Location: โรงพยาบาล
เอย์จิ : ...♪
ทสึมุกิ : นายดูอารมณ์ดีนี่นา เอย์จิคุง? ♪
เอย์จิ : หืม? อ๊ะ เอ่อ... เธอเป็นใครนะ?
ทสึมุกิ : อะไรกัน?! อย่าลืมฉันสิ! ฉันอาโอบะ อยู่ห้องเดียวกันไง!
เอย์จิ : อ๊ะ... อาโอบะ ทสึมุกิคุง เป็นชื่อที่เรียบง่ายแต่ดูดีนะ ชื่อของผมมันดูมากไปโดยเปล่าประโยชน์ยังไงไม่รู้ ผมก็เลยรู้สึกอิจฉานิดหน่อยน่ะ
ทสึมุกิ : อะ ฮะ ฮะ นั่นสินะ เอ่อ... เท็นโชวอิน! เอย์จิ! เหมือนกับชื่อของพวกชื่อของซามูไรสมัยเซ็นโกคุเลยนะ
เอย์จิ : ฮึฮึ ถ้าผมเกิดในยุคเซ็นโกคุ ผมคงตายภายในไม่กี่วันแน่ๆ เพราะเรื่องสุขภาพของผม มันเป็นกฎของธรรมชาติที่สะท้อนกับความจริงได้มากๆ
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ผมก็ยังมีชีวิตอยู่ ภายใต้ชื่อเท็นโชวอิน
....ยังไงก็เถอะ เธอมีธุระอะไรถึงได้มาที่นี่ล่ะ?
ทสึมุกิ : อ๊ะ ซักครู่นะ! นายเริ่มจะพูดออกมาเรื่อยเปื่อยจนฉันลืมจนได้!
เอย์จิ : ก็ผมรู้เรื่องพวกนี้พอควรนี่นา ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องรีบพยายามคิดก็ได้ ถ้าเธอแค่พยักหน้ารับแล้วพูดแบบ "ใช่แล้ว!" "มันน่าสนใจ!" หรือ "อย่างที่เธอพูดนั่นแหละ!" หลายๆคนคงรู้สึกพอใจมากกว่านี้
ทสึมุกิ : อืม แต่ว่า... มันก็แอบน่าเศร้านิดหน่อย ถ้าฉัน.. สามารถเข้าใจอะไรที่หลายๆคนพูดได้น่ะนะ
เอย์จิ : ผมไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจได้หรอก แต่ว่าผมไม่ได้ดูถูกความสามารถของเธอนะ แต่ว่าคนที่จะเข้าใจคนด้วยกันอย่างลึกซึ้งได้ก็เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้นแหละ ถ้าเธอซ่อนอะไรบางอย่างหลังจากพูดล่ะก็ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ เธอจะดูเหมือนกับคนโง่ แต่ว่าผมคิดว่ามันดูดีนะ ดูเป็นธรรมชาติดี...
แต่การที่พยายามจะเข้าใจผม มีไม่กี่คนหรอกที่พยายามจะทำแบบนี้ ฮึฮึ เธอชักทำให้ผมสนใจแล้วสิ ♪
ทสึมุกิ : ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ! ฉันยินดีมากเลย ที่จะเป็นเพื่อนกับนาย ยังไงซะ เราก็เป็นเพื่อนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลินี่นา ♪
เอย์จิ : นั่นสินะ ผมอยู่ในโรงพยาบาลมาตั้งแต่ปีก่อน แถมยังมาโรงเรียนไม่ได้เลยอีก แต่ถ้ามนปีนี้สุขภาพของผมดีขึ้น....
ก็คงจะได้ไปโรงเรียนแล้วใช้ชีวิตตามปกติซักที ผมอยากจะทำแบบนั้นเต็มแก่แล้วล่ะ มันค่อความฝันของผมเลย แล้วก็นะ ผมจะนับถือเธอมากเลย ถ้าเกิดเธอสอนเรื่องต่างๆให้ผมน่ะนะ... อาโอบะคุง ♪
ทสึมุกิ : อ๊ะ แค่ "ทสึมุกิ" ก็ได้! เปิดใจให้กันเถอะ! ฉันไม่ค่อยชอบให้เรียกด้วยชื่อท้ายอยู่แล้วด้วย~ ♪
เอย์จิ : ผมก็ไม่ต่างกันล่ะ หรือว่าเธอจะเป็นประเภทที่ไม่ค่อยจะถูกกับที่บ้าน?
พวกคนที่มีปัญหากับที่บ้าน เรื่องเชื้อสายของตนเอง ไม่ชอบให้ถูกเรียกแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เพราะมันเป็นชื่อเดียวกับพวกพ่อแม่ไงล่ะ
ทสึมุกิ : อ๊ะ ไม่ใช่นะ ฉันเข้ากับพ่อแม่ได้ดีหรอก!
ถึงแม้ว่าจะเหมือนฉันรักพวกเขาข้างเดียวก็เถอะ! แค่พวกเขาให้กำเนิดโันแล้วฉันก็ไม่คิดว่าชั่วชีวิตจะชดใช้ได้หมดหรอกนะ!
