Concerto - For Whom the Requiem Plays 3

Location : ร้านคาเฟ่

เอย์จิ : รบกวนขอชาอีกถ้วยได้มั้ยครับ?

แล้วก็นี่ด้วย— “Salty Watermelon Parfait (มีเมล็ดเวทย์มนต์อยู่ข้างใน!)”


เคย์โตะ : อย่าสั่งอะไรแปลกๆ เลย เอย์จิ

ขอโทษนะครับ แค่ชาก็พอ

...ให้ตายสิ นายไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ อย่าตื่นเต้นเกินกว่าเหตุสิ

อากาศร้อนมันเผาพลังงานของนายมากนะ ถ้าเกิดเล่นมากเกินไปล่ะก็ นายได้เป็นลมจนเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ


เอย์จิ : เอ๋~... ฉันไม่อยากเข้าไปอยู่โรงพยาบาลอีกแล้วตลอดชีวิตนะ


เคย์โตะ : ถ้างั้นก็รู้จักพอซะบ้างเถอะ นายอาจจะรู้สึกว่าไม่เป็นไร แต่ความจริงแล้วสภาพร่างกายนายมันย่ำแย่มากนะ รู้จักพักผ่อนซะบ้าง

ถ้าเกิดนายยังทำตัวคิดว่าตัวเองแข็งแรงเหมือนกับคนอื่นๆ นายก็คงเป็นแค่ไอ้โง่เท่านั้นแหละ


เอย์จิ : เธอนี่ชอบพูดอะไรให้ยุ่งยากจังเลยน้า เคย์โตะ ทำไมถึงไม่พูดแค่ว่า [ฉันเป็นห่วง] ล่ะ?

ให้ตายสิ พวกเราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแค่สองคนนานแล้วนะ แถมเธอก็เอาแต่บ่นผมตลอดเลย

ผมจำได้แล้วล่ะ เธอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ดีใจนะเนี่ย ที่เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย


เคย์โตะ : นายเองก็เหมือนกันแหละน่า เอาแต่นั่งหยิ่งผยองอยู่บนบัลลังก์ของ fine เป็นประธานนักเรียนผู้สง่างาม แต่ว่า...

ไส้ในของนายก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย เจ้าเด็กเวร


เอย์จิ : อย่าพูดคำพูดแย่ๆ ระหว่างทานอาหารสิ เคย์โตะ

อ๊ะ เคย์โตะ ชิฟฟอนเค้กของเธอดูน่าอร่อยดีนะ ขอชิมหน่อยสิ ♪


เคย์โตะ : ถ้าเกิดนายคิดจะกินอะไรล่ะก็ เอาไว้หลังคอนเสิร์ตเถอะ

มันน่าจะจบก่อนเวลาอาหารกลางวันอยู่แล้ว

บวกกับขนาดกระเพาะนายถ้าเกิดกินมากๆ ตอนนี้ล่ะก็ มันได้กลับออกมาแน่


เอย์จิ : หืม? ออเคสตราที่เราจะไปดูมันเริ่มตอนบ่ายนี่นา?


เคย์โตะ : ตอนแรกฉันก็คิดว่ากำหนดการคร่าวๆ มันเป็นแบบนั้นนั่นแหละ เอย์จิ แต่ว่านั่นไม่ใชสิ่งที่นายอยากจะมาดูใช่มั้ยล่ะ

นายจะเรียกวงออเคสตรามาเล่นหน้าบ้านนายเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว

การที่นายมาถึงเมืองอื่นทั้งๆ อากาศร้อนขนาดนี้ แปลว่ามันต้องมีอย่างอื่นที่นายอยากมาดูใช่มั้ยล่ะ?


เอย์จิ : เธอนี่เหมาะกับการเป็นนักสืบจริงๆ เลยน้า เคย์โตะ งั้นผมก็คงเหมือนวัตสันงั้นสินะ?


