Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Killer's Anthem 4

Location: หน้าประตูโรงเรียน

อิซึมิ : (อ๊าา.. เหนื่อยชะมัด)

(นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นกันแน่? นี่มันเริ่มจะรับมือยากไปแล้วนะ)

(ถึงจะทำแขนหักไป เขาก็ยังมาโรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็แต่งเพลงแถมทำอย่างอื่นด้วยมือเดียว)

(มันไม่เหมือนว่าฉันทิ้งเขาไว้ได้ ฉันเลยลากเขาไปที่โรงพยาบาลแล้วทิ้งไว้แบบนั้น)

(ทำไมกลายเป็นว่าฉันต้องมานั่งคิดเรื่องพวกนี้เนี่ย...? ไม่นานมานี้ฉันก็ต้องทำมันเหมือนกัน)

(ฉันจองห้องซ้อมของวันนี้ไปแล้ว แต่มันก็เสียเวลาไปฟรีๆ เพราะต้องพาไอ้หมอนั่นไปโรงพยาบาล...)

(มันไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ ให้ตายสิ ขอพักหน่อยเถอะ)

(เวลากับเงินมันสำคัญนะ แต่ที่เราทำนี่มันคือการทำตัวเรื่อยเปื่อยไปวันๆ)

(ตั้งแต่ที่กลุ่มของพวกเราใหญ่ขึ้น ทุกอย่างมันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น)

(ก็นะ แต่เขากผ้เตรียมเพลง เตรียมคอสตูมต่างๆ ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร แถมยังราคาถูก เพราะ "ความสัมพันธ์" บองเขา)

(แต่เพราะการลงทุนของพวกเรามะนน่อย ผลตอบรับเลยไม่ได้ดีเท่าที่ควร)

(เป็นเพราะเขาไม่ยอมไล่ใครออก... เก็บพวกสวะไร้ประโยชน์ไว้ดูแล— นี่เขาโง่ใช่มั้ย?)

(แถมอีกอย่าง เหมือนเขาจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยด้วย)

(ไอ้พวกขยะไร้ประโยชน์นั่นใช้หมอนั่นเป็นแค่ "เบ๊รับใช้โง่ๆ" แล้วก็ใช้ประโยชน์จากเขา)

(ต่อให้เขาไม่มีอะไรเลย เขาก็ยังพยายามอย่างหนักที่จะทำงานพวกนั้น แต่เจ้าพวกนั้นก็ดันโดดกิจกรรม แล้วก็ผลาญเงินไปกับการเที่ยวเล่นไปวันๆ)

(ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็มักจะยิ้มอยู่เสมอ... แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอยู่)

(เขาเป็นแต่เด็ก ไม่มีเงื่อนไขอะไรมากมาย)

(แต่สำหรับฉัน ฉันก็รู้สึกพร้อมที่จะเขี่ยพวกมันทิ้งบางทีล่ะนะ)

(ถ้าเกิดจะต้องมาโดนทำอะไรแบบนี้ใส่ล่ะก็ ฉันล่ะเป็นคนนึงที่ไม่เข้าใจที่เขาพูดว่า... "เป็นเพื่อนกับพวกเขาเถอะ!" จริงๆ...)

(อ๊าา นี่มันน่ารำคาญชะมัด ไม่ว่าจะใครหน้าไหนที่คิดจะไล่ฉันออกไป— มันจะต้องตาย~)

(ถึงแม้ว่าเขามักจะชอบทำให้ฉันเครียด.... แต่ทำไมฉันทิ้งเขาไว้ไม่ได้ล่ะ?)

(ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่สามารถทิ้งเขาไว้ได้หรอก)

(ก็นะ มันไม่มีที่ไหนให้หนีไปแล้วนี่นา จะให้กลับไปทำงานโมเดลลิ่งก็ไม่ได้แล้ว เพราะงั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่....)

(ให้มาหายใจในอากาศเน่าๆ แบบตแนนี้มันยิ่งทำให้ฉันแย่ลงเรื่อยๆ)

อิซึมิ : (......)

อาราชิ : …...

อิซึมิ : หืม? เฮ้ ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ ไอ้เวรสี่ตา?

อาราชิ : อุหวา!? ฉันกลัวนะ! อย่าโผล่มาใกล้ๆ เงียบๆ แบบนี้สิ โอเค! เธอไม่ใช่แมวนะ!

