Location: ที่นั่งริมสวน
เอย์จิ : เอาล่ะ แล้วตอนนี้เธอเริ่มจะเข้
ผมอยากให้เธอรีบๆ คิดได้แล้วนะ ว่าจะเดินตัวหมากตัวไหนต่อน่ะ
ผมรอนานกว่านี้ไม่ไหวแล้วนะ รู้มั้ย
ผมยุ่งนะ แล้วเธอก็ไม่ใช่คนสลักสำคั
ยังไงผมก็หาคนอื่นมาแทนได้
แต่ยังไงผมก็คิดว่าเธอคงเลือกที่
อิซึมิ : ...อย่างที่ฉันคิดเอาไว้ ทุกอย่างที่นายทำมันก็เป็นแค่
นายยังไม่ได้อยู่ใกล้กับชั
ถ้าเกิดฉันเดินตัวหมากไปแบบนี้ ฉันก็จะออกจากสถานการณ์วิ
พูดให้คนอื่นหลงกล หลอกลวง ให้คนอื่นเข้าใจว่านายเป็นผู้
เพื่อทำให้คนอื่นสับสน อยู่ในการควบคุมของนาย สร้างอาณาจักรแห่
เอย์จิ : ผมคงไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นหรอก จนกว่าผมจะจบมันได้ ผมก็ไม่มีวันชนะหรอกนะ แต่ว่าผมก็ไม่อยากจะแพ้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
ผมไม่สามารถห้ามตัวเองให้เล่
ไม่ว่าจะถูกสร้างภาพลวงตาขึ้น หรืออะไรก็ตาม ชัยชนะก็คือชัยชนะ ผู้ที่จะได้อยู่จนถึ
อิซึมิ : อืม ดีใจด้วยะ
นายชนะแล้ว ดีใจด้วยแล้วกัน
เอย์จิ : ……
สึคาสะ : รุ่นพี่เซนะ~!
ผมตามหาคุณซะทั่วเลย แล้วคุณก็มาฆ่าเวลาเล่นอยู่
ผมพูดเลยนะ ตอนนี้ผมร้องเพลงที่คุณสั่
เพราะแบบนี้ ผมก็จะถูกพิจารณาให้เป็นสมาชิ
นั่นคือข้อตกลงที่คุณวางเอาไว้
ผมยินดีโดยไร้ข้อโต้แย้งเลบครับ
เอย์จิ : ฮึฮึ ผมดีใจนะ ที่เห็นเธอกระตือรือร้นแบบนี้ สึคาสะคุง แต่ว่าการที่
สึคาสะ : เอ๊ะ!? อ๊ะ อื๋อ... หวา—?
ร—รุ่นพี่เซนะ? คุณรู้จักคนคนนี้ด้วยเหรอ? พวกคุณมีความสัมพันธ์ยังไงกั
อิซึมิ : ก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันไง ...ยังไงก็เถอะ ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวจะรีบตามไปที่ห้องซ้อมก็
เอย์จิ : อื้ม ผมขอยืมตัวเซนะคุงอีกซักแป๊ปนึ
สึคาสะ : ค-ครับ ถ้าเกิดเป็นคำพูดของท่านพี่เท็
แต่ว่าช่วยทำตามสิ่งที่คุณพูดด้
เดี๋ยวผมจะล่วงหน้าไปก่อนแล้
เพราะงั้นในตอนนี้ ขอตัวก่อนนะครับ? ตามสบายเลยนะครับ... ♪
เอย์จิ : บ๊ายบายย~ ♪
อะฮะฮะ เธอเรียกเขาว่า "คาสะคุง" งั้นสินะ? น่ารักจริง ชื่อเล่นเนี่ย...
ผมคิดว่าสึคาสะคุงคงจะดี
นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึ
ในการที่ได้พบกับทสึกินากะคุง ผมคิดว่าคงจะเป็นโชคดีโดยแท้จริ
แต่ก็น่าดีใจสำหรับผมล่ะนะ ความเป็นเพื่อนทุกอย่างของเขากั
อิซึมิ : นี่ เท็นโชวอิน ฉันรู้หรอกว่านายคงเบื่อที่
คนคนนั้น— เลโอคุง... มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกที่
แน่นอนว่าเขาก็ได้เข้ามาสู้กั
แต่ความจริงแล้วเรื่องทั้งหมด มันเป็นความผิดของฉันต่างหาก
"อินสปิเรชั่น มันมาแล้ว มาแล้ว"
เขามักจะพูดแบบนี้เสมอ เวลาที่พวกเราได้เจอหน้ากัน
เขาชอบบอกว่า เพียงแค่ได้มองหน้าฉัน เขาก็สามารถสร้างผลงานขิ้นเอกขึ้
มันอาจจะฟังดูหยิ่งผยอง แต่ว่าคนที่มอบไอเดียทั้งหมดให้
ด้วยแรงจูงใจจากอารมณ์
ฉันมันก็เป็นแค่ไอ้คนไม่
ในความต้องการที่จะทำลายเจ้
เขาเป็นเหมือนกับเด็กน้อยที่บริ
เขาทำมันเพื่อฉัน เขายอมโยนความดีในหัวใจทั้
ความโกรธแค้นเริ่มก่อตัวขึ้
มันสร้างความเกลียดชังขึ้นมา และก็เริ่มที่จะส่งผลกระทยต่
และในดรีมเฟส ไม่สำคัญว่าเขาจะสร้างผลงานชิ้
เขาทนมันไม่ไหว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่คงโง่ๆ มาตลอดก็ตาม...
ชีวิตที่จะต้องทำร้ายและฆ่าคนต่
มันทำให้คำพู
และนั่นก็ทำให้หลายๆ คนรู้สึกกลัว และรังเกียจเขา แฟนๆ ที่เคยชอบเขาเพราะเขาทั้งอ่
คนที่เคยเป็นเพื่อนพ้องของเขาก็
แต่ยังไงก็ตาม แม้ว่าเขาจะได้รับมัน และไม่สำคัญว่าจะอยู่
เพราะสิ่งสิ่งนั้นได้เกิดขึ้น เขาจึงแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี นายเองก็ได้ไปเจอเขามาเหมือนกั
เขาคอยหลบๆ ซ่อนๆ มาเป็นระยะแล้ว แต่เขาก็เริ่มจะหมดกำลังใจทร่
เพราะว่าเขาเองก็ขอโทษฉัน "ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" เขาพูดแบบนั้น... ความผิดหวังและความไม่เต็มใจมั
การแต่งเพลงคือทุกอย่างสำหรั
เขาบอกฉันว่าทำนองที่เขาได้ยิ
แม้แต่อยากจะหายใจเขายังทำไม่
แม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังพยายามที่จะฝืนมือที่
เขาพูดว่า "เดี๋ยวก่อน! ฉันกำลังสร้างผลงานชิ้นเอกอยู่
เขาเชื่อว่าเขาจะไร้ค่า ถ้าเกิดเขาไม่สามารถแม้แต่จะแต่
เขาก็เลยตัดสินใจกัดมือของตั
============================
มาแก้คำผิดของคาสะคุงแล้วนะคะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น