สถานที่ : ทางเดิน
ชู : .........
หืม? อะไรเนี่ย? ทำไมตึกถึงสั่นแบบนี้ล่ะ... แผ่นดินไหวเหรอ
คุโร : นี่ ตื่นแล้วเหรอ อิทสกิ?
ชู : หวา! ริว-- ริวคุ... คิริว!
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! อธิบายมาเดี๋ยวนี้! ทำไมนาย... อุ้มผมเหมือนเจ้าหญิงแบบนี้ล่ะ!?
คุโร : ก็นี่มันทางที่ง่ายที่สุดที่จะอุ้มนายได้นี่นา ตอนนี้นายน่ะ สูงขึ้นมากว่าตอนเด็กๆ ตั้งเยอะ การที่จะอุ้มนายเหมือนพวกเด็กทารกมันยากเหมือนกันนั่นแหละ....
แต่ว่ายังไงนายก็ตัวเล็กกว่าฉันอยู่ดีนั่นแหละ ♪
ชู : ถ้าเกิดให้เทียบกับคนแบบนายแล้ว มนุษย์เกือบทั้งหมดก็ตัวเล็กหมดนั่นแหละ! ที่สำคัญ-- วางผมลงได้แล้ว! นี่มันน่าขายหน้าสุดๆ! พวกเราไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ กันแล้วนะ!
คุโร : ก็ใช่น่ะสิ? แต่ถึงนายจะพูดแบบนั้นก็เถอะ....
นายเป็นลมอยู่ตรงทางเดินน่ะ ก็เลย... ฉันทนเดินผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้หรอก ....เดี๋ยวจะอุ้มไปส่งที่ห้องพยาบาลนะ เพราะงั้นช่วยอยู่เงียบๆ ซักพักได้มั้ย
ชู : เหรอ? ผม... เป็นลมใช่มั้ย?
คุโร : ใช่ สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนายเองก็ไม่ใช่คนที่สุขภาพดีด้วย.... ระวังตัวหน่อยนะ? แล้วนี่ทุกวันนี้กินอาหารทุกมื้อรึเปล่า?
ตอนเด็กๆ หลายครั้งนายก็เป็นลมเพราะว่าน้ำตาลในเลือดต่ำใช่มั้ยล่ะ~ ♪
ชู : อา งั้นเหรอ.... ผมขอโทษนะ พอดีว่าผมไม่ได้นอนน่ะ แล้วผมก็ไม่ค่อยชอบทานอาหารเท่าไหร่ด้วย การเอาอะไรแปลกปลอมเข้ามาในร่างกายของผมมันทรมาณนะ
คุโร : พวกเราจริงจังในสิ่งที่ชอบและไม่ชอบนี่นะ~ แม่ฉันโกรธนายเรื่องพวกนี้บ่อยจะตายเมื่อก่อน
ชู : .........
คุโร : ....ฉันรู้มานิดหน่อยว่านายคงมีเรื่องกังวลเกี่ยวกับ Valkyrie ใช่มั้ย? ตอนนี้สุดท้ายนายก็ไม่ใช่ที่หนึ่งของยูเมะโนะซากิอีกต่อไปแล้วนี่นา?
แต่เพราะแบบนั้น นายก็เลยพยายามทำให้เต็มที่ที่สุดเพื่อแย่งต่ำแหน่งนั้นกลับมาใช่มั้ย?
แต่ว่ามันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องฝืนตัวเองจนล้มป่วยแบบนี้นี่นา ไม่มีใครดีใจกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ
ชู : นี่นายกำลังพยายามจะดุผมงั้นเหรอ? น่าหงุดหงิดจริงๆ....
คนแบบนายที่ทำไม่ได้แม้แต่จะไปอยู่ข้างๆ แม่ของตัวเองในวาระสุดท้าย มีสิทธิ์ที่จะพูดเกี่ยวกับสุขภาพของคนอื่นด้วยเหรอ?
อย่ามาพยายามทำตัวอ่อนโยนเลย! เจ้าคนชั่ว!