แล้วอะไรคือ "ไอ้เวรสี่ตา"? 

โหดร้ายที่สุดดด~ มันเจ็บนะรู้มั้ย!

หรือว่าแว่นมันไม่เข้ากับฉันเหรอ? เป็นไปไม่ได้น่า! ฉันตั้งใจทำให้มันเข้าคู่กับอาจารย์คุนุกิเลยนะ~ มันไม่น่ารักเหรอ? ♪

อิซึมิ : ฉันบอกให้เลิกพูดอะไรแบบนี้ได้แล้วไง หยาบคายน่า... แล้วก็ อย่ามายืนอยู่หน้าประตู มันทำให้ดูเกะกะนะ

อาราชิ : ตายแล้ว ฉันไม่ได้เกะกะนี่นา รึเปล่า? ดูสิ นี่มันมีที่ให้เดินอีกตั้งเยอะนี่นา เห็นมั้ย?

อิซึมิ : ฉันจะบอกว่าไอ้ที่นายทำอยู่มันดูรกหูรกตาต่างหากเล่า แล้วทำไมนายถึงได้มาเรียนอยู่ที่เดียวกับฉันล่ะ?

ในช่วงที่ฉันไม่ได้ดูนาย เหมือนว่านายจะเปลี่ยนไปในทางแปลกๆ ซะแล้วสิ ความน่าขยะแขยงของนายมันเริ่มจะมากเกอนไปแล้วนะ รู้มั้ย?

อาราชิ : อะไรนะ~? เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ ใจเย็นหน่อยได้มั้ย? ฉันไม่สนใจอิซึมิยังหรอกนะ~ ยิ่งกว่านะ ฉันไม่ได้ทีตาไวเเพื่อใครหรอกนะ! ความรักทำให้คนตาบอด...☆

อิซึมิ : ไม่ใช่ "อิซึมิจัง" "รุ่นพี่เซนะ" ต่างหาก เข้าใจมั้ย? ตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก ฉันเตือนนายแล้ว ว่าให้ความเคารพกับรุ่นพี่ของนายบ้าง ใช่มั้ย? หรือหูของนายมีไว้เป็นเครื่องประดับเฉยๆ?

อาราชิ : ฮึฮึ แบบนั้นก็ดีสิ ฉันจะได้เปลี่ยนมันได้ตามใจชอบ

จริงสิ— จากที่ฉันรู้มา อาจารย์คุนุกิจะต้องสอนเสร็จแล้ว แล้วก็กำลังจะผ่านทางนี้...

แต่เขายังไม่มาเลยนี่นา เธอพอจะรู้อะไรบ้างรึเปล่า?

อิซึมิจัง ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ เธอสนิทกับอาจารย์คุนุกิใช่มั้ยล่ะ?

อิซึมิ : พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซักหน่อย...

เขาเป็นท็อปโมเดลของรุ่นที่เหนือกว่าพวกเรา ฉันแค่ขอคำปรึกษาจากเขา เพราะคิดว่ามันคงจะง่ายขึ้นถ้าเกิดถามคนที่รู้เรื่องพวกนี้

เขาคิดถึงคนอื่นมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก เขาดูจะเป็นมิตรกับฉันมากกว่าที่คิดเอาไว้

เขาพยายามดูแลฉันอยู่ช่วงหนึ่งก่อนที่ฉันจะผันตัวมาเป็นไอดอล

ที่ฉันอยากรู้คือนายไปพัวพันกับเขาได้ยังไง ทั้งๆ ที่พวกเราทำงานกันคนละที่ นายได้ไปทำงานที่เดียวกันเหรอ หรืออะไร?

อาราชิ : ฮึฮึ มันคือเลิฟสตอรี่ที่จะเรียกน้ำตาได้ทั้งกับคนเล่าและคนฟังเลยล่ะ!

มันคือการพบกันของพรหมลิขิต~ นั่นแหละ อนากรู้รึเปล่าล่ะ? จุดเริ่มต้นของความโรแมนซ์ของฉันกับอาจารย์คุนุกิน่ะมันคือ...!

อิซึมิ : ไม่ล่ะ ฉันไม่สนใจอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วทำไมมันต้องน่าเศร้านักล่ะ? ทำไมฉันต้องมานั่งฟังเรื่องรักๆ ของนายด้วย?

