ไทม์ไลน์ : ช่วงเปิดเทอมใหม่ก่อนจะเริ่ม Main Story
สถานที่ : ข้างหน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์
โทโมยะ : ม่ายยยยยย! ท ท ท ทำไมคุณต้องวิ่งไล่ผมเนี่ยย~!?
วาตารุ : “ทำไม” น่ะเหรอ? ลองถามตัวเองดูก่อนที่จะถามคนอื่นสิครับ! มันมีความเป็นไปได้มากมายมหาศาลเลยไม่ใช่เหรอ?
การทำอะไรก่อนที่จะคิดน่ะ มันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายนั่นแหละ! คิดสิ สับสนสิ และค้นพบว่ามันอเมซิ่งงงงง...
โทโมยะ : ย-อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามาใกล้ผมเชียววว! คุ.. คุณหลอกผม!
ทั้งๆ ที่ผมเข้าใจว่าคุณเป็นเทพธิดาของผมแท้ๆ เลย! ไม่คิดเลยว่าคุณจะหลอกผม~!?
ย-อย่าเข้ามานะ! ผมจะแจ้งนะ! ผมจะ จะ.. จะฆ่าคุณนะ...!
อุหวาาา! ก็คุณหลอกผมไม่ใช่เหรอ! คุณล้อเล่นกับความรู้สึกของผม! อย่าเข้ามาใกล้น้าาาา!?
วาตารุ : อ๊าาา สีหน้าตอนตกใจเองก็น่ารักจริงๆ! นี่คือรางวัลที่ยอดเยี่ยมไปเลยล่ะโทโมยะคุง...☆
ยังไงก็เถอะ ผมไม่ชอบที่เธอแสดงออกมาแบบนั้นเท่าไหร่เลยนะ? ผมไม่ได้หลอกเธอซักหน่อย แต่ว่าผมนะ ร่ายมนต์ใส่เธอต่างหาก! ถึงเวลาแสดงมายากลแล้ว.... อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
โทโมยะ : ผ-ผมไม่เห็นเข้าใจเลยว่าคุณพูดอะไรอยู่! อย่าวิ่งไล่ผมมาสิ!?
วาตารุ : ใช่แล้ว เธอทำอะไรไม่คิดอีกแล้ว! ฟังสิ่งที่ผมจะพูดก่อนสิ!
เมื่อเธอปฏิเสธที่จะรับรู้เรื่องต่างๆ เกี่ยวกับคนอื่นแล้ว มันก็จะเต็มไปด้วยความมืด! สร้างกำแพงแห่งความสิ้นหวังที่กีดกันทุกอย่าง นี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่าโศกนาฏกรรม!
เข้าใจ แล้วยอมรับมัน! มันเชยชมกันไปทีละอย่าง และมอบความรักไปให้ทีละอย่างกันเถอะ...☆
เข้าใจความรู้สึกกันไปทีละอย่าง หลอมรวมกันไป และผสมปนเปกันไป โทโมยะคุง! นี่แหละคือความรัก ความเป็นจริง และความอเมซิ่ง!
เธอน่ะอยากจะเปลี่ยนใช่มั้ย? อยากจะให้อิสระกับตัวตนในการมีชีวิตอยู่ของเธอใช่มั้ยล่ะ?
ถ้างั้น เพื่อที่จะเริ่มต้นขึ้น คอยมองขึ้นมาที่ผมสิ! นั่นคือสาเหตุที่เธอมาเคาะประตูที่ห้องชมรมการแสดงใช่มั้ย? เฑอรู้สึกนับถือผมใช่มั้ยล่ะ!
อ๊าา ผมมีความสุขเหลือเกิน! ที่เธอปรารถนาจะเป็นเหมือนผมน่ะ! ♪
ยอดเยี่ยม! จากแก่นแท้นั่น ทั้งหมดทั้งมวลนั่น ผมจะทุ่มเททุกสิ่งให้เอง!
ทฤษฎียอดมนุษย์แห่งความรักและความน่าประหลาดใจนั่น! เป็นแบบผมสิ โทโมยะคุง! ใช่แล้ว เธอก็คือฮิบิกิ วาตารุ...☆
โทโมยะ : ไม่! ผมไม่ใช่เจ้าโง่ที่มีชื่อโง่เง่าแบบนั้นซักหน่อย!
