Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - A Solitary Throne 2

Location: Checkmate Stage

เอย์จิ : ……

ทสึมุกิ : ฮึฮึ นายดูไม่ค่อยดีเลยนะ เอย์จิคุง~ ถ้าเกิดรู้สึกไม่ดีล่ะก็ ให้ฉันเป็นคนจัดการ Checkmate เถอะ แล้วนายก็ไปพักนะ

เอย์จิ : ผมปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ทสึมุกิ

ขณะที่ผมยอมรับข้อตกลงของเขา มันเป็นสิ่งที่ทสึกินากะคุงขอผมเป็นส่วนตัว...

จริงๆ แล้วผมก็อยากจะขอโทษที่ต้องเอาเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทั้งๆ ที่เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลย แต่เธอกลับยอมตกลงง่ายๆ

ทสึมุกิ : ก็นะ พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา?

ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายแม้ว่าจะต้องลงไปถึงขุมนรกเลยล่ะ เอย์จิคุง~ ♪

เอย์จิ : แบบนั้นเหรอ? ผมรู้สึกได้ว่าซักวันเธอจะต้องเสียใจกับคำพูดนั้นแน่ๆ

โอ๊ะ แต่ก็นะ... มันก็ไม่มีเรื่องอะไรที่น้อวเป็นห่วงหรอก ตราบใดที่ผมอยู่ในอาการที่โอเคแบบนี้ ผมจะไม่ฝืนตัวเองจนเกินไป

แต่ผมก็ยังสามารถกระโดดไปมา แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ได้ในตอนนี้

ตอนนี้เป็นตาของพวกเราที่จะทำเป็นพ่ายแพ้ไปก่อน เพราะงั้นเราจะไม่ต้องทำอะไรมากมายในสเตจหลัก

ผมดีใจที่ผมมีโอกาสได้พบกับพวกผู้ชมพร้อมกับรอยยิ้มและบทเพลง เหมือนกับไอดอลของจริง

แต่ว่าก็ถูกเค... ฮาสึมิคุงว่าอยู่ดี เขาบุกเข้ามาที่ห้องแต่งตัวเพื่อจะมาว่าผมเลยด้วยซ้ำ มันทำให้แย่นิดหน่อย ผมเลยเรียกคนใช้ของผมเพื่อให้พาเขากลับไปก่อน

ช่วงนี้เขาอารมณ์ไม่ดีเลยล่ะ โดยเฉพาะในตอนที่เขาไม่ได้อะไรดั่งใจ เขาเป็นคนที่จริงจังง่ายไปหน่อย

ทสึมุกิ : นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เอย์จิคุง?

เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของนายไม่ใช่เหรอ ยังไงก็ต้องมีส่วนที่เหมือนกันเป็นธรรมดานี่นา ♪

เอย์จิ : งั้นเหรอ? แต่ว่าผมก็อยากจะเชื่อว่าอย่างน้อยที่สุดตอนนี้พวกเราก็หมายหัวไปที่เส้นชัยที่เดียวกัน

ยังไงก็เถอะ ทสึกินากะคุงขอให้ผมช่วยก็จริง แต่ Checkmate นี่ก็เป็นสเตจที่สำคัญพอสมควรเหมือนกัน

ผมเลยจะต้องตั้งใจพอสมควรเลยล่ะ

ส่วนสำหรับเธอ ผมอยากให้เธอช่วยตามเส้นทางของผมมาเหมือนทุกครั้งด้วยนะ

ทสึมุกิ : เข้าใจแล้ว แต่มันจะโอเคเหรอ ถ้ามีแค่ฉัน? มันจะดีกว่านี้มั้ยนะ ถ้าเกิดเราจะเรียกสมาชิกคนอื่นใน fine ให้มาช่วยด้วย?