มันไม่น่าสน แถมไม่ได้มีผลอะไรกับฉันนี่?

ยังไงก็เถอะ รุ่นพะ... อาจารย์คุนุกิดูเหมือนจะมีงานเยอะพอสมควร เพราะว่าเขาเพิ่งเข้ามาเป็นครูใหม่ๆ น่ะนะ

เพราะงั้นไม่คิดเหรอว่าเขาจะทำงานล่วงเวลาน่ะ?

อาราชิ : ตายแล้ว เธอรู้อะไรจริงๆ ด้วย อิซึมิจัง อย่าบอกนะว่าเธอก็แอบชอบอาจารย์คุนุกิด้วย? ไม่นะ เขาเป็นเนื้อคู่ของฉันนะรู้มั้ย!

อิซึมิ : ไม่ล่ะ เขาเป็นของนาย สาเหตุเดียวที่ฉันรู้ เพราะว่าเขาเพิ่งจะรู้จักกับคนไม่กี่คนในโรงเรียนหรอก เพราะงั้นเขาก็คงจะแอบเหงานิดหน่อย...

...เขาก็เลยเข้ามาคุยกับฉันเหมือนกับเป็นเพื่อน

แล้วก็ ยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ และฉันก็อยากจะตอบแทนเขาที่คอยดูแลฉันมาเสมอ...

ที่ฉันพอจะทำได้ก็มีแค่ฟังคำติชมของเขานั่นแหละ มันทำให้ฉันรู้สีกเหมือนจะทำให้เขาได้แค่นี้จริงๆ นั่นแหละ

อาราชิ : ฮึฮึ อิซึมิจัง เธอน่ะปากร้าย แถมยังนิสัยไม่ดี แต่ว่าก็เป็นคนที่เข้าหาได้นี่นา

เธอเป็นคนที่รับฟังคนอื่น... แถมยังพยายามคิดวิธีแก้ปัญหาไปด้วยกันกับเขา แล้วก็ให้คำแนะนำดีๆ

ที่โรงเรียน หลายๆ คนมักจะพูดกัยตามใจชอบ

คนอย่างเธอนี่หายากจริงๆ เลยน้า ♪

อิซึมิ : หมายความว่าเจ้าพวกนั้นมันเป็นแค่เศษขยะยังไงล่ะ อึ่ก มันโคตรรน่ารำคาญเลย

ยังไงก็เถอะ นายเอาแต่เสียเวลายืนรออาจารย์คุนุกิอยู่ตรงนี้น่ะ ไม่มีอะไรทำใช่มั้ยล่ะ?

มากับฉันสิ

อาราชิ : หืม ทำไมล่ะ? ไม่เอา! ขอบคุณที่ชวนไปเดทนะ แต่ว่า

น่าเสียดาย ฉันมีนัดกับใครบางคนแล้วล่ะ ♪

อิซึมิ : ที่นายพูดนี่มันน่าด่าจริงๆ... ยังไงก็เถอะ มากับฉันซะ

ฉันจะไปซ้อม แต่พวกเราคงทำอะไรได้มากกว่าถ้าเกิดไปกันสองคน

ตาของนายดีนะ เพราะงั้นนายก็น่าจะช่วยดูให้ฉันได้ ว่าฉันควรจะทำยังไงตอนไลฟ์

ฉันจะให้นายใช้ห้องซ้อมฟรีๆ เลย เพราะงั้นมันคงเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ หืม?

อาราชิ : เธอชอบซ้อมจริงๆ เลยน้า อิซึมิจัง... พยายามอย่างเต็มที่ในโรงเรียนแบบนี้ มันจะทำให้เธอดูเหมือนเป็นคนโง่นะ รู้มั้ย?

Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Killer's Anthem 3

สถานที่ : โรงพยาบาล

ทสึมุกิ : อืม... แล้วเขาเป็นใครล่ะ? เขาใส่เครื่องแบบเดียวกันกับเราเลย เพราะงั้นก็น่าจะเรียนที่เดียวกัน... แต่ฉันไม่รู้สึกว่าเคยเจอเขาเลยนะ

เลโอ : วะฮ่าฮ่า! แน่นอนถ้าจะไม่เจอ เพราะฉันเป็นอัจฉริยะแบบที่ว่าไม่จำเป็นต้องมาเรียนก็ได้!