คุโร : ฉันไม่มีอะไรจะพูดแก้ตัวหรอก ถ้าเกิดนายตื่นเต้นมากเกินไป มันอาจจะทำให้นายเป็นลมอีกก็ได้นะ
เวลาที่คนเราไม่มีสติจะยิ่งทำให้อาการหนักกว่าเดิมเป็นสองเท่านะ เพราะงั้นตั้งสติดีๆ ด้วย อย่าทำให้ฉันได้ปัญหามากล่ะ
ชู : ผมไม่ได้ขอให้นายช่วยซักหน่อย คิริว
คุโร : ฉันรู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว ฉันถึงได้บอกไง วามันช่วยไม่ได้นี่
ชู : หึ เหนือสิ่งอื่นใด หัดมองตัวเองซะบ้างเถอะ ไม่ใช่ว่าพวกเรา.... จะตกต่ำซักหน่อย
แม้แต่ตอนนี้ พวกเรา Valkyrie.... ก็ยังคงเป็นที่สุด... พวกเราไม่ใช่อะไรที่จะสามารถนำไปเปรียบเทียบกับเจ้าพวกชั้นต่ำแบบนั้นได้ พวกเราแสดงการแสดงชั้นสูงอยู่แล้ว
สิ่งที่นายเห็นน่ะ มันก็แค่... เจ้าพวกนั้นทำไลฟ์ในระบบที่เรียกว่าดรีมเฟส แล้วก็....
พวกเราไม่เคยเข้าร่วมไลฟ์แบบนั้นเลย ก็เลยทำให้พวกเราไม่มีสถิติคะแนนในส่วนนั้นต่างหาก
แล้วในเวลาเดียวกัน เจ้าพวกชั่วช้าพวกนั้นก็จะไปกองกันอยู้ในระบบของดรีมเฟส แล้ว....
ภายใต้กฎที่สุดแสนจะไร้สาระของเกมนี้ เจ้าพวกนั้นก็สามารถไต่ขึ้นไปได้สูงยิ่งกว่าพวกเรา
พวกเราน่ะ... ไม่เคยแพ้ซักหน่อย Valkyrie น่ะ เป็นไอดอลที่สุดยอดที่สุด
การที่พวกเราถูกเรียกว่าลูซเซอร์น่ะ มันไม่ได้มีความหมายอะไร แต่ว่ามันก็แค่เรื่องน่าเศร้าเท่านั้นแหลพ!
คุโร : อาา จริงของนายนั่นแหละ.... แต่ว่านี่มันก็เป็นวิธีการของเจ้าพวกนั้นนี่นา? เจ้าพวกนั้นน่ะ เปลี่ยนกฎของการแข่งขัน เจ้าพวกเจ้าเล่ห์นั่น
และเมื่อมองภาพโดยรวมแล้ว ตอนนี้พวกนายก็ไม่ใช่ที่หนึ่งของยูเมะโนะซากิอีกต่อไป
แม้ว่านายจะเอาแต่ล่นเรื่องพวกนี้ มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ไม่สำคัญว่านายจะตีโฮมรันได้เท่าไหร่ คะแนนก็ไม่มีวันเพิ่มขึ้นมาหรอก
ชู : Non!.... น่ารำคาญจริงๆ เจ้าพวกชั้นต่ำนั่นไม่มีวันเข้าใจศิลปะหรอก!
พวกเราสร้างการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว ทำไมพวกเราที่ทำอย่างเต็มที่ถึงได้กลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่า?
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด! ใครกัน.... ที่ทำให้ยูเมะโนะซากิกลายเป็นแบบนี้!?
คุโร : นั่นน่ะ.... ไม่ใช่อะไรที่ฉันสามารถพูดออกไปได้หรอก....
ฉัน... มีเอี่ยวเข้าไปด้วยเหมือนกัน แม้ว่านายจะติเกี่ยวกับมันในตอนนี้ มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้หรอก แล้วฉันก็เข้าไปเกี่ยวด้วยเรียบร้อยแล้ว
มันเป็นความผิดของพวกเราเองที่ไม่เห็นแผนการที่น่ารังเกียจนี้.... ก่อนที่มันจะกลายเป็นแบบนี้ แม้ว่าพวกเราจะรู้สึกผิด แต่ว่ามันก็สายไปแล้วล่ะ
ฉันขอโทษ อิทสึกิ ฉันอาจจะทำอะไรให้นายไม่ได้ในตอนนี้ แม้ว่าเมื่อก่อนฉันสัญญาว่าจะปกป้องนายอย่างแน่นอนก็ตาม
ดูเหมือนว่าฉันจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วล่ะ แม่ต้องโกรธฉันมากแน่ๆ
ชู : นั่นคือสัญญาของพวกเราในตอนเด็กใช่มั้ย คิริว? ไม่มีอะไรที่นายต้องเป็นห่วงหรอก แค่คุยกับผมในระหว่างที่อุ้มผมไปด้วย ผมที่ขยับไปไหนเองไม่ได้...
