Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - A Solitary Throne 7

Location: Checkmate Stage

มาดาระ : แต่ในวันนั้น เจ้าพวกนั้นไม่ยอมหยุดก่อกวนและทำเรื่องแย่ๆ กับเจ้าแมวที่เข้ามาในโรงฝึกธนู

พูดตามตรงว่ามันแย่มากๆ พวกนั้นพยายามจะเผาแมวตัวนั้น แล้วก็ทำร้ายมันด้วยลูกธนู...

เลโอซังพยายามเข้าไปขวางมันไว้ด้วยร่างของตัวเองแล้วพยายามที่จะหยุดพวกนั้น

เขาวิ่งไปทั่วเพื่อพยายามปกป้องแมวในอ้อมแขน แล้วก็พูดว่า "หยุดนะ~ ไม่รู้สึกผิดบ้างเลยเหรอ?"

มันไม่น่าเชื่อเลยใช่มั้ยล่ะ ว่าคนอย่างเลโอซังที่ปกติมันจะคอยรับฟังเจ้าพวกโง่นั่นมาตลอด แถมพวกนั้นยังใช้เขาซะยิ่งกว่าอะไรดี...

พวกนั้นเริ่มจะรำคาญเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าไปที่เขาแทน

วิ่งไล่เขา แล้วก็ผลักเขาไปมา

หลังจากนั้น พอเขาเริ่มสิ้นหวังที่จะวิ่งหนีเจ้าพวกนั้น เลโอซังก็ลื่นล้มจนได้ เพราะว่าเขาพยายามจะปกป้องแมวตัวนั้นเอาไว้ เขาก็เลยช่วยตัวเองเอาไว้ไม่ได้

แล้วเขาก็ตกลงไปผิดท่า แขนของเลโอซังก็เลยหัก

หลังจากพวกนั้นเห็นเลโอซังที่ไม่ขยับอีกต่อไปแล้ว ทุกคนก็เลยเริ่มแตกตื่นและกลัว กลัวว่าเขาอาจจะตายก็ได้...

พวกนั้นแยกย้ายแล้ววิ่งหนีไป ปล่อยเลโอซังเอาไว้แบบนั้น

เหลือแค่เจ้าแมวตัวนั้น ที่เขาปกป้องไว้ ร้องเหมียวพยายามขอความช่วยเหลือ

ฉันได้ยินเสียงนั้นก็เลยวิ่งมา แล้วก็แบกเลโอซังไปที่โรงพยาบาล

เลโอซังขอไว้ว่าให้ฉันปิดเรื่องนี้เอาไว้ เพราะงั้นฉันก็เลยพยายามดูแลเขาอยู่เงียบๆ

อิซึมิ : อะไรกัน... นี่มันเลวร้ายมากเลยนะ ทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะ?

ฉันดันไปว่าเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย พูดอะไรแบบ นายบ้ารึเปล่า?

แม้ว่าเขาจะทำเรื่องที่ถูกต้องแล้วก็ตาม แต่ว่า ทำไมเขาถึงไม่บอกฉันล่ะ?

มาดาระ : เขาอาจจะอายรึเปล่าล่ะนั่น? เลโอซังน่ะ เป็นประเภทที่อยากจะแสดงออกมาให้ดูน่าตกใจน่ะนะ

มันจะกลายเป็นเรื่องราวของฮีโร่ ถ่าเกิดเขาจัดการกับเจ้าพวกคนเลวพวกนั้น แต่ว่ามันคงจะยาก ถ้าเกิดเขาถูกทำร้าย และบาดเจ็บ

ไม่สิ... บางทีเลโอซังอาจจะไม่อยากทำให้ใครจะต้องกลายเป็นคนไม่ดีหรอก ใช่มั้ยล่ะ

ไม่สำคัญว่าใครทำอะไรเขา ไม่สำคัญว่ามันจะเป็นใคร แต่เขาก็ยังเป็นคนที่พูดเสมอว่าเขารักคนพวกนั้น

...คิดว่าเลโอซังทำอะไรอยู่ในตอนที่ฉันวิ่งเข้าไปหาล่ะ?

เขาเพิ่งจะเริ่มรู้สึกตัว แต่ว่าแผลของเขามันสาหัสมาก แค่ร้องเรียกคนล่วยยังทำไม่ได้... เขาทำได้แต่นอนคว่ำอยู่ตรงพื้น แถมดูเหมือนจะขยับไม่ได้แล้วด้วย เบาพึมพำด้วยลมหายใจที่รวยริน ค่อยๆ เขียนโน้ตขึ้นมาด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากแขนของเขา แล้วก็แต่งเพลงขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บขนาดนั้น ทนมองไม่ได้เลยล่ะ

"ฉันมีความสุขมากเลย... นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจ็บตัวขนาดนี้ อา อินสปิเรชั่น มันมาแล้ว มันมาแล้ว" เขาพูดแบบนี้...

แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา ในขณะที่เขียนตัวโน้ตพวกนั้นออกมาด้วยเลือดของเขา

ฉันกลัวมากเลยนะ รู้มั้ย ฉันนึกว่าเขาจะสติแตกไปเพราะว่าแผลและความทรมาณนั่นแล้ว... แต่ว่ามันไม่ใช่

ที่จริงแล้ว เลโอซังหมดหวังที่จะหลอกตัวเองแล้ว

ที่ว่าไม่มีใครผิดหรอก มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า หรือแม้แต่ว่าเขากำลังดีใจที่แขนของตัวเองหัก...

