Location: Checkmate Stage
เอย์จิ : มันเกิดขึ้นเร็วมากๆ เลยล่ะ ผมยังไม่ทันได้ใส่ไฟอะไรเลย แต่มันเกิดขึ้นให้เองเลยล่ะนะ
พวกนั้นเชื่อว่าตัวเองมีกลยุทธ์ที่ดีสุดขีดเลยล่ะ แต่ว่าสุดท้ายก็เดินหมากไปตามที่ผมคาดการณ์เอาไว้เท่านั้น
โง่ใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเกิดพวกนั้นยังอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ยักษ์นั่น ผมก็คงแตะต้องอะไรไม่ได้หนอก
พวกนั้นค่อยๆ เดินโซเซเข้าไปหาปัญหา แล้วก็ทำให้ตัวเองถูกทำลายลงได้ง่ายๆ
จากพลังเล็กๆ ความเก่าแก่ ความยิ่งใหญ่ของ Chess เลยแตกกลายเป็นตัวหมากเล็กๆ แล้วก็ถูกบีบคั้นให้ต่อสู้กันเอง
ผมจะจัดการพวกเศษขยะโสโครกนั่นออกไป ทำให้ยูเมะโนซากิสะอาดเอี่ยม
แน่นอนว่านี่ก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหมือนกับอาหารเรียกน้ำย่อยนั่นแหละ
มันยังไม่ถึงเวลาของ fine ที่จะเปิดตัว ผมจำเป็นจะต้องให้ทสึกินากะคุงทำลายทุกอย่างของ Chess ให้ไม่เหลือชิ้นดีให้ผมซะก่อน
ด้วยคำอนุมัติจากอาจารย์ ในฐานะสภานักเรียน พวกเราสามารถจัดแพลนสำหรับดรีมเฟสได้ตามใจชอบ
พวกเราจะตัดสินใจว่าจะเริ่มอะไรยังไงก็ได้ การ์ดใบไหนที่เหมาะจะนำมาใช้— ขึ้นอยู่กับความคิดของพวกเราล้วนๆ
ผมจะเข้าหาทสึกินากะคุงในเวลาที่เหมาะสม ถ้าเกิดเขาแพ้ แล้วถูกทอดทิ้งเอาไว้กลางทาง มันก็จะเป็นไปตามแผน แต่ว่า...
ดูเหมือนเขาจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ นั่นแหละ แม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ยังเอาชนะมาได้ นั่นคือสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความมั่นคงของยูนิต— ยูนิตของทสึกินากะคุง มันเป็นของขวัญสำหรับเพื่อนผู้ทำให้ผมหลุดจากความน่าเบื่อระหว่างที่อยู่ในโรงพยาบาลได้
อัจฉริยะไม่สมควรถูกเก็บเอาไว้ ผมอยากให้ความอัจฉริยะของเขาไดแสดงคุณค่าออกมา การยืนบนหินทำให้เราอยู่สูงยิ่งกว่าศัตรูคนไหน
แต่ถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นล่ะก็ ชัยชนะของผมก็มีค่าไม่พอสำหรับที่ผมทารุณเจ้าพวกนั้นไปหรอก
เธอต้องขุนเหยื่อให้อ้วนก่อนที่จะจับมันกินไงล่ะ ทสึมุกิ
ทสึมุกิ : สกปรกจริงๆ เลยนะ~ เหมือนกับปีศาจของพ่อมดตามเทพนิยายเลย
นายจะเป็นตัวเอกของเรื่องไม่ใช่เหรอ? ที่ทำอยู่ตอนนี้มันเหมือนกับตัวร้ายเลยนะ รู้ตัวมั้ย?
เอย์จิ : ถ้าเกิดเธอมองในอีกมุมมองนึง แม้แต่ตัวเอกก็สามารถเป็นตัวร้ายที่สกปรกที่สุดก็ได้นะ ผู้ที่เขียนเรื่องราวออกมา คือผู้ที่กอบกุมชัยชนะ และผู้รอดชีวิต...
เพื่อที่จะหลบจากการถูกบันทึกว่าเป็นผู้ร้าย เราก็ต้องมีชีวิตอยู่ และเอาชนะไปเรื่อยๆ
ทสึมุกิ :แต่ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ มันจะโอเคเหรอ ที่จะบีบให้ทสึกินากะคุงทำหน้าที่ในส่วนแย่ๆ ของยูเมะโนะซากิ?