อิซึมิ : หยุดหลงตัวเองได้แล้วน่า นายกำลังทำให้ฉันดูเป็นคนแบบนายไปด้วยนะ แถมนายยังทำมันไปแล้วด้วย เป็นอะไรมากมั้ย?

เฮ้ ถ้านายเกลียดโรงเรียนมาก ทำไมไม่ลาออกไปซะล่ะ?

เลโอ : อะไรนะ.... ฉันจะรู้สึกแย่ถ้าฉันหายไปโดยพ่อแม่ยังจ่ายค่าเล่าเรียนให้อยู่

ฉันมีดีแค่ด้านดนตรี~ ฉันเรียนไม่เก่งหรอกนะ เพราะงั้นโรงเรียนธรรมดานี่เป็นไปไม่ได้หรอก

อิซึมิ : เพราะงั้นก็หัดคิดแล้วก็มาโรงเรียนซะบ้าง เข้าเรียน ทำกิจกรรมของไอดอล... ทำซะให้ถูก เพราะฉันรู้ว่านายทำได้ถ้านายคิดจะทำ

เลโอ : อืม... ก็อย่างที่นายพูดนั่นแหละเซนะ แต่บางทีมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก!

ทสึมุกิ : ฮึฮึ ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าพวกนายจะสนิทกันสินะ ฉันดีใจนะ~ ที่ดูเหมือนว่านายจะมีเพื่อนกับเขาด้วย เซนะคุง...

นายดูโลกส่วนตัวสูงตอนอยู่ในห้องเรียน ผมเลยแอบเป็นห่วงนิดหน่อย

อิซึมิ : นั่นไม่ใช่ธุระของนายซักหน่อย อีกอย่าง พวกเราไม่ใช่ทั้งเพื่อนหรืออะไรกันทั้งนั้นล่ะ

เลโอ : โหดร้ายที่สุด! เราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ? ฉันรักนายนะ เซนะ~ ☆

อิซึมิ : เฮ้ หยุดเกาะแกะฉันได้แล้ว มันน่ารำคาญ! ทำไมนายมันแรงเยอะได้ขนาดนี้ แล้วยังจะหักแขนตัวเองได้อีกต่างหาก?!

เอย์จิ : (...ข้างนอกหนวกหูน่าดูเลยนะ)

(อืม~ ผมก็แอบอยากรู้นิดหน่อย ไหน เกิดอะไรขึ้น)

(ฮึฮึ นี่เขาเรียกว่ากิเลสครอบงำงั้นสินะ... ไม่หรอก ผมก็สนใจอะไรลึกลับนี่)

(หืม? ข้างนอกนั่น มีเด็กกำลังทำเสียงหยวกหูอยูาหน้าโรงพยาบาล ทสึมุกิ

กับ... เซนะคุงจากหัองของเรา รึเปล่านะ?)

(หืม? มีอีกคนนี่ ใครน่ะ? ตัวเล็กๆ...?)

(ผมเคยเห็นเขามาก่อน อืมม.. อ๊ะ นึกออกแล้ว)

(เขาอยู่ในรูปที่เคย์โตะไปแข่งขันทัวร์นาเมนต์ยิงธนู)

(ทั้งๆที่เขาเก่งมากแท้ๆ แต่ดันแพ้ในรอบชิงให้กับคนที่มีพรสววรค์ในปีเดียวกับ อะไรทำนองนี้)

(เคย์โตะ เขาดูท้อแท้จนไปเตะพระพุทธรูปเพราะความโกรธ แล้วหลังจากนั้นก็ไปตีหัวเขา.... เป็นครอบครัวที่ดูไม่ฟังกันเลยจริงๆ)

(ฮึฮึ ถูกแล้วแหละ คงเป็นเพราะช่วงที่เราอยู่มัธยมต้น ที่เขาดึงผมกลับมา แล้วตอนนั้นเคย์โตะก็น่ารักมากๆเลย)

(ผมไว้ใจเขามาตั้งแต่เด็ก แถมยังใกล้ชิดยิ่งกว่ากว่าครอบครัวซะอีก แต่ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่)

(อา ผมเริ่มจะคิดถึงสมัยก่อนซะแล้วสิ... ไม่ควรจะเป็รแบบนี้เลย ผมว่าผมไม่ได้แก่ถึงขั้นที่จะมานังระลึกเรื่องเก่าๆแล้วนะ)

เลโอ : งี่เง่า! เจ้าโง่เซนะ! เจ้าโง่ โง่! ไปตายซะ~!

