Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Killer's Anthem 4

Location: หน้าประตูโรงเรียน

อิซึมิ : (อ๊าา.. เหนื่อยชะมัด)

(นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นกันแน่? นี่มันเริ่มจะรับมือยากไปแล้วนะ)

(ถึงจะทำแขนหักไป เขาก็ยังมาโรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็แต่งเพลงแถมทำอย่างอื่นด้วยมือเดียว)

(มันไม่เหมือนว่าฉันทิ้งเขาไว้ได้ ฉันเลยลากเขาไปที่โรงพยาบาลแล้วทิ้งไว้แบบนั้น)

(ทำไมกลายเป็นว่าฉันต้องมานั่งคิดเรื่องพวกนี้เนี่ย...? ไม่นานมานี้ฉันก็ต้องทำมันเหมือนกัน)

(ฉันจองห้องซ้อมของวันนี้ไปแล้ว แต่มันก็เสียเวลาไปฟรีๆ เพราะต้องพาไอ้หมอนั่นไปโรงพยาบาล...)

(มันไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ ให้ตายสิ ขอพักหน่อยเถอะ)

(เวลากับเงินมันสำคัญนะ แต่ที่เราทำนี่มันคือการทำตัวเรื่อยเปื่อยไปวันๆ)

(ตั้งแต่ที่กลุ่มของพวกเราใหญ่ขึ้น ทุกอย่างมันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น)

(ก็นะ แต่เขากผ้เตรียมเพลง เตรียมคอสตูมต่างๆ ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร แถมยังราคาถูก เพราะ "ความสัมพันธ์" บองเขา)

(แต่เพราะการลงทุนของพวกเรามะนน่อย ผลตอบรับเลยไม่ได้ดีเท่าที่ควร)

(เป็นเพราะเขาไม่ยอมไล่ใครออก... เก็บพวกสวะไร้ประโยชน์ไว้ดูแล— นี่เขาโง่ใช่มั้ย?)

(แถมอีกอย่าง เหมือนเขาจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยด้วย)

(ไอ้พวกขยะไร้ประโยชน์นั่นใช้หมอนั่นเป็นแค่ "เบ๊รับใช้โง่ๆ" แล้วก็ใช้ประโยชน์จากเขา)

(ต่อให้เขาไม่มีอะไรเลย เขาก็ยังพยายามอย่างหนักที่จะทำงานพวกนั้น แต่เจ้าพวกนั้นก็ดันโดดกิจกรรม แล้วก็ผลาญเงินไปกับการเที่ยวเล่นไปวันๆ)

(ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็มักจะยิ้มอยู่เสมอ... แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอยู่)

(เขาเป็นแต่เด็ก ไม่มีเงื่อนไขอะไรมากมาย)

(แต่สำหรับฉัน ฉันก็รู้สึกพร้อมที่จะเขี่ยพวกมันทิ้งบางทีล่ะนะ)

(ถ้าเกิดจะต้องมาโดนทำอะไรแบบนี้ใส่ล่ะก็ ฉันล่ะเป็นคนนึงที่ไม่เข้าใจที่เขาพูดว่า... "เป็นเพื่อนกับพวกเขาเถอะ!" จริงๆ...)

(อ๊าา นี่มันน่ารำคาญชะมัด ไม่ว่าจะใครหน้าไหนที่คิดจะไล่ฉันออกไป— มันจะต้องตาย~)

(ถึงแม้ว่าเขามักจะชอบทำให้ฉันเครียด.... แต่ทำไมฉันทิ้งเขาไว้ไม่ได้ล่ะ?)

(ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่สามารถทิ้งเขาไว้ได้หรอก)

(ก็นะ มันไม่มีที่ไหนให้หนีไปแล้วนี่นา จะให้กลับไปทำงานโมเดลลิ่งก็ไม่ได้แล้ว เพราะงั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่....)

(ให้มาหายใจในอากาศเน่าๆ แบบตแนนี้มันยิ่งทำให้ฉันแย่ลงเรื่อยๆ)

อิซึมิ : (......)

อาราชิ : …...

อิซึมิ : หืม? เฮ้ ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ ไอ้เวรสี่ตา?

