สถานที่ : ฮอลล์คอนเสิร์ต
มาดาระ : ยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้เอย์จิซังอยู่ในฮอลล์คอนเสิร์ต ทำไมนายไม่ลองเอาเพลงที่แต่งเองฟาดหน้าเขาซักทีแทนคำทักทายดูล่ะ?
พวกนายเคยเป็นเพื่อนกันใช่มั้ยล่ะ ถึงจะเป็นเวลาเพียงไม่นานก็เถอะ
เลโอ : อึ่ก เจ้าโง่นั่นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ? ทำไมล่ะ?
ฉันเจอเคย์โตะก็จริง แต่ว่า... ฉันไม่คิดว่าอีกคน จะมาสนใจฉันรอบนี้ด้วยนะเนี่ย
มาดาระ : เขาพูดเหมือนกันเลยล่ะ แต่ก็มีเพียงพระเจ้าที่รู้อีกนั่นแหละนะ นอกจากสิ่งที่เราเห็นอยู่ตรงหน้า นายก็จะสามารถคิดให้มันเป็นไปยังไงก็ได้
เอย์จิซังกับเคย์โตะซัง-- คนที่เคยมีความทรงจำร่วมกับนาย-- ตอนนี้กำลังอยู่ในที่นั่งของผู้ชม ยังไงเรื่องยนี้มันก็ยังคงเป็นความจริงอยู่ดี การคิดไปเองมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ
ที่สำคัญในตอนนี้คือนายจะตอบโต้กับความเป็นจริงยังไงต่างหากล่ะ
นายจะเมินมันอีกครั้ง เอาแต่สั่นกลัวรอให้พายุโหมกระหน่ำผ่านไป คิดเองเออเองว่านายไม่ได้มองเห็นมันเหรอ? มันช่วยให้นายเปลี่ยนอะไรได้รึเปล่าล่ะ? มันทำให้มีอะไรง่ายขึ้นมาบ้างมั้ย?
ฉันอยากให้นายค่อยๆ คิดก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรนะ
แล้วก็ ถ้าเกิดเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะให้นายสนุกไปกับมันมากกว่า! ชีวิตของนายมันก็เขึ้นอยู่กับนายนั่นแหละ ทำเพื่อความปรารถนาของตัวเองเถอะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!
นั่นคือสิ่งที่ฉันทำเสมอ! ทุกวันจะถูกเติมเต็ม! สนุกจริงๆ เหมือนทุกวันเป็นเทศกาลเลยล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!
นายจะย้อนกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้! สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ขอโทษที่ให้รอครับ!
ให้พวกเราได้แสดงคอนเสิร์ตที่ต่ำตมและไร้ศีลธรรมถึงขั้นพระเจ้าและพระพุทธเจ้าจะต้องหันหน้าหนีพร้อมกับแลบลิ้นใส่!
เอาล่ะ เอาล่ะ ทุกคน มองขึ้นมา! ยืนขึ้นมาได้เลยนะครับ! อย่ามัวแต่สับสนที่จะปรบมือนะ!
ทั้งคนรวยและคนจน! ผู้หญิงและผู้ชายทุกวัย! มาร้องและเต้นรำไปกับคอนเสิร์ตของพวกเรากันเถอะ!
นั่นคือความหมายของ "การมีชีวิต" ทุกคนที่อยู่ที่นี่ยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ยครับ?
ถ้าเกิดพวกคุณตายไปแล้ว ผมขอแสดงความเสียใจจากใจจริง! ผมจะขอส่งพวกคุณไปถึงสวรรค์และนรกด้วยบทสวดส่งวิญญาณนี้!
คอนเสิร์ตที่เต็มไปด้วยความหรูหรา! การแสดงบทเพลงสวดส่งวิญญาณที่รวบรวมมาจากทั่วโลกโดยไม่พักเป็นชั่วโมง! ผมหวังว่าเราจะทำให้พวกคุณได้รับเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่!
แบกมิโคชิ* ขึ้นมา! ตีไทโกะ**ซะ! มันก็คืองานเทศกาลไงล่ะ เทศกาลลลลล!
♪~♪~♪
เลโอ : (ว้าว อินโทรของเขาอย่างกับงานเทศกาลรื่นเริง แต่ว่าการแสดงของเขามันคนละเรื่องเอามากๆ เลย
ไม่สิ เขาไม่ได้ทำตามที่ปกติควรเป็น ยังไงเขาก็เป็นคนที่สดใสอยู่แล้วล่ะนะ... เขาแสดงออกมาอย่างเต็มกำลัง ด้วยแรงแบบเขา มองแล้วฉันรู้สึกว่าเขาหักเครื่องดนตรีได้เลย)
เลโอ : (เขากำลังเปลี่ยนกำลังมหาศาลของตัวเองให้กลายเป็นการแสดงที่งดงาม เขานี่เป็นนักดนตรีชั้นยอดเลยจริงๆ สมแล้วที่เป็นหม่าม๊า ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
การแสดงของเขาทำให้มืออาชีพยังอายได้ ฉันเข้าใจได้เลยว่าทำไมหลายๆ คนเมื่อยู่กับเขาถึงรู้สึกว่าเป็นได้แค่ไอ้โง่
แม้ว่าจะอยู่ในต่างประเทศ เขาก็สามารถจัดการอะไรหลายๆทอย่างได้อย่างง่ายดาย นายไปเรียนอะไรแบบนี้มาจากไหนเนี่ย?