เอย์จิ : (...อุหวา!?)

เลโอ : ทิ้งฉันที่น่าสงสารเอาไว้ที่โรงพยาบาลคนเดียว! อ๊า! เจ้าปีศาจ! ฉันอุตส่าห์คิดว่าคนดูดีอย่างนายจะเป็นคนใจดี มันมีแต่ในหนังสือการ์ตูนเด็กผู้หญิงรึไง!?

อ๊ะ เซนะ นายมันคนโง่! ปิดหูของรายแล้วก็วิ่งออกไปเลย! ฉันเห็นนายได้จากหน้าต่างนะ! อย่าไป~ อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่! โง่ เจ้าโง่! นายมันแย่ที่สุด!

เอย์จิ : เอ่อ....?

เลโอ : หืม? อ๊ะ ขอโทษ! มีคนป่วยคนอื่นด้วยนี่นา ห้ามเสียงดัง! ฉันรู้แล้ว! ฉันเป็นเด็กดีนะ!

เอย์จิ : อื๋อ...?

เลโอ : นี่ นายน่ะ! มีอะไรให้กินบ้างมั้ย?

เอย์จิ : หืม? ผมไม่ค่อยมั่นใจว่าเธอต้องการอะไร แต่ผมมีพวกผลไม้ที่ทสึมุกิเอามาฝาก เอาซักหน่อยมั้ย?

เลโอ : อ๊ะ เอาสิ! ท้องฉันมันร้องไม่หยุดเลย!

เอย์จิ : ...ช่วยตัวเองนะ ผมจะให้เธอทั้งตะกร้าเลย เพราะทั้งหมอและพยายามยังไม่ให้ผมทานอะไรตามใจหรอก

แม้ว่าผมจะได้ของพวกนี้มามากมาย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นแค่เศษขยะอยู่ดี

ถ้าเธอช่วยทานมันให้ผมล่ะก็ ผมจะดีใจมากเลยล่ะ

เลโอ : เข้าใจแล้ว! ฉันกำลังทำเรื่องดีๆ สินะ! เพราะงั้นฉันจะกินแค่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งจะโยนให้เซนะ! เซนะ~! กินสิ~! กินแอปเปิลเข้าไปแล้วก็ไข้สั่นจนตาย~!

เอย์จิ : เฮ้ เธอน่ะ ไม่ควรมาเล่นอาหารแบบนี้นะ รู้มั้ย ไม่รู้สึกแย่กับชาวสวนที่ทำงานอย่างหนักเพื่อปลูกต้นไม้พวกนี้ให้โตบ้างเหรอ?

เลโอ : รู้สึกสิ! ว๊า ฉันทำเรื่องแย่ๆแล้ว! ฉันขอโทษนะ ชาวสวน!

แต่! ฉันควรทำยังไงดีกับการที่ฉันเศร้าที่ถูกเซนะทิ้งไว้แบบนี้?

แขนฉันหัก แถมยังไม่มีเครื่องดนตรีอะไรเลยซักอย่าง ฉันก็เล่นไม่ได้สิ~

มันคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากร้องเพลง!

ฟังนะ! ฟังเพลงของฉัน! “The I Hope Mold Grows All Over Meanie Sena’s Body And He Dies An Agonizing And Painful Death Song”!  เนื้อเพลงและทำนองโดย สึกินากะ เลโอ...!♪~♪~♪

เอย์จิ : (สึกินากะ เลโอ... หืม งั้นนี่ก็คือชื่อของเขา)

(แม้ว่าผมจะไม่ค่อยเข้าใจเขาเลย คนๆ นี้มันอะไรกันนะ? เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ!)

==================
สุดท้ายก็มาต่อพาร์ท 3 วันเดียวกันค่ะ ฮาา พอดีลองเช็คแล้ว รู้สึกโอเคพอสมควร ก็เลยลงไปเลยละกันค่ะ 5555

หลังจากนี้ไม่รู้จะเอาอะไรมาลงต่อ เพราะแปลสะเปะสะปะตามอารมณ์มากค่ะ--

ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนะคะ :3

Sena Izumi's Sub Story 1

Requirement: Intimacy Level 2

Season: ใบไม้ผลิ

Location: หน้าประตูโรงเรียน

หืม?

