Location : ย่านการค้า เมืองใกล้เคียง
เลโอ : (อ๊า~ ตกใจสุดๆ เลยนะเนี่ย
โน้ตมันหายไปหมดเลย เพราะว่าเจอกับเคย์โตะแท้ๆ...
บ้าจริง ผลงานชิ้นเอกของฉันหายไปแล้ว บอกมาเลยนะ ว่าเขาจะรับผิดชอบยังไง?
ไม่หรอก มันไม่ใช่ความผิดของเคย์โตะ เพราะว่าฉันไม่ระวังเองด้วยแหละ เดินไปเดินมาไม่ระวังตัว เพราะคิดว่าจะไม่เจอใครที่รู้จักในเมืองข้างๆ แบบนี้
เอาเถอะ ถึงจะอยู่ในเมืองใกล้ๆ แบบนี้ แต่ก็ยังใกล้กับยูเมะโนะซากิอยู่ดี มันไม่ได้ไกลเหมือนต่างประเทศซักหน่อย...
ฉันคงอยู่ใกล้กับที่อยู่ของพวกนักเรียนสินะ
ฉันต้องเจอใครซักคนอีกแน่ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย แต่อย่างน้อยฉันก็ควรคิดว่า ยังดีที่คนที่เจอไม่ใช่เซนะ
ฉันไม่รู้เลยจะมองหน้าเขายังไงตอนนี้
...ที่จริงแล้วเขาควรจะเป็นคนเดียวที่ฉันเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่ว่า... ต่อให้ไม่มีฉันก็ไม่เป็นไรหรอก
บางทีฉันก็ได้ยินเพลงเก่าๆ ของพวกเราดังออกมาจากในเมืองเหมือนกัน ได้ยินเสียงของเขาด้วย
ผสมไปกับเสียงของนารุและริทสึ และ... เสียงของใครบางคนที่ฉันไม่รู้จัก
ไม่เหมือนกับดวงตา ไม่มีใครสามารถห้ามการรับรู้ของหูได้ อาจจะทำได้แค่ปิดมัน แต่ว่าฉันทำไม่ได้หรอก นายยังคงพยายามทำมันยังเต็มที่ในฐานะของไอดอลใช่มั้ยล่ะ เซนะ
ภายในชื่อไหนงั้นเหรอ? ยังคงเป็น [Knights] อยู่ แม้ว่า [ราชา] จะตายไปแล้วรึเปล่า?)
มาดาระ : ♪~♪~♪
เลโอ : หืม?
หวา หม่าม๊า! มิเคจิ หม่าม๊า~! ฉันเอง เลโอ ว่าไง~ ☆
มาดาระ : ...? โอ้ เลโอซัง! ฉันรอนายอยู่เลย! ดูสบายดีนี่นา!
มานี่ มานี่ มานี่เร็ว! ฉันดีใจที่ได้เจอนายมากเลยนะ! ให้หม่าม๊ากอดหน่อยเร็ว!
เลโอ : ไม่ได้ หม่าม๊า ตอนนี้นายกำลังเล่นเชลโล่อยู่ นายมากอดฉันได้ที่ไหนล่ะ
แล้วทำไมนายถึงได้มาเล่นอยู่ข้างถนนแบบนี้ล่ะ เล่นดนตรีเปิดหมวกเหรอ?
มาดาระ : เปล่าหรอก ฉันคิดว่าฉันจะจับตัวเลโอซังได้ถ้าเกิดเล่นดนตรีน่ะ แถมมันดีกับการซ้อมคอนเสิร์ตด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย ว่ามั้ย?
ฉันขออนุญาตแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก!
เลโอ : นายนี่เก่งเรื่องวางแผนอะไรแบบนี้จริงๆ นะ หม่าม๊า... จะว่ายังไงดีล่ะ— บ้าบิ่น แต่ก็ละเอียดอ่อน
มาดาระ : เชื่อสัญชาตญาณก็คงจะดีกว่าจริงๆ นั่นแหละ แถมยังไม่ยุ่งยากด้วยนะ จริงมั้ย
ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ปลอดภัยอยู่แล้วล่ะ แต่ถ้าเกิดทำผิดกฎล่ะก็ ชีวิตก็ไม่ปลอดภัยแน่นอน
เลโอ : อ๊ะ~ แล้วก็นะ หม่าม๊า เดี๋ยวนี้นายยังบินไปหลายๆ ประเทศอยู่รึเปล่า
มาดาระ : ไม่แล้วล่ะ ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิ ฉันก็กลับลงมาในฐานะของ [MaM]...
แล้วนี่นายเองก็ไปอยู่ประเทศอื่นมาตลอดเลยเหรอ เลโอซัง?
ฉันได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับนายบ่อยเลยล่ะ ดูเหมือนว่านายจะใช้นามปากกาอยู่สินะ แต่ว่าแค่ฟังก็รู้แล้วล่ะ ว่าเพลงไหนเป็นเพลงที่นายแต่ง
ดูเหมือนว่าจะกำลังไปได้ด้วยดีเลยนะ ในฐานะของเพื่อนที่มาจากที่เดียวกัน ฉันภูมิใจในตัวนายนะ ♪
ฉันเรียกนายมาที่นี่ เพราะได้ยินว่านายกลับมาที่ญี่ปุ่น แล้วก็อยาดเจอนายด้วย ฉันดีใจที่นายรับสายนะ เลโอซัง! เด็กดี เด็กดี ♪
เลโอ : หื~ม... ฉันติดหนี้นายครั้งนึงนะ หม่าม๊า นายจะเล่นคอนเสิร์ตใช่มั้ย?