อาราชิ : อุหวา!? ฉันกลัวนะ! อย่าโผล่มาใกล้ๆ เงียบๆ แบบนี้สิ โอเค! เธอไม่ใช่แมวนะ!

แล้วอะไรคือ "ไอ้เวรสี่ตา"? 

โหดร้ายที่สุดดด~ มันเจ็บนะรู้มั้ย!

หรือว่าแว่นมันไม่เข้ากับฉันเหรอ? เป็นไปไม่ได้น่า! ฉันตั้งใจทำให้มันเข้าคู่กับอาจารย์คุนุกิเลยนะ~ มันไม่น่ารักเหรอ? ♪

อิซึมิ : ฉันบอกให้เลิกพูดอะไรแบบนี้ได้แล้วไง หยาบคายน่า... แล้วก็ อย่ามายืนอยู่หน้าประตู มันทำให้ดูเกะกะนะ

อาราชิ : ตายแล้ว ฉันไม่ได้เกะกะนี่นา รึเปล่า? ดูสิ นี่มันมีที่ให้เดินอีกตั้งเยอะนี่นา เห็นมั้ย?

อิซึมิ : ฉันจะบอกว่าไอ้ที่นายทำอยู่มันดูรกหูรกตาต่างหากเล่า แล้วทำไมนายถึงได้มาเรียนอยู่ที่เดียวกับฉันล่ะ?

ในช่วงที่ฉันไม่ได้ดูนาย เหมือนว่านายจะเปลี่ยนไปในทางแปลกๆ ซะแล้วสิ ความน่าขยะแขยงของนายมันเริ่มจะมากเกอนไปแล้วนะ รู้มั้ย?

อาราชิ : อะไรนะ~? เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ ใจเย็นหน่อยได้มั้ย? ฉันไม่สนใจอิซึมิยังหรอกนะ~ ยิ่งกว่านะ ฉันไม่ได้ทีตาไวเเพื่อใครหรอกนะ! ความรักทำให้คนตาบอด...☆

อิซึมิ : ไม่ใช่ "อิซึมิจัง" "รุ่นพี่เซนะ" ต่างหาก เข้าใจมั้ย? ตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก ฉันเตือนนายแล้ว ว่าให้ความเคารพกับรุ่นพี่ของนายบ้าง ใช่มั้ย? หรือหูของนายมีไว้เป็นเครื่องประดับเฉยๆ?

อาราชิ : ฮึฮึ แบบนั้นก็ดีสิ ฉันจะได้เปลี่ยนมันได้ตามใจชอบ

จริงสิ— จากที่ฉันรู้มา อาจารย์คุนุกิจะต้องสอนเสร็จแล้ว แล้วก็กำลังจะผ่านทางนี้...

แต่เขายังไม่มาเลยนี่นา เธอพอจะรู้อะไรบ้างรึเปล่า?

อิซึมิจัง ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ เธอสนิทกับอาจารย์คุนุกิใช่มั้ยล่ะ?

อิซึมิ : พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซักหน่อย...

เขาเป็นท็อปโมเดลของรุ่นที่เหนือกว่าพวกเรา ฉันแค่ขอคำปรึกษาจากเขา เพราะคิดว่ามันคงจะง่ายขึ้นถ้าเกิดถามคนที่รู้เรื่องพวกนี้

เขาคิดถึงคนอื่นมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก เขาดูจะเป็นมิตรกับฉันมากกว่าที่คิดเอาไว้

เขาพยายามดูแลฉันอยู่ช่วงหนึ่งก่อนที่ฉันจะผันตัวมาเป็นไอดอล

ที่ฉันอยากรู้คือนายไปพัวพันกับเขาได้ยังไง ทั้งๆ ที่พวกเราทำงานกันคนละที่ นายได้ไปทำงานที่เดียวกันเหรอ หรืออะไร?

อาราชิ : ฮึฮึ มันคือเลิฟสตอรี่ที่จะเรียกน้ำตาได้ทั้งกับคนเล่าและคนฟังเลยล่ะ!