โดยอ้างอิงจากประสบการณ์ในครั้งนี้ เขาสามารถสร้างผลงานชิ้นเอกขึ้นมาได้

เขาพยายามจะเชื่อว่าเขาได้รับผลประโยชน์จากเรื่องพรรค์นี้

แล้วแน่นอนว่าฉันต้องโกรธใช่มั้ยล่ะ? มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะได้เรื่องดีๆ จากการที่ตัวเองแขนหัก

แล้วฉันก็สาบานกับตัวเอง โดยไม่ได้โกรธเคืองหรือเกลียดใครเลย แม้ว่าจะจบด้วยปัญหามากมาย...

ฉันจะลงโทษเจ้าพวกที่ทำให้เด็กคนนี้เสียใจ เด็กผู้ชายที่คอยพูดเสมอว่ารักพวกเขา

นั่นคือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงได้วิ่งไปมาราวกับบ้าคลั่ง และเรียกตัวเองว่า

โรบินฮู้ด ด้วยกันกับเคย์โตะซัง...

ฉันพยายามจะกำจัดเจ้าพวกปีศาจพวกนั้นจากยูเมะโนะซากิ

เลโอซังเองก็ไม่ได้ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก เขาคอยเฝ้าดูการกระทำของพวกเรา แล้วคอยออกความเห็น คอยควบคุมและสั่งการเวลาที่พวกเราทำเกินกว่าเหตุ

อิซึมิ : ถ้างั้น นั่นคือเหตุผลว่าทำไมหลังๆ เลโอคุงทำตัวแปลกๆ... คือเพราะเขสเจอปัญหาเหล่านั้น ฉันเข้าใจแล้วลาะ แต่...

แต่ว่า... ทำไมนายถึงมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังซะล่ะ?

มาดาระ : เพราะว่าฉันต้องการให้มีใครซักคนที่คอยดูแลเขา แล้วฉันก็อยากให้นายเป็นคนทำมัน

เขาอยู่ในอันตราย เคย์โตะซังกับฉันมีเหตุผลของพวกเรา และสถานการณ์ที่จะสามารถเข้าไปจัดการมันได้

พวกเราไม่สามารถดูแลเขาได้ตลอดเวลาหรอก แต่ว่าพวกนายสองคนน่ะ รวมกันเป็นหนึ่งเสมอ

เพราะงั้นถ้าเกิดนายเป็นคนพูดมันล่ะก็ เขาก็จะจำมันเอาไว้...

เพราะงั้นถ้าเขาตกอยู่ในอันตรายเมื่อไหร่ ฉันอยากให้นายหยุดเขาซะ ครั้งนี้เขาอาจจะแค่แขนหัก แต่ใครจะรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นในครั้งต่อไปได้ล่ะ

ฉันแสดงออกว่าเป็นเพื่อนของเขาก็จริง แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่ดีขนาดนั้น...

ในตอนท้ายฉันอาจจะจัดการเขาทั้งๆ ที่ตั้งใจจะปกป้องเขาก็ได้ เพราะงั้นฉันเลยต้องการคนที่สามารถดูแลเขาได้ดีกว่า

ขอร้องล่ะ ฉันปล่อยให้เด็กดีแบบนั้นเป็นทุกข์ต่อไปไม่ได้หรอก

อิซึมิ : แต่ต่อให้นายพูดแบบนั้นก็เถอะ... ฉันไม่ใช่แม้แต่ครอบครัว เพื่อน หรืออะไรอย่างนั้นหรอกนะ

แค่นี้ฉันก็มีปัญหามากพอแล้วล่ะ ฉันคงดูแลเขาให้ไม่ได้หรอก

มาดาระ : คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ มันคือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงทำได้แค่ขอพรจากดาวตกเสมอ

ฉันไม่ได้แข็งแกร่ง แม้ว่าพระเจ้าและพ่อแม่จะมองความแข็งแกร่ง และร่างกายที่แข็งแรงให้... เพราะงั้นฉันก็เลยไม่อยากที่จะยอมแพ้ง่ายๆ

ฉันอยากจะช่วยเขาเท่าที่ฉันพอจะช่วยได้

อิซึมิ : ...นั่นคือ Ryuseitai ของนาย ชอบพูดอะไรที่เป็นเหมือนกับพวกซูเปอร์ฮีโร่ใช่มั้ยล่ะ?

เลโอ : ♪~♪~♪

เซนะ! อย่าเอาแต่คุย ร้องเพลงสิ! ผู้ชมเริ่มเข้ามาแล้วนะ รู้มั้ย!

บทบาทของพวกเราคือทำให้มันสนุก และทำให้พวกเขามีความสุข! ใช่มั้ยล่ะ?

อิซึมิ : ฉันรู้อยู่แล้วน่า ไม่ต้องให้นายมาบอกหรอก... การทำหน้าที่ทุกอย่างให้สำเร็จลุล่วงเป็นสัญลักษณ์ของมืออาชีพอยู่แล้วล่ะ

=============================

อ่านบทนี้แล้วก็อยากจะให้หม่าม๊าแห่งความยุติธรรมกำจัดเหล่าร้ายให้สิ้นซาก...!