ผลจากการที่เขาเอาชนะดรีมเฟสอย่างต่อเนื่อง เกรดและชื่อเสียงของเขาจะพุ่งขึ้นอย่างไร้ที่สิ้นสุดเลยนะ
แล้วในที่สุด นายก็จะไม่สามารถควบคุมเขาเอาไว้ได้ ในฐานะที่นายกำลังสู่กับพวกศัตรูกระจ้อยร่อย นายไม่ได้กำลังสร้างสิ่งที่ตรงข้ามที่ยิ่งใหญ่กว่าพวกนั้นอีกเหรอ?
เอย์จิ : มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจเอามากๆ เลยล่ะ แล้วอีกอย่าง เขาก็เป็นเพื่อนของผม... ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่เป็นศัตรูของพวกเราด้วยซ้ำ มันเหมือนจะเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว เขาเป็นประเภทที่เกลียดการทะเลาะเบาะแว้ง
แล้วในจุดเดียวกัน ผมก็คิดว่าเขามาถึงขีดจำกัดแล้วล่ะ ที่ผมจะสามารถหลอกล่อเขาเข้ามาอยู่กับผมได้ ใช้เขาเป็นอาวุธสุดท้ายที่จะต่อสู้กับพวกห้าประหลาด
ผมเตรียมเรื่องนั้นเอาไว้พอสมควรแล้วเหมือนกัน
มันจะเป็นยังไงก็จะขึ้นอยู่กับผม แต่ว่าผมก็ยังไม่สามารถอ่านทางของทสึกินากะคุงได้...
ผมว่าคงจะเรียกอย่างที่เธอเคยบอกว่าเขาคือสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ ไม่ได้เดินหมากไปในทางที่ผมเดาเอาไว้ว่าเจาจะทำ
ถ้าเกิดเป็นเขาที่รักพวกพ้องมากนักหนา แม้ว่าจะเป็นพวกหยาบคาย หรือว่าคนโง่ที่เป็นสมาชิกของ Chess...
ผทไม่คิดว่าเขาจะทนต่อความจริงที่ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับสหายเก่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เขาจะทนไม่ไหว แล้วก็ล้มลงในที่สุด ตรมที่ผมเดาไว้นะ เขาจะเต็มไปด้วยบาดแผลและความเหนื่อยล้า ผมก็แค่ต้องยื่นมือไปหาเขาอย่างอ่อนโยนเท่านั้น...
นั่นคือแผนที่ผมคิดเอาไว้อยู่แล้วล่ะนะ
แต่กลายเป็นว่า แม้แต่ในตอนนี้เขาก็ยังมีพลังที่จะลุกขึ้นสู้ เขาอยู่เหนือกว่าที่ผมคาดการณ์เอาไว้ แล้วก็ยืนขึ้นอย่างมั่นคง สิ่งที่ช่วยสนับสนุนเขามาตลอดจริงๆ แล้วคืออะไรกันแน่?
ทสึมุกิ : อาจจะเป็นเซนะคุงรึเปล่า? พวกเขาดูสนิทกันนะ แถมยังมีแค่คนเดียวด้วยทีอยู่ด้วยกันแล้วจะรู้สึกว่าปลอดภัย
ฉันจะดีใจนะ ถ้าเกิดฉันเป็นแบบนั้นให้นายได้เหมือนกันน่ะ เอย์จิคุง
เอย์จิ : เธอทำได้ดีพอแล้วล่ะ ผมรู้สึกดีใจมากๆ อยู่แล้วล่ะนะ ทสึมุกิ
อืม~... แต่มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ เซนะคุงเป็นคนนึงที่คอย
สนับสนุนทสึกินากะคุงมาตลอด หืม ดูเหมือนว่าครั้งหน้าพวกเราอาจจะได้เข้าไปโจมตีเขาซักหน่อยล่ะนะ
เซนะคุงเป็นประเภทที่ขยัน ซึ่งก็สามารถหาได้ทั่วไปอยู่แล้ว— บางคนที่ใช้ความสามารถของเขาเป็นแรงขับเคลื่อนออกไป
แน่ว่าความสามารถของเขาก็เรียกได้ว่าแข็งแกร่ง เขาไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าของพื้นๆ ดาบที่ไร้นาม
มันเป็นงานที่ง่ายๆ เลย ที่จะทำลายเขา
อย่างแรก พวกเราจะต้องชิงอาวุธของทสึกินากะคุงออกมาก่อน
พวกเราจะโยนเขาออกไปในอากาศที่หนาวเหน็บในสภาพที่เปลือยเปล่าอย่างไร้ค่า แล้วสุดท้ายผมก็จะเป็นคนที่เข้ามาช่วยเอาผ้าห่มที่อบอุ่นมอบให้เขา
ทสึมุกิ : นั่นหมายความว่านายคงเป็นแค่เพื่อนธรรมดาไม่ได้เหรอ?