เฮ้ ทำไมคนมันเยอะขนาดนี้ล่ะ~? โคตรน่ารำคาญ!

ฉันจะสายแล้วนะ~ ถึงปกติฉันจะมาตรงเวลาก็เถอะ แต่ฉันหงุดหงิดนะ ถ้าเกิดจะโดนหักคะแนนแม้แต่ครั้งเดียวน่ะ?

อย่ามาเกะกะน่า ฉันมองไม่เห็นทาง นี่พวกเธอไม่รู้วิธียืนต่อแถวดีๆ รึไง?

อะไร? มีปัญหาอะไรเหรอ? ถ้าเกิดฉันติดอยู่ตรงท้ายแถว ฉันก็ไม่มีวันที่จะเข้าไปเช็คชื่อได้หรอก แล้วถ้าฉันเช็คไม่ทัน ฉันก็จะสาย ไม่เห็นรึไง~?

นี่ฉันต้องอธิบายเธอทุกอย่างเลยรึไงกัน? โคตรน่ารำคาญ!

แล้วก็ ฉันอยู่ปีสามแลัวนั ช่วยแสดงความเคารพรุ่นพี่ของเธอ แล้วก็หลบทางซะ ไอ้เด็กเวรทั้งหลาย

เอาล่ะ นายน่ะ เกะกะ~ นายก็ด้วย เกะกะ~ น่ารำคาญจริงๆ ถ้าเกิดฉันไล่พวกนายให้ออกไปให้พ้นๆ ก็ทำตามซะ แม้แต่ลิงยังเข้าใจเลย จริงมั้ย?

อืม ดีมาก ดีมาก ฉันมองเห็นทางชัดแจ๋วเลย ไหนดูซิ~

อา ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น~ แล้วปัญหามันคืออะไรกันแน่?

เฮ้ เธอน่ะ เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ บอกอีกทีสิ? เท็นโควเซย์... เอาเถอะ จะชื่ออะไรก็เรื่องของเธอ

ทำไมเธอถึงมามีปัญหาอะไรเยอะแยะอยู่ตรงนี้น่ะ? หืม มีปัญหาอะไรรึไง~? ถ้าเกืดเธอจะใช้เวลานานขนาดนี้ ก็ปล่อยให้คนอื่นไปก่อนไม่ได้รึไง อาจารย์ประจำชั้นฉันน่ะ น่ารำคาญจะตาย เวลาที่มีคนมาสาย รู้มั้ย?

โอ๊ะ งั้นเหรอ คนที่เช็คชื่อเป็นคนมาใหม่ใช่มั้ย?

เพราะงั้นก็เลยจำหน้าเธอไม่ได้ แล้วก็คิดกันไปเองว่า "เป็นไปไม่ได้หรอกว่าโรงเรียนนี้จะมีผู้หญิงเรียนอยู่ในโรงเรียนไอดอลแบบนี้น่ะ" ?

แปลว่าทุกคนก็มาติดแหงกเพราะความคิดแบบนี้สินะ?

นี่มันต้องโง่แค่ไหนเนี่ย? โคตรน่ารำคาญ! พวกนั้นไม่มีสมองเลยรึไง?

อย่างกับว่าฉันถูกรายล้อมด้วยไอ้พวกโง่เลย

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไอ้พวกโง่นั่นรีบๆ ตายไปซะ ว่ามั้ย~?

งั้นเหรอ แต่เธอก็ยังเข้าไม่ได้ใช่มั้ย เท็นโควเซย์?

ต่อให้เธอโชว์บัตรนักเรียน พวกเขาก็ยะงพูดว่ามันเป็นของปลอมอยู่ แล้วก็ก็ไม่คิดจะฟังคำอธิบายจากเธอ หรืออพไรเลยเหรอ?

ก็นะ มันก็เชื่อยากจริงๆ นั่นแหละ เพราะแต่ละคนที่เข้ามาที่โรงเรียนเราก็เป็นพวกคนดังที่ออกตามรายการโทรทัศน์อะไรทำนองนี้อยู่แล้ว เพราะงั้นก็เลยมีแฟนๆ ที่พยายามจะเข้ามาแอบตามดูพวกเขาที่นี่นี่นา? เธอไม่เข้าใจหรอกว่าพวกเด็กๆ ที่มีความรักมันเป็นยังไงด้วยซ้ำ

ปลอมชุดนักเนียนหรือแม้แต่บัตรนักเรียนไม่ใช่เรื่องที่ยากสำหรับพวกนั้นหรอก

เพราะงั้นแหละ ก็เลยต้องให้ยามมาเช็คชื่อประจำ เข้าใจรึยัง?