เคย์โตะ : ขอโทษวัตสันมาเดี๋ยวนี้ อย่างนายเป็นได้แค่มอเรียตี้ที่ตายในช่องเขาเท่านั้นแหละ


เอย์จิ : สงสัยผมจะใช้คำผิดไปหน่อย

เธอนี่ชอบตัวละครที่มีจิตใจงดงามที่อยู่ได้แค่ในนิยายเสมอเลยนะ

ความดีและความชั่วมันเป็นของที่อยู่คู่กันอยู่แล้วล่ะ ถ่าเกิดทุกคนในโลกนี้เป็นซูเปอร์แมน ลุงร้านซ่อมจักรยานก็คงเป็รฮีโร่ที่แท้จริงแน่ๆ


เคย์โตะ : มอนตี้ ไพธอนงั้นเหรอ... นายพยายามเปลี่ยนเรื่องรึไง เอย์จิ


เอย์จิ : โอ๊ะ รู้นี่นา หลอกเธอยากจังเลย

ช่างมันเถอะ ผมจะสำนึกผิดต่อโฮล์มอย่างที่เธอบอกนะ สาเหตุจริงๆ ที่ผมตั้งใจมาดูคอนเสิร์ตเล็กๆ ที่จะจัดในตอนเช้าน่ะ

แต่ที่จริงแล้วผมก็วางแผนว่าจะดูของตอนบ่ายด้วยนะ

มันถูกจัดขึ้นด้วยวงออเคสตราระดับโลก ที่มีประวัติอันยาวนาน ที่ควรมาดูซักครั้งให้ได้

และก็ยังเป็นคอนเสิร์ตที่ผมถูกขอร้องให้มาในนามของตัวแทนตระกูลเท็นโชวอินด้วยล่ะ

แต่ก็ต้องขอขอบคุณตั๋วคอนเสิร์ตที่ผมได้มานะ ผมจะเข้าออกฮอลล์เมื่อไหร่ก็ได้ เพราะงั้น...

ผมก็เลยคิดว่าจะมาดูคอนเสิร์ตตอนเช้าด้วย้หมือนกัน แถมดูเหมือนว่า มิเคจิมะ มาดาระคุง จาก MaM เองก็มาแสดงด้วยเหมือนกันนะ

บวกกับคอนเน็คชั่นแล้วก็นิสัยของเขา เขาก็คงจะเชิญแขกที่น่าสนใจได้เหมือนกัน

เด็กคนนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของผมเลยล่ะ เป็นสัตว์ประหลาดที่ผมฆ่าไม่ได้ ผมอยากจะทำลายความเป็นมนุษย์เขาทิ้งซะ แบบนั้นพวกเรารับมือกับปัญหาที่เขาสร้างได้ทุกเมื่อ


เคย์โตะ : ฉันว่าเราควรไม่ไปยุ่งกับมิเคจิมะดีกว่า เพราะเขาพึ่งพาแค่ตัวเองคนเดียวเท่านั้น

การที่นายคิดจะฆ่าเขาโดยการเล็งไปที่จุดอ่อนของเขามันทำอะไรไม่ได้หรอก เขาเป็นปีศาจเก่าแก่ ที่ไม่มีใครสามารถแตะต้องได้


เอย์จิ : เธอก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าเธอกำลังพูดอะไรออกมา ผมคนเดียวไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอก


เคย์โตะ : เขาเป็นคนที่อยู่เหนือความเข้าใจของนายนะ เด็กๆ ไม่มีวันเข้าใจผู้ใหญ่หรอกน่า


เอย์จิ : ก็นะ ตราบใดที่เขาไม่เข้ามายุ่มย่ามกับผม ผมก็ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งกับเขาหรอก แต่ว่า...

