สถานที่ : หน้าห้องเลคเชอร์
โทโมยะ : หวา อ๊ะ!?
นาซึนะ : .....!?
(ไม่จริงน่า นี่ฉันเดินชนแขกที่มาดูงั้นเหรอ)
(ฉันต้องระวังตัวสิ? ฉันก็รู้สึกนะว่าโดนคนเบียดมา แต่ไม่คิดว่าจะมาจนไกลขนาดนี้)
(ถ้าเกิดไปช้าล่ะก็ ต้องโดนโอชิซังโกรธเอาแน่ๆ เลย)
โทโมยะ : ขอโทษที่ชนนะครับ.... ค.. คุณไหวรึเปล่า? ผมขอโทษ พอดีผมมัวแต่เดินดูนู่นนี่เลยไม่ทันได้มอง!
นาซึนะ : .......
โทโมยะ : อ๊ะ อย่าก้มหัวให้ผมเลย! คุณบาดเจ็บรึเปล่า?
นาซึนะ : .......♪
ฮาจิเมะ : ทำอะไรอยู่น่ะ โทโมยะคุง~?
โทโมยะ : อ๊ะ โทษที พอดีว่าฉันวิ่งชนเธอคนนี้เข้าน่ะ.... ฉันนี่แย่จริงๆ~ ตกใจหมดเลย
แต่ว่านะ มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ! โดยเฉพาะ... คนที่แสดงอยู่ข้างหน้าสุดน่ะ!
ไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นคนได้เลย เขาสุดยอดไปเลย! เอ่อ... เป็นผู้ชายสินะ?
เขาแสดงบทเจ้าหญิงออกมาดีมากๆ เลย ฉัน.... เหมือนโดนสะกดเลยล่ะ! เขาน่ะ... เป็นเหมือนพระเจ้าของฉันเลย~♪
ฮาจิเมะ : ง-งั้นก็พอเถอะนะ ออกไปกันเถอะ... ตอนนี้พวกเรากำลังสวมเครื่องแบบของยูเมะโนะซากิอยู่ เพราะงั้นก็หมายความว่าพวกเรากำลังทำอะไรที่ไม่ดีอยู่ ผมรู้สึกกังวลนิดหน่อยน่ะ
ผม.. ผมเลยไม่ค่อยได้ใส่ใจการแสดงเท่าไหร่ตอนนั้น
โทโมยะ : ฮะๆ นักเรียนสามารถเข้าชมได้ฟรีนี่นา ถ้าเกิดพวกเราใส่เครื่องแบบ พวกเราก็จะสามารถเข้าไปดูการแสดงได้ฟรีๆ!
พวกเราเป็นแค่เด็กมัธยมต้น เพราะงั้นถ้าพวกเราจ่ายค่าเข้าชมให้กับทุกการแสดงล่ะก็ คงมีเงินไม่พอแน่ๆ
แต่ว่าฉันมีคนรู้จักของคนรู้จักของคนรู้จักอีกที... ที่พอจะมีคอนเน็คชันน่ะ... ให้เขาช่วยทำชุดยูนิฟอร์ม
เขาบอกว่ามีคนที่ทำแบบพวกเราเพื่อแอบเข้ามาดูเหมือนกัน
ฮาจิเมะ : ไม่ใช่ว่าจะทำได้เพราะว่าใครๆ ก็ทำซักหน่อย พวกเราควรจะจ่ายเงินนะ
ถ้าเกิดมาคนแอบเข้ามาดูฟรีๆ เยอะเกินไปล่ะก็ รายรับรายจ่ายของพวกเขาก็จะผิดปกติ แล้วก็เริ่มตรวจละเอียดขึ้นมานะ
ถ้าเกิดพวกเราโดนจับได้ล่ะก็ อาจจะโดนตำรวจจับเลยนะ..?
โทโมยะ : ร-รู้แล้วน่า แต่ว่า... ฉันอยากจะให้นายรู้สึกตื่นเต้นไปด้วยกันนี่นา... ฉันเข้าใจแล้ว เพราะงั้นอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ? ฉันจะไม่ทำแล้วนะ เพราะงั้น เอ่อ?
ถ้าเกิดพวกเราสอบติดที่นี่ไปด้วยกันแล้ว พวกเราก็จะสามารถยืดอกแล้วเข้ามาดูการแสดงที่นี่ได้แบบปกติแล้วนี่นา
ฉันจะพยายามให้เต็มที่เลย~ เริ่มจะฮึดแล้วสิ!♪ ฮาจิเมะ มาสอบด้วยกันกับฉันนะ!?