มันคือการพบกันของพรหมลิขิต~ นั่นแหละ อนากรู้รึเปล่าล่ะ? จุดเริ่มต้นของความโรแมนซ์ของฉันกับอาจารย์คุนุกิน่ะมันคือ...!

อิซึมิ : ไม่ล่ะ ฉันไม่สนใจอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วทำไมมันต้องน่าเศร้านักล่ะ? ทำไมฉันต้องมานั่งฟังเรื่องรักๆ ของนายด้วย?

มันไม่น่าสน แถมไม่ได้มีผลอะไรกับฉันนี่?

ยังไงก็เถอะ รุ่นพะ... อาจารย์คุนุกิดูเหมือนจะมีงานเยอะพอสมควร เพราะว่าเขาเพิ่งเข้ามาเป็นครูใหม่ๆ น่ะนะ

เพราะงั้นไม่คิดเหรอว่าเขาจะทำงานล่วงเวลาน่ะ?

อาราชิ : ตายแล้ว เธอรู้อะไรจริงๆ ด้วย อิซึมิจัง อย่าบอกนะว่าเธอก็แอบชอบอาจารย์คุนุกิด้วย? ไม่นะ เขาเป็นเนื้อคู่ของฉันนะรู้มั้ย!

อิซึมิ : ไม่ล่ะ เขาเป็นของนาย สาเหตุเดียวที่ฉันรู้ เพราะว่าเขาเพิ่งจะรู้จักกับคนไม่กี่คนในโรงเรียนหรอก เพราะงั้นเขาก็คงจะแอบเหงานิดหน่อย...

...เขาก็เลยเข้ามาคุยกับฉันเหมือนกับเป็นเพื่อน

แล้วก็ ยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ และฉันก็อยากจะตอบแทนเขาที่คอยดูแลฉันมาเสมอ...

ที่ฉันพอจะทำได้ก็มีแค่ฟังคำติชมของเขานั่นแหละ มันทำให้ฉันรู้สีกเหมือนจะทำให้เขาได้แค่นี้จริงๆ นั่นแหละ

อาราชิ : ฮึฮึ อิซึมิจัง เธอน่ะปากร้าย แถมยังนิสัยไม่ดี แต่ว่าก็เป็นคนที่เข้าหาได้นี่นา

เธอเป็นคนที่รับฟังคนอื่น... แถมยังพยายามคิดวิธีแก้ปัญหาไปด้วยกันกับเขา แล้วก็ให้คำแนะนำดีๆ

ที่โรงเรียน หลายๆ คนมักจะพูดกัยตามใจชอบ

คนอย่างเธอนี่หายากจริงๆ เลยน้า ♪

อิซึมิ : หมายความว่าเจ้าพวกนั้นมันเป็นแค่เศษขยะยังไงล่ะ อึ่ก มันโคตรรน่ารำคาญเลย

ยังไงก็เถอะ นายเอาแต่เสียเวลายืนรออาจารย์คุนุกิอยู่ตรงนี้น่ะ ไม่มีอะไรทำใช่มั้ยล่ะ?

มากับฉันสิ

อาราชิ : หืม ทำไมล่ะ? ไม่เอา! ขอบคุณที่ชวนไปเดทนะ แต่ว่า

น่าเสียดาย ฉันมีนัดกับใครบางคนแล้วล่ะ ♪

อิซึมิ : ที่นายพูดนี่มันน่าด่าจริงๆ... ยังไงก็เถอะ มากับฉันซะ

ฉันจะไปซ้อม แต่พวกเราคงทำอะไรได้มากกว่าถ้าเกิดไปกันสองคน

ตาของนายดีนะ เพราะงั้นนายก็น่าจะช่วยดูให้ฉันได้ ว่าฉันควรจะทำยังไงตอนไลฟ์

ฉันจะให้นายใช้ห้องซ้อมฟรีๆ เลย เพราะงั้นมันคงเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ หืม?

อาราชิ : เธอชอบซ้อมจริงๆ เลยน้า อิซึมิจัง... พยายามอย่างเต็มที่ในโรงเรียนแบบนี้ มันจะทำให้เธอดูเหมือนเป็นคนโง่นะ รู้มั้ย?