ไม่สำคัญว่าตัวนายจะอยู่ที่ไหน เขาก็พูดภาษาท้องถิ่นได้คล่องไปหมด
ในความเป็นคนเขาเหนือกว่าคนทั่วไปเอามากๆ นั่นอาจจะทำให้เขารู้สึกสับสนได้เช่นกัน ฉันเข้าใจความเจ็บปวดนั่นดีเลยล่ะ
แต่เพราะแบบนั้น พวกเราถึงเป็นเพื่อนกันได้
เขาคอยดูแลฉันอยู่เสมอ ช่วยฉัน แล้วก็รักฉัน แต่ว่าฉันไม่เคยตอบแทนอะไรเขาเลย พวกเราเป็นเพื่อนที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เพราะงั้นฉันเองก็อยากจะทำอะไรเพื่อหม่าม๊าบ้าง)
มาดาระ : ...♪
เลโอ : (โอ๊ะ? หม่าม๊าวิ้งค์ให้ฉันด้วยล่ะ! แปลว่าเขาไม่ได้รู้สึกเครียดเลยงั้นสินะ!
ก็ได้ ถ้างั้นดูเหมือนว่ารอบๆ เวทีจะมีเครื่องดนตรีอื่นโดนวางเอาไว้งั้นสินะ ถ้างั้น... สงสัยฉันต้องเข้าไปซะแล้วล่ะ!
เวทีก็ยังคงทำให้ฉันรู้สึกกลัวอยู่ดี มันคือสถานที่ที่ทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไป
แต่ว่าหม่าม๊าก็ยังคงจับมือฉันเอาไว้ แล้วฉันเองก็ได้สัมผัสอะไรมากมายมาระหว่างที่เดินทางไปรอบโลก
ฉันจะปลดปล่อยสิ่งที่ฉันเก็บเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจในรูปแบบของบทเพลงใหม่ของฉัน ไม่ว่าจะดีหรือไม่ ฉันก็จะต้องทำมันงั้นสินะ
พวกนายมาเพื่อมองสิ่งนี้งั้นสินะ เท็นชิ เคย์โตะ.... ถ้าเกิดใครซักคนอยากจะเจอพวกนาย มันก็เป็นหน้าที่ของพวกนายที่จะตอบรับด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกนายมี ถ้าคือความหมายของการเป็นไอดอลยังไงล่ะ
ใช่แล้ว ฉันเองก็เช่นกัน ฉันยังคงเป็นไอดอลอยู่)
♪~♪~♪
มาดาระ : (โอ้ ดีแล้วล่ะ ที่นายเข้ามา ไม่ใช่แค่การแต่งเพลงหรอก นายรักที่จะแสดงมันออกมาเช่นกัน... เลโอซัง ♪
ไม่ใช่สิ นายน่ะ ชอบการทำให้คนอื่นมีความสุข
ไอดอลที่ทั้งบริสุทธิ์และงดงามผู้ที่รักคนอื่นยิ่งกว่าอะไร และแน่นอนว่าความรักของนายจะได้รับการตอบรับเช่นกัน
คนที่หยุดมันเพราะเรื่องเล็กๆ น่ะ จะต้องเสียใจทีหลังอย่างแน่นอน
มองอยู่รึเปล่า เอย์จิซัง เคย์โตะซัง? ถ้าจะให้พูดแบบเลโอซังล่ะก็ นี่คือบทสวดส่งวิญญาณสำหรับเจ้าพวกขี้แพ้
พิธีกรรมที่เขาจะฝังศพที่น่าสงสารของตัวเอง เพื่อที่จะเตรียมพร้อมสำหรับวันที่เขาจะฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง
ฉันมั่นใจว่ามันจะต้องแตกต่างจากเพลงที่เขาจะแต่งขึ้นมาในอนาคตอย่างแน่นอน ท่วงทำนองที่งดงามที่จะมอบรอยยิ้มให้กับผู้คน...
กลุ่มก้อนของความสุขที่จะเปลี่ยนเป็นทุ่งดอกไม้ในโลกใบนี้
ฉันมั่นใจว่ามันจะเป็นที่เล่าขานกันไปทั่วโลก การแสดงในวันนี้คือบทบรรเลงนำสู่เรื่องราวในวันนั้น
เพียงแค่วันนี้เท่านั้น ฉันอยากจะให้พวกนายให้กำลังใจเขา และปรบมือให้เขาในฐานะของแขก
ทสึกินากะ เลโอจะตายลงไปครั้งหนึ่ง และจะฟื้นคืนกลับขึ้นมาอีกครั้ง
อา ฉันรู้สึกโชคดีที่ได้เป็นพยานในเหตุการณ์ในวันนี้จริงๆ)
♪~♪~♪
------------------------------------------
*เป็นศาลเจ้าขนาดเล็กที่คนแบกเดินขบวนในงานเทศกาล
**เป็นกลองชนิดนึงของญี่ปุ่น
======================================
ปิดจ็อบแล้วค่า 55555
เป็นเนื้อเรื่องที่อ่านแล้วจะร้องไห้ตามจริงๆ (ร้องแล้วด้วย...)
จากในเช็คเมทท์ ที่พูดเหมือนกับเลโอตายไปแล้ว
ตอนนี้เลโอพร้อมกลับมาอีกครั้งแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริมๆ... (เพราะข้ามมาหลายอีเว้นท์--)
ขอบคุณที่ติดตามสตอรี่บทนี้มาด้วยกันนะคะ ดีใจมากๆ เลยที่แปลเสร็จได้ T v T
พอได้มาอ่านเองแล้วก็ชอบมากจริงๆ ฮือ...
เจอกันใหม่อีเว้นท์ถัดไปนะคะ
End of the Marionette's Stings!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น