มันก็แค่ว่า "อาโอบะคุง" หรือ "อาโอบะซัง" มันฟังดูเหมือน "โอบะซัง" ที่แปลว่าคุณป้า ฉันเลยไม่ชอบเฉยๆ
ในสมัยเด็กๆ ฉันโดนหลายๆ คนล้อด้วยเรื่องแบบนี้มาเยอะน่ะ~ ♪
เอย์จิ : เธอดูไม่เหมือนกับที่เขาว่ากันเลยนะ เธอดูเป็นคนที่น่าสนใจทีเดียว ....ผมจะจำไว้นะ ทสึมุกิ
ทสึมุกิ : โอเค! ยังไงฉันก็เป็นตัวแทนห้องอยู่แล้ว... ถ้าเกิดนายมีอะไรที่ไม่เข้าใจล่ะก็ ถามฉันได้เสมอเลยนะ
ครูประจำชั้นของพวกเราก็ขอให้ฉันดูแลนายเหมือนกัน
เพราะงั้น วันนี้ฉันเลยมาทำความรู้จักและพูดคุยกับนาย
นี่คือเลคเชอร์เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่เรียนที่โรงเรียนทั้งหมด นายจะใช้มันก็ได้ยะ ถ้านายต้องการ ♪
เอย์จิ : ขอบคุณ ว้าว เลคเชอร์นี่จดได้ละเอียดมากเลย...
ทสึมุกิ : มันเป็นความถนดอย่างเดียวของฉันน่ะ! ขอโทษนะ ถ้ามันอ่านยากไปหน่อย ลายมือฉันมันตัวเล็กแถมยังเละด้วย...
ฉันไม่รู้ว่านายอยากได้เนื้อหาส่วนไหนบ้าง ก็เลยจดทุกอย่างที่อาจารย์บอกมาให้น่ะ
ฉันเลยใส่ข้อมูลเพิ่มเติมในส่วนที่ได้ข้อมูลน้อยเกินไปมาให้ด้วย
เอย์จิ : ผมว่ามันก็ดีพอสำหรับผมแล้วล่ะ ทุกสิ่งที่เธอทำมาให้มันก็มีค่าหมดนั่นแหละ...
เรียกว่ามันน่าประหลาดใจมากกว่าที่ยังมีคนจดเลคเชอร์ ทั้งๆที่นักเรียนคนอื่นในห้องน่าจะเอาแต่คุยกันแท้ๆ นี่มันมีประโยชน์สำหรับผมมากแน่ๆ ขอบคุณที่ช่วยนะ ทสึมุกิ
ยังไงก็เถอะ คอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอมาหาผมทำไม เธอมาในฐานะของตัวแทนห้องใช่มั้ยล่ะ...
เพราะว่าเธอพูดออกมาแล้วไงล่ะ ฮึฮึ ♪
ผมเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ เพราะงั้นหลายๆ คนก็ควจะเหนื่อยกับการมาเยี่ยมผมแล้วล่ะ...
ผมสั่งพวกคนใช้ของผมว่าอย่าให้ใครเข้ามาภายในห้องผู้ป่วย แต่ว่า...
เมื่อนานมาแล้ว ผมย้ายจากห้องเดี่ยวไปอยู่ห้องรวม... เพราะงั้นเลยยากกับการที่จะห้ามทุกคนที่จะเข้ามาภายในห้อง
แต่ยังไงก็เถอะ มันก็มีคนที่มาเยี่ยมผู้ป่วยคนอื่นนอกจากผมด้วยยังไงล่ะ
ทสึมุกิ : ฮึฮึ ฉันน่ะ เก่งเรื่องการถูกเมิน แถมยังเข้ามาได้โดยไม่มีใครรู้ตัวเลยละ! อาจจะเป็นเพราะฉันดูเหมือนไม่มีตัวตนรึเปล่านะ..?
เอย์จิ : แล้วจะมาเป็นไอดอลด้วยเรื่องแบบนั้นได้ยังไง? ...แค่ก แค่ก!
ทสึมุกิ : อ๊ะ นายโอเครึเปล่า? ฉันขอโทษที่พูดมากเกินไปหน่อย! นายไม่ควรใช้แรงโดยเปล่าประโยชน์นะ เพราะงั้นเดี๋ยวฉันจะไปแล้ว โอเคมั้ย?
ขอโทษที่บุกรุกเข้ามา ฉันหวังว่าจะได้เจอนายที่โรงเรียนในเร็วๆนี้นะ เอย์จิคุง
พักผ่อนให้สบายใจจนกว่าจะหายเถอะ... ฉันจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ ถ้าต้องการอะไรช่วยบอกฉันด้วย
เอย์จิ : โอเค ขอบคุณนะ "นกสีฟ้าแห่งความสุข" ♪
ทสึมุกิ : อะไรนะ? นายจะสื่ออะไร? ขอโทษที ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจน่ะ!
เอย์จิ : "อาโอะ" แปลว่าสีฟ้า แล้วก็เสียงของคำว่า "บะ" มันก็เลยเป็นนกสีฟ้า...
เหมือนกับว่าเธอจะมีปมกับชื่อท้ายของตัวเองใช่มั้ยล่ะ ผมก็เลยลองเปลี่ยนเป็นอะไรที่มันดูดีขึ้น แถมจะได้ขอบคุณที่เธอมาเยี่ยมผมด้วยไง?
ครั้งหน้าก็ช่วยมาคุยกับผมอีกนะ ทสึมุกิ ....ผมอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะ
-----------------------
มาอัพบทแรกแล้วค่ะ! ตั้งใจจะมาอัพตั้งนานแล้วแต่ว่าติดลมความขี้เกียจค่ะ 55555
ภาษาถ้าแปลกๆ ตรงไหนสามารถทักได้เสมอนะคะ คำผิดก็ด้วย เพราะอันนี้เราเอาของเก่าที่เคยแปลไว้ตั้งนานแล้วมาลง สมัยที่เพิ่งหัดแปลใหม่ๆ ไม่ค่อยได้ตรวจทานเท่าไหร่เลย
เจอกันพาร์ทต่อไปนะคะ! ; v ;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น