น่าสงสารจริงๆ เลยนะ เธอเนี่ย มาติดอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ได้ ก็ได้ ♪

ฉันจะช่วยเธอ เพราะงั้นก็ช่วยสำนึกบุญคุณเอาไว้ซะด้วยล่ะ โอเคมั้ย?

ว่าไง? คนเช็คชื่อ? ฉันเป็นนักเรียนที่นี่

เห็นมั้ย? นี่บัตรของฉัน อยากจะดูแม็กกาซีนที่เป็นรูปนายแบบของฉันด้วยมั้ยล่ะ?

หรือว่าอยากให้ฉันเรียกอาจารย์ออกมาเพื่อยืนยันด้วยมั้ย~?

ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว แต่ฉันบอกได้เลยว่ายัยนั่นก็เป็นเด็กนักเรียนของที่นี่ ยูเมะโนะซากิเหมือนกัน เพราะงั้น ฉันเข้าไปนะ?

ยังไงก็เถอะ ทำไมถึงมีปัญหากันขนาดยี้ล่ะ? แทนที่จะโทรเรียกหัวหน้าของพวกคุณ แบบนั้นเรื่องมันก็จบแล้วไม่ใช่รึไง?

มันจะมีปัญหาเอานะ ถ้าเกอดจะมีฝูงคนขนาดนี้ทุกเช้าน่ะ

หรือยังไงจะถ่ายรูปยัยผู้หญิงนี่ไว้ จะได้จำหน้าเธอได้เอามั้ยล่ะ?

ยังไงก็เถอะ ช่วยรีบปล่อยเธอไปโดยไม่ต้องปล่อยให้มายืนรอในแถวได้มั้ย?

คุณควรจะทำงานกันเองได้โดยไม่ต้องให้เด็กอย่างฉันมาบอกนะ~ มันไม่มีอะไรน่าหดหู่ไปมากกว่าการที่ผู้ใหญ่อย่างคุณถูกเด็กมาตำหนิหรอกน่า?

เอาล่ะ พวกเราจะไปแล้วนะ ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย เจ้าคนมาใหม่? ♪

ในที่สุดดด ปัญหาก็คลี่คลาย ไม่ดีเหรอ เท็นโควเซย์? เพราะงั้นหลังจากนี้เธอก็จะไม่โดนหยุดระหว่างเข็คชื่อ แล้วก็ไม่ทำให้แถวมันช้าแล้ว จริงมั้ย? ทุกคนก็ยิ้มเพราะได้เจอกับแฮปปี้เอนดิ้งใช่มั้ยล่ะหืม? ♪

ไว้เจอกัน เจ้าคนเช็คชื่อใหม่ ตั้งใจทำงานล่ะ

....เฮ้ เท็นโควเซย์ มีคนรออยู่ข้างหลังเธอตั้งเยอะ เพราะงั้นช่วยรีบๆ แล้วไปไม่ได้รึไง?

เธอเริ่มจะถ่วงเวลาคนอื่นมาเกินไปแล้วนะ ไม่ต้องมาขอบคุณฉันหรอก ฉันทำเพื่อตัวเองเท่านั้นแหละ

นี่มันใช้แรงของฉันไปจนหมดเพราะแค่ต้องเข้ามายุ่งกับเจ้าพวกก้อนกรวดพวกนี้ที่เข้ามาอยู่ในทางเดินของฉันเลย เพราะงั้นเธอก็พยายาม อย่าให้ตัวเองกลายเป็นแค่ก้อนกรวดน่ารำคาญพวกนั้นเหมือนกันล่ะ เท็นโควเซย์ ♪

==================

ไม่ได้มาแปลต่อนาน พอดีติดอะไรหลายๆ อย่างค่ะ 5555 พอดีปีนี้ขึ้นมหาลัยพอดี

เอา sub story ของเซนะมาลงคั่นไว้ก่อน เพราะวนกลับไปดูภาษาตอนนั่งแปล checkmate แลัวพบว่า คำผิดเยอะมากค่ะ 55555

ไว้สะดวกแก้เมื่อไหร่จะแวะเอามาลงเพิ่มให้นะคะ