ไม่ใช่ว่าตอนนี้นายดูแลผมอย่างดีที่สุดแล้วเหรอ?
แต่ว่ายังไงก็เถอะ ผมเองก็ไม่ใช่เด็กทารกที่จะสะดุดล้มแล้วเอาแต่นั่งร้องไห้ใส่เจ้าพวกที่เข้ามารังแกผมหรอก
อย่างน้อยผมก็ดูแลตัวเองได้แล้ว... ผมก็พูดมาหลายรอบแล้วนะ วางผมลงได้แล้ว
ผมไม่ต้องการให้นายช่วยอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยผมก็อยากจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเมื่อก่อน แม้แต่นิดเดียวก็ยังดี
คุโร : งั้นเหรอ... ถึงนายจะเป็นคนที่อ่อนแอแต่ก็ยังหัวดื้อจริงๆ เลยนะ
ชู : ผมก็แค่มีความกล้าเท่านั้นแหละ ยิ่งคนเราร้องไห้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งน่ารังแกมากขึ้นเท่านั้น...
ถึงแม้กฎจะเปลี่ยนไป แต่พวกเราก็ทำได้แค่ยอมรับมัน
ยืนบนสนามรบเดียวกัน พวกเราก็ต้องเอาชนะได้อย่างสง่างาม พวกเราคือที่สุด ไม่สำคัญว่าใครจะมองพวกเรายังไง
ดรีมเฟสติวัล... ไลฟ์ที่จะได้ใช้การแสดงอย่างเต็มที่ พวกเราจะไปเข้าร่วมแล้วล่ะ
และที่นั่น พวกเราจะจัดการฆ่าเจ้าพวกชั้นต่ำนั่นให้หมด แล้วเอาศพของเจ้าพวกนั้นเขวี้ยงลงไปใต้ทะเล เจ้าพวกที่ท้าทายความโกรธของพวกเรา เราจะทำให้มันสำนึกผิดซะ
คุโร : .....งั้นเหรอ? แต่ถ้าเกิดมันกลายเป็นสิ่งที่ใครบางคนหวังเอาไว้แล้วล่ะ?
ชู : หมายความว่ายังไง คิริว?
คุโร : ไม่มีอะไรหรอก แค่พูดกับตัวเองน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก....
หมอนั่นก็เป็นคน เป็นนักเรียนม.ปลาย จะคิดอะไรน่าขยะแขยงแบบนี้ได้เชียวเหรอ?
เขาไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะทำเรื่องแบบนี้ซะหน่อย? มันอาจจะเป็นแค่ความกังวลของฉันเองเท่านั้นแหละ...
แต่ว่าระวังตัวด้วยนะ "อิจจัง " ฉันเข้าไปช่วยนายบนเวทีไม่ได้หรอกนะ...
พวกเราเป็นแค่เด็กนักเรียน บางอย่างเราก็ไม่สามารถแก้ปัญหาด้วยกำลังได้หรอก
ชู : นั่นมันไม่เกี่ยวอะไรกับนายหรอก แต่ว่าผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า...
พระเจ้าน่ะ... มอบความหยิ่งยโสให้กับมนุษย์เพื่อที่จะได้เหมาะสมกับรางวัลที่ได้รับ ความพยายามทั้งหมดของพวกเรา... ควรค่ากับการที่จะได้รับรางวัลแล้วล่ะ เพราะงั้น...
ถ้าเกิดไม่ได้ล่ะก็ มันคงจะสูญเปล่ามากแน่ๆ
===============================================
แปลไปก็รู้สึกว่าบทนี้หนักไป T v T
เล็งอยากแปลบทนี้มานานแล้วค่ะ 55555
ส่วนตัวชิปคู่คุโรชู เขินจัง <3 <3
จะสตอรี่ไหนก็รว๊ายทั้งนั้น อุแง 55555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น