พวกเรากำลังจะต่อสู้กับบยูนิตใหญ่อย่าง Chess ใช่มั้ยล่ะ? ด้วยจำนวนสมาชิกแค่นี้ พวกเราคงจะต้องทุ่มให้สุดตัวเลยล่ะ

เอย์จิ : อืม~ มันน่าจะเหมือนว่ายิ่งพวกเราลากเขาเข้ามามากเท่าไหร่ อาจจะยิ่งเกะกะมากขึ้นเท่านั้นซะมากกว่า

มันก็เพิ่งจะไม่นานเองที่พวกเขามาอยู่ที่ fine แล้วผมก็ยังเดาพวกเขาได้ไม่มากเท่าที่ควร

สำหรับครั้งนี้ ผมอยากให้เป็นการยืมตัวโดยส่วนตัวจาก Knights ซะมากกว่า

ผมไม่อยากจะทำอะไรออกนอกหน้านักหรอก พยายามอย่าพูดคำว่า Fine ออกมาในช่วงที่เราอยู่บนสเตจวันนี้ก็แล้วกัน

ทสึมุกิ : รับทราบ~ ฉันจะทำตัวดีๆ แล้วยืนอยู่ตรงนี้เพื่อเป็นเงาให้กับนายแล้วกัน

อืม งั้น Knights ก็คือชื่อของยูนิตที่เรากำลังจะช่วยอยู่ตอนนี้ใช่มั้ย?

ไม่นานมานี้ หลายยูนิตถูกตัดออก อย่างเช่น bamboo shoots ในช่วงหลังฤดูฝน ฉันก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่หรอก

เอย์จิ : นั่นคือสิ่งที่ผมตั้งเอาไว้ ผมจะอธิบายให้เธอฟังบางส่วนแล้วกัน แต่จริงๆ ผมก็ว่าจะทดสอบนะบบของยูนิตกับดรีมเฟสอยู่แล้วล่ะ

ผมกำลังเตรียมส่วนผสมสำหรับรางวัลที่เป็นเป้าหมายของผม เป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า

ทสึมุกิ : มันฟังดูเหมือนนายกำลังจะทำอาหารอะไรซักอย่างเลยนะ ฉันจะไม่ทำให้ของกระจายไปทั่วหรืออะไรหรอก เพราะงั้นฉันก็เลยอยากจะให้นายช่วยบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นหน่อย เท่าที่พอจะบอกให้รู้ได้

เอย์จิ : ผมจะบอกเมื่อเวลานั้นมาถึง ตอนนี้ผมยังวางแผนสำหรับเรื่องบนสเตจอยู่เลย แน่ว่าก็ไม่มีอะไรมาการันตีว่ามันจะไปได้ด้วยดีหรอกนะ สำหรับตอนนี้

มันคงจะฟังดูโอเวอร์ไปหน่อย ถ้าจะพูดตอนนี้มันคงทำให้ดูน่าอายเอามากๆ เลยล่ะ

ทสึมุกิ : อะฮะฮะ นายเขินใช่มั้ย เอย์จิคุง~ พยายามอย่างเต็มที่เพื่ออะไรบางอย่างมันไม่ได้น่าอายหรอกนะ ฉันจะไม่หัวเราะนายหรอก

เอย์จิ : อาจจะเป็นแบบที่เธอพูดก็ได้ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่มองทุกอย่างในแง่ดีสินะ

ยังไงก็เถอะ ฮาสึมิคุงกับผมได้ทำงานบางอย่างตรงนี้แบ้วก็ส่วนอื่นไว้บ้างแล้ว แล้วก็วางระบบใหม่ขึ้นมา

ผมได้สร้างโลกที่ทั้งไร้กฎเกณฑ์และยุ่งเหยิงนี้ขึ้นมาใหม่ราวกับกระดานหมากรุกซึ่งมีกฎที่แน่ชัด

แล้วผมก็แบ่งยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดในยูเมะโนะซากิ Chess ออกกลายเป็นตะวหมากเล็กๆ

ด้วยระบบของยูนิต ผมก็เลยทำมันได้ง่ายๆ โดยไม่มีใครรู้สึกเลยว่ามันเป็นฝีมือของพวกเรา