ฮาจิเมะ : อื้ม ผมจะพยายามให้เต็มที่เลย ถ้าเกิดผมอยู่กับโทโมยะคุงล่ะก็นะ ผมมั่นใจมากเลยล่ะ... ♪
โทโมยะ : ฮะๆ ฉันน่ะ... เป็นแค่คนธรรมดา... เพราะงั้นนายต้องพยายามด้วยตัวเองนะ
ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นคงจะน่ากังวลน่าดู~ แต่มันก็คงเป็นไอดอลแบบหนึ่งเหมือนกันนะ ♪
นาซึนะ : ........
โทโมยะ : อุ๊บ.... ข-ขอโทษครับ! ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินที! ให้อภัยพวกเราด้วย! เอาล่ะ ฮาจิเมะ ไปกันเถอะ~?
ฮาจิเมะ : อ๊ะ เดี๋ยวสิ โทโมยะคุง! ผ-ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าขอโทษนะครับ!
นาซึนะ : (....อะไรกันน่ะ? เด็กมัธยมต้นเหรอ? หืมมม?)
(จะยังไงก็เถอะ ที่สำคัญกว่านั้น ถ้าฉันไม่รีบต้องไปไม่ทันแน่ๆ!?)
ฮาจิเมะ : ค-คนคนนั้น.... น่ารักจังเลย? ผม... ผมหัวโล่งไปหมดเลยตอนที่เห็นเขา
โทโมยะ : ฉันด้วย... หืม!? แต่ว่าเธอสวมชุดของผู้ชายอยู่ใช่มั้ย? เธอเป็น.... ผู้หญิงนี่นา?
ฮาจิเมะ : เหมือนว่าเธอจะแต่งเป็นผู้ชายรึเปล่านะ? ดูสิ ขนาดการแสดงข้างในโรงละครนั่นยังมีผู้ชายที่แต่งเป็นผู้หญิงเลย
เธอจะเป็นคนที่แสดงในการแสดงครั้งต่อไปรึเปล่านะ~?
โทโมยะ : ไมน่านะ ยูเมะโนะซากิน่ะ ไม่ใช่โรงเรียนสำหรับการแสดงละครซักหน่อย...
มันเป็นโรงเรียนที่สอนเรื่องศิลปะการแสดงแขนงต่างๆ เพราะงั้น... ดูเหมือนว่าจะน่าสนใจกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย~ มีคนแปลกๆ เต็มไปหมดเลย! ♪
โอ๊ะ~! มีไฟขึ้นมาแล้วล่ะ! พอกลับบ้านไปมาเริ่มติวหนังสือสอบเข้ากันเถอะ นะ ฮาจิเมะ? ♪
ฮาจิเมะ : อื้ม ผมชอบติวมากเลย~ ....ว่าแต่ว่า ชุดยูนิฟอร์มพวกนี้ทำสวยจังเลยนะ?
ถึงพวกเราจะสอบติดไปแล้ว พวกเราก็คงไม่ต้องซื้อชุดใหม่แล้วล่ะ~ ♪
ยังไงพวกเราก็ได้มาไม่แพงแล้ว แถมพวกเราก็อาศัยอยู่ใกล้ๆ ที่นี่ เพราะงั้นก็จะไม่เสียค่าเดินทาง... คงจะดีเหมือนกันนะ ถ้าเกิดพวกเราสอบเข้าที่นี่ได้ ♪
โทโมยะ : ถ้าเกิดพวกเราสามารถเป็นไอดอลได้ล่ะก็ พวกเราก็จะสามารถหาเงินด้วยตัวเองได้เหมือนกัน! จะได้บอกลาชีวิตยากจนเหมือนกัน! เพราะงั้นมาพยายามให้เต็มที่กันเถอะ... ฮาจิเมะ ♪
ฮาจิเมะ : อื้ม ขอบคุณที่คิดถึงผมเสมอนะ... โทโมยะคุง ♪
โทโมยะ : ก็แค่คิดว่าถ้าฉันเป็นนายขึ้นมาน่ะ! ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอก~?
อ๊าา เริ่มจะตื่นเต้นแล้วสิ! อนาคตจะเป็นยังไงกันนะ... ดูน่าสนุกไปหมดเลย! ♪
==============================
กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่หายไปนาน (มากๆ) นะคะ
พอดีติดธุระอะไรหลายๆ อย่าง + หมดแพชชั่นแปลไปช่วงนึงด้วย แต่ตอนนี้มีกำลังใจกลับมาแปลต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณที่คอยติดตามตลอดนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ 555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น