เอย์จิ : ในตอนที่ความสงบสุขกลับมา ก็คงจะใช่ แต่ว่าตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่กลางสมรภูมิรบที่พวกเราเริ่มต้นขึ้น
พวกเราได้ทดลองระบบของดรีมเฟสกับยูนิตมามากพอแล้วล่ะ พวกเราเหลือแค่ปรับแต่งอะไรนิดหน่อยจากข้อมูลที่พวกเราได้มา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับของจริงก็พอ
รูปแบบของ fine ของพวกเรายังไม่เป็นรูปเป็นร่างซักเท่าไหร่ ผมก็เลยอยากจะเลือกเวลาต่างๆ ให้ดีๆ เจ้าพวกห้าประหลาดเป็นปัญหาใหญ่เบยล่ะ พวกเาจะต้องระวังให้มาก
หลังจากนี้คงจะยุ่งมากเลยล่ะ ทสึมุกิ
ทสึมุกิ : ฮึฮึ ยิ่งกว่าเรื่องของอนาคต มาช่วยกันคิดเรื่องที่อยู่ตรงหน้ากันเถอะ เกี่ยวกับ Checkmate...
ตั้งแต่พวกเราถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว เราก็ควรจะทำให้มันง่ายมากขึ้นนะ
เอย์จิ : ใช่ มันจะไม่เป็นไร แม้ว่าเราจะแพ้หรือชนะก็ตาม ไม่สำคัญว่าพวกเราจะแสดงออกไปยังไง พวกเราอยู่ตรงที่เพื่อที่จะรอรับผลของมัน นั่นคือสิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้แล้ว
ปัญหามันอยู่ที่ว่าเราจะฉลองให้กับทสึกินากะคุงยังไงมากกว่า ถ้าชนะ แล้วพวกเราก็จะได้ไปถึงแผนขั้นต่อไปได้โดยไร้อุปสรรค
แต่ต่อให้เขาแพ้ พวกเรา fine ก็สามารถแทนที่เขาแล้วก็ทำลาย Chess ได้อยู่ดี
Chess กลายเป็นที่สำหรับคนอ่อนแอไปแล้ว ไม่หลงเหลือความเจริญในยุคทองอีกต่อไป ง่ายราวกับโยนขยะลงถังเลยล่ะ แต่มันก็อาจจะมีปัญหานิดหน่อย ปมก็เลยอยากจะให้ทสึกินากะคุงชนะ
ปล่อยให้หลงผิดในความว่างเปล่าต่อไปนั่นแหละ แต่ว่า...
ในตอนนี้ Chess เป็นแค่เกราะเปล่าๆ เป็นแค่สีหลากสีที่เข้ามารวมตัวกัน ที่ไร้ความสามารถ และไร้ค่า มันไม่ยากที่จะจัดการทำความสะอาดหรอก
สมาชิกอื่นๆ ของ Chess ที่แตกกระจายออกไปเป็นยูนิตอื่นๆ ยังจะดีซะกว่าอีก
พวกนี้ทั้งไร้ความสามารถ ไร้จุดหมาย และไร้ความพยายามที่จะสร้างไลฟ์ของตัวเองให้มีความสุขขึ้นซักหน่อย
ยังไงก็ตาม อย่างเดียวที่หลงเหลือไว้ใน Chess ก็ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของความหวัง
พวกนั้นก็เป็นแค่กลุ่มของคนโง่ที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ภายในปราสาทที่พังทลาย ที่ทำให้ไร้เส้นทางในการหลบหนี
เป็นแค่สสารที่ล่องลอยไปมา ที่ไม่หาทางหนีไปไหนทั้งสิ้น
พวกเราก็แค่ทำความสะอาดมันซะ หลังจากที่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดและความพ่ายแพ้ ผมหวังว่าจะทำให้เจ้าพวกนั้นเปลี่ยนความคิดได้บ้าง
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ถ้าเกิดในความเป็นจริง เจ้าพวกนั้นเป็นแค่เจ้าคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้า... พวกนั้นก็ไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่หรอก
พวกนั้นมันก็เป็นแค่ศพที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะใช้อายุขัยของร่างกายให้หมดไปก็เท่านั้น
ให้พวกเราได้จัดการพวกนั้นให้กลายเป็นปุ๋ยเถอะ แล้วก็ใส่ลงไปในดิน พวกเราก็จะได้ดอกไม้ที่สวยงาม
======================
กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีเปิดเทอมแล้วค่ะ 55555 งานมหาลัยยุ่งมั่ก
ความดาร์คขนาดนี้มันคืออัลไล
ตอบลบ