ถ้าเกิดใครบางคนไม่ได้เป็นสวนหนึ่งของยูนิตล่ะก็ การจะเข้าร่วมดรีมเฟสก็จะมีข้อจำกัดมากขึ้น ผมตั้งข้อจำกัดการไลฟ?แบทเทิลแบบโซโล่ให้มากขึ้น ดังนั้นมันก็จะยากกว่าเดิม

แถมออฟฟิเชียลดรีมเฟสไลฟ์ที่ถูกจัดการโดยสภานักเรียนก็จะถูกพิจารณาให้เป็นเกรดภายในโรงเรียน

ถ้าเกิดนักเรียนไม่เข้าร่วมไลฟ์ล่ะก็ จะถูกตราว่ามีพฤติกรรมที่ผิด แย่ หรือตก แล้วก็จะไม่มีสิทธิ์ได้รับผลประโยชน์ต่างๆ

สมาชิกของ Chess ที่แค่มานั่งขี้เกียจก็เลยเริ่มจะตกใจกันขึ้นมา

ถ้าเกิดพวกนั้นยังใช้เวลาไปวันๆ เหมือนกับทุกวันนี้ล่ะก็ พวกเขาก็จะสูญเสียทุกอย่างไป

นั่นคือสาเหตุว่าทำไมพวกนั้นถึงได้แตกตื่นแล้วก็เริ่มจัดยูนิตกัน

แต่ในตอนนั้นมันก็มีจำนวนจำกัดต่อยูนิตหนึ่งยูนิตขึ้นมาเหมือนกัน

ทสึมุกิ : หืม? ปกติมีข้อจำกัดแบบนั้นอยู่แล้วรึเปล่าล่ะ?

เอย์จิ : มันก็ยังไม่อนุมัติโดยสมบูรณ์หรอก มันยังเป็นอิสระที่จะมีเป็นสิบคน หรือเป็นร้อยคน แต่ว่าในทางกลับกัน มันก็ไม่มีประโยขน์อะไรที่จะมีสมาชิกมากเกินไปกว่าห้าคน

ยิ่งจำนวนมาก รางวัลที่จะได้จากดรีมเฟสก็จะยิ่งน้อยลงกว่าเดิม

ไม่สำคัญว่าจะมีสมาชิกในยูนิตมากเท่าไหร่ จำนวนเงินรางวัลมันก็ตายตัวอยู่แล้วล่ะ

หรือจะพูดว่า รางวัลต่อคนมันจะน้อยลงก็ไม่ผิด

เพราะงั้น สำหรับยูนิตใหญ่อย่าง Chess มันก็จะยิ่งสร้างหนี้มากขึ้นหากเข้าร่วมดรีมเฟส

ยูนิตขนาดใหญ่จะสร้างปัญหามากกว่าความสำเร็จซะอีก

ผมคำนวณในส่วนนี้เอาไว้แล้ว ตีกรอบข้อมูลบางส่วนเอาไว้ ในช่วงก่อนที่จะเริ่มรู้กัน

การที่ถือทิฐิว่าตัวเองฉลาด มันจะทำให้ลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิท

Chess ถูกผูกมัดติดกันเอาไว้อย่างหละหลวม สิ่งที่ทุกคนเห็นก็เป็นแค่ทางที่ "ง่ายมากๆ" ในการที่จะหาผลประโยชน์ โดยไม่จำเป็นต้องลงแรงทำอะไรมากมาย หลลังจากนั้น ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างงดงาม

Chess ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มละห้าคนเล็กๆ กระจายตัวออกมาจากยูนิตใหญ่อย่าง Chess สร้างขึ้นมาลวกๆ ด้วยกันกับใครก็ได้ที่เป็นเพื่อนด้วย แล้วในตอนสุดท้ายก็ห่างเหินกันไปโดยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

=================================

หนีไปจากคนแบบนี้เร็ว ทสึมุกิ!

บางทีก็สงสารทสึมุกิตัวน้อยๆ นะคะ ไม่น่าเลย ไม่น่ามาอยู่ในเกมดาร์คๆ แบบนี้เลย 55555