หยุดนะะะะะ! อย่ามาถอดเสื้อผ้าผมนะะะะ! อย่าเอาอะไรแปลกๆ มาใส่ให้ผมมมม! อย่าใส่หน้ากากด้วยยย!?
นาซึนะ : ....?
วาตารุ : โอ้? ตายจริง ตายจริง นี่มันไม่ปกติ! ดูนั่นสิโทโมยะคุง หุ่นเชิดเดินด้วยสองเท้าของตัวเองด้วยล่ะ!
นี่เองก็เป็นสิ่งที่อเมซิ่งที่ซ่อนอยู่ในโลกนี้เลยนี่นา... ☆
นาซึนะ : .......
วาตารุ : ฮึฮึฮึ ไม่อยากให้เรียกว่าตุ๊กตาหุ่นเชิดอย่างนั้นเหรอ? ยังไงก็เถอะ ผมว่าเธอน่ะ อยากจะเลือกทางเดินของเธอด้วยตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?
นาซึนะ : ....?!
วาตารุ : อเมซิ่ง ☆ แปลกใจงั้นเหรอ? ที่ถูกอ่านใจได้น่ะ!
มันก็เป็นส่วนหนึ่งของการอ่านปาก และอื่นๆ มีการแสดงแบบนี้อีกมากมายเลยล่ะ~♪
นาซึนะ : ......
วาตารุ : อ๊ะ ขออภัยในความหยาบคายด้วย! ดูเหมือนว่าผมจะมาเกะกะการทำงานของคุณงั้นสินะ ผมขอโทษที่เข้ามารบกวนจากใจจริง!
แต่ว่า! ความวุ่นวายคือจุดเด่นของผม! กรุณาให้เกียรติมองขึ้นมาที่ผมด้วย! ♪
โฮะโฮ่? นี่มันงานของชมรมกระจายเสียงไม่ใช่เหรอครับ? ทำโปสเตอร์งั้นเหรอ... หืม หืม ขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อยใจการทำประกาศสู่ที่สาธารณะนะครับ~♪
ที่ทำไปเนี่ย เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นในการแสดงไลฟ์อีกอย่างนั้นเหรอ?
งั้นเหรอ! เพื่อที่ “อุบัติเหตุแบบนั้น” จะได้ไม่เกิดขึ้นอีก....
เธอก็เลยเข้าร่วมกับชมรมกระจายเสียง และทำงานอย่างหนักเพื่อให้แน่ใจว่าเรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก?
แต่ผมว่าในตอนนี้มันสายเกินไปแล้วล่ะ แต่ว่าผมขอซื้อความรู้สึกนั้นเอาไว้ในราคาที่แพงเลยล่ะ! นี่คือสิ่งที่ฮิบิกิ วาตารุทำได้!
เธอนี่น่ารักจริงๆ เลยนะ ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเธอถึงได้เป็นคนโปรดของชู...☆
นาซึนะ : ........
วาตารุ : คิดอะไรอยู่เหรอ? ปัญหาที่คาดไม่ถึงที่เกิดขึ้นในตอนที่ Valkyrie ต่อสู้กับ fine ที่อีกไม่นาจะกลายเป็นเรื่องที่ไกลแสนไกล....
เสียงที่หายไปในตอนนั้นน่ะ จะเป็นแค่อุบัติเหตุจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ผมสงสัยจริงๆ?
เอย์จิในตอนนั้น... เพื่อชัยชนะแล้วล่ะก็ สามารถทำได้หมด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม
การโจมตีแบบไม่ตั้งตัว เล่นสกปรก... เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมไปหมดเลยใช่มั้ยล่ะ!
อ๊าา น่ากลัวเหลือเกิน เขาจะต้องผมชีวิตที่ถูกอาฆาตพยาบาทมาขนาดไหนกัน น่าสงสัยเหลือเกิน
น่าสนใจจริงๆ! ฉันก็เลยว่าจะเฝ้ามองเอย์จิไปอีกซักพักล่ะ ♪
====================
หายไปนานมากจนคนอื่นเค้าไปขึ้นซีซันใหม่กันหมดแล้ว ยังมีคนรออ่านมั้ยเนี่ย 5555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น