ก็นั่นแหละ ไม่มีเหตุผลให้ฉันปฏิเสธนี่นา
...แล้วก็ อย่ามาลูบหัวฉันสิ กรรรรร!
หม่าม๊า ทำไมชอบทำอย่างกับฉันเป็นเด็กเนี่ย!?
มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า โทษที โทษที ดูเหมือนฉันจะมีปัญหากับนิสัยของตัวเองน่ะ...
ฉันชอบคิดว่าพวกคนที่อ่อนแอกว่าดูเหมือนเดผ้ดหรือไม่ก็เต้าหู้น่ะ เลยพยายามจะดูแลดีๆ
เลโอ : นี่นายกำลังเรียกใครว่าเต้าหู้... พูดถึงถั่วเหลือง เมื่อกี้ฉันเห็นเคย์โตะล่ะ
หม่าม๊า อย่าบอกนะว่านายส่งตั๋วคอนเสิร์ตให้หมอนั่นด้วยน่ะ?
หยุดเลยนะ~ ไม่ใช่ว่าฉันบอกว่าไม่อยากเจอคนจากยูเมะโนะซากิเหรอ?
มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า รู้อะไรมั้ย ฉันเองก็เป็น [คนจากยูเมะโนะซากิ] เหมือนกันนะ
โลกมันเล็ก เลโอซัง ถ้าเกิดนายต้องการจะทำงานนักดนตรีต่อไปล่ะก็ นายหนีไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก
ดนตรีน่ะ เป็นภาษาสากลอยู่แล้วล่ะ เหมือนกันกับบทสวดของพระเจ้านั่นแหละ
แต่ฉันก็จะไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลยล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นน่ะนะ... จริงๆ แล้วมันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญที่เคย์โตะซังมาอยู่แถวนี้แหละ
ดูเหมือนว่าจะมีวงดนตรีและวงออเคสตราหลายๆ วงมาร่วมแสดงด้วย แน่นอนว่าฉันเองก็เข้าร่วมในฐานะของ MaM
ถ้าเกิดเป้าหมายของเคย์โตะซังคือการไปที่ฮอลล์คอนเสิร์ต ฉันจะสงสัยมากกว่าว่าทำไมเขาถึงได้มาอยู่แถวนี้
คอนเสิร์ตที่ฉันมาร่วมนี่ดูเหมือนจะเป็นแนวที่เคย์โตะซังเกลียดแน่ๆ เลยล่ะ
ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาจะต้องโกรธ แล้วก็เข้ามาพูดว่า— [ผิดศีลธรรมสิ้นดี!] แน่ๆ
เลโอ : วะฮ่าฮ่า มันคงสนุกเหมือนกับคอนเสิร์ตจากนรกเลยล่ะ เพลงสวดศพและมาร์ชงานศพที่ถูกเก็บรวบรวมมาจากทั่วโลกใช่มั้ยล่ะ?
ไม่เข้าใจเลย—ฉันชอบมาก!
เท็นชิเองก็คงชอบอะไรแบบนี้เหมือนกัน
มาดาระ : เท็นชิ?* นางฟ้าเหรอ? อ้อ นายคงกำลังหมายถึงเอย์จิซังอยู่สินะ ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะค่อยๆ ร่าเริงแล้วก็สนุกขึ้เรื่อยๆ เลยล่ะ
อย่าปลอยให้เขาชนะนายได้อีกล่ะ เลโอซัง ♪
เลโอ : นี่ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ไอดอลอีกต่อไปแล้ว...
ที่สำคัญ หม่าม๊า— ถึงจะช้าไปหน่อยที่จะถามก็เถอะ แต่ว่าการที่เรามานั่งคุยกันแบบนี้มันจะดีเหรอ ผู้ชมหายไปหมดแล้วนะ
มาดาระ : หวา หยุดไปกลางคันแบบนี้คงไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ คนหายไปหมดเลย... ฉันคิดว่าฉันคงต้องเล่นต่อจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องไปแล้วล่ะ
เลโอซัง ถ้าเกิดนายอยากล่ะก็ ร้องไปด้วยกันนะ!
ฉันไม่บังคับหรอก แต่ว่า! มนุษย์เองก็เป็นเครื่องดนตรีเช่นกัน ยิ่งมีมากเท่าไหร่ เพลงก็จะมีสีสันขึ้นเท่านั้น!
ทุกครั้งที่มีดนตรีชนิดใหม่ มันก็จะยิ่งงดงามขึ้นเท่านั้น!
ฉันอยากให้นายช่วยด้วยนะ ผู้ชมจะต้องชอบใจเอามากแน่ๆ... เลโอซัง ♪
=======================
มาต่อกันที่บทที่สองนะคะ
อย่างที่เราแจ้งไปในทวิตค่า ว่าไฟล์หายหมดเลย เพราะงั้นอาจจะมีดองบ้างนะคะ ฮือ..
เพราะว่าช่วงนี้งานเยอะมากๆ เลย เลยอาจจะลงถี่ๆ ไม่ได้ ตอนสต๊อคก็หายไปหมดแล้ว ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ;-;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น