึบารุ : อ๊ะ แบบนั้นเราอาจจะเห็นจากหน้าต่างได้นะ? เฮฮฮ้ ซารี่~ ไปเลย ไป ไป ไป ออดจะดังแล้วน้า~ ☆
โฮคุโตะ : หึหึ อิซาระคงได้ออกกำลังกายทุกเช้าเลยแหละ ถึงแม้ว่าฉันจะรู้าึกอิจฉานิดหน่อยที่เขามีเพื่อนที่านิทกันมาตั้งแต่สมัยเด็กก็เถอะ
สึบารุ : แปลว่านายไม่มีเพื่อนสมัยเด็กเลยเหรอ ฮกเก้? เหมือนกัน นี่เราเป็นคู่หูคนเหงาสินะ ☆
จริงๆ ฉันเองก็อิจฉาเหมือนกันน้า ทั้งซารี่ทั้งอุกกี้เลย....♪
มาโคโตะ : ? ทำไมผมด้วยล่ะ?
สึบารุ : อ้าว? นายไม่ได้เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับเจ้าหัวสาหร่ายนั่นเหรอ?
มาโคโตะ : ไม่มีวัน! ทำไมทุกคนถึงชอบคิดว่าผมกับอิซึมิซังเป็นเพื่อนสนิทกันนะ?!
โฮคุโตะ : พวกนายดูสนิทกันนี่ อย่างน้อยที่สุดรุ่นพี่เซนะก็ชอบเข้าหานายนี่นา
มาโคโตะ : ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกันนะ... แต่หลังๆ มานี่เขาก็ไม่ได้เข้าหาผมบ่อยเท่าเมื่อก่อนแล้ว อย่างน้อยถ้าเทียบกับเมื่อช่วงฤดูใบไม้ผลิน่ะนะ
สึบารุ : หืม? นั่นสินะ พอนายพูดแล้วฉันก็รู้สึกเลยว่าไม่เห็นเขามาซักพักแล้ว....
มาโคโตะ : อืม อาจจเพราะว่าเขาเบื่อที่จะรังแกผมแล้วรึเปล่านะ?
ก็ดีแล้วล่ะ ตั้งแต่แรก เขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าอยู่แล้ว... ผมคิดว่าการที่ไม่มีอิซึมิซังเข้ามาก่อกวนแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้มันสบายใจดีจะตาย
======================
ตอนนี้มืออักเสบล่ะค่ะ แต่เพราะว่าทำงานอย่างอื่นไม่ได้เลย จะอยู่ว่างๆ ก็ยังไงอยู่ เลยมานั่งแปล
ถ้าพิมพ์อะไรผิดๆ ถูกๆ ก็ขอโทษด้วยนะคะ