เขาเป็นคนที่แปลกออกมา มันน่าประหลาดใจนะ— เหมือนกับการมองหอยที่สามารถระเบิดเปลือกของมันออกมาได้ทุกเมื่อ

[MaM] เป็น [โซโล่ยูนิต] เพียงหนึ่งเดียวในยูเมะโนะซากิ

เพราะว่ากิจกรรมส่วนมากของเขาเกิดขึ้นนอกโรงเรียน— โดยเฉพาะต่างประเทศ— เพราะงั้นเขาเลยไม่ค่อยได้มาแสดงในดรีมเฟส และ

เขาชอบวางตัวอยู่เหนือกฎเกณฑ์ และกฎที่พวกเราสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบาก ใช่แล้ว เขาแข็งแกร่งจริงๆ

ผมรู้สึกว่ามันอันตรายมาก ที่จะปล่อยเขาเอาไว้คนเดียว แม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดก็เถอะ

แต่ว่าอย่างแรกเลยนะ อะไรคือ [โซโล่ยูนิต] กันแน่? มันฟังดูย้อนแย้งยังไงอยู่นะ

เพียงแค่มิเคจิมะคุง— แค่ [MaM]— เป็นสิ่งเดียวทุกเป็นข้อยกเว้น

เคย์โตะ ก่อนที่ผมจะรู้สึก เธอก็รับเจ้าสิ่งแปลกปลอมนั่นเอาไว้แล้ว...

แล้วในตอนนี้พวกเราก็กำจัดเจ้า [โซโล่ยูนิต] นั่นออกไปได้อีกแล้ว

เอาเถอะ แต่ว่าผมจะปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน เพราะว่าซักวันนึง มันก็จะกลับเข้ามาอยู่ในกำมือของผม เหมือนกับ [ยูนิตชั่วคราว] อยู่ดี

นั่นแหละนะ ไม่มีปัญหาอะไรที่อยู่เหนือความคาดหมายหรอก


เคย์โตะ : ถ้านายว่างั้นล่ะก็ ขอโทษที่ฉันทำอะไรไปโดยพลการก็แล้วกัน

เขาเคยช่วยฉันเอาไว้ครั้งนึง... เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันไม่สามารถปฏิเสธ [โซโล่ยูนิต] ของเขาได้หรอกนะ

แต่เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยกันมิเคจิมะออกจากหนึ่งใน [โกะคิจิน] ชินไค คานาตะได้

ถ้าเกิดฉันปล่อยมิเคจิมะไว้คนเดียวตรงนั้นล่ะก็ ทุกอย่างมันก็คงจบลงตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ


เอย์จิ : ฮึฮึ เธอใช้วิธีที่รวดเร็วเสมอเลยนะ แต่ว่าแบบนั้นมันก็ออกจะฝืนไปหน่อย ในตอนนี้พวกเราก็เลยได้เจอปัญหาหลังจากปัญหาขึ้นมาอีกที

ผมดีใจที่มันไม่ได้จบลงกลางทางนะ มันเป็นเรื่องแย่ๆ ที่จบลงในพริบตาเดียว

ยังไงก็แล้วแต่ ผมก็ยังเป็นเพียงคนเดียวที่คอยเชียร์ไม่ให้เธอยอมแพ้ แล้วก็เขียนเรื่องราวนี้ไปจนถึงตอนจบอยู่ดี


เคย์โตะ : ฉันไม่ต้องการเสียงเชียร์จากนายหรอกนะ ยังไงเราก็เป็นคู่หูอาชญากรอยู่แล้ว มันก็เป็นแค่การประจบของนายเท่านั้นแหละน่า

================================

ในที่สุดบทที่สามก็แปลเสร็จแล้วค่ะ

จริงๆ บางทีก็อยากจะหาสตอรี่พาร์ทที่มรีบทดีๆ ให้เอย์จิบ้างนะคะ รู้สึกอ่านมากี่บทๆ ก็ดูเป็นตัวร้ายทั้งนั้นเลย...

อีเว้นท์ต่อไปมีอีเว้นท์ไหนที่อยากอ่าน สามารถแจ้งกันได้นะคะ แปลมั้ยนี่อีกเรื่อง 5555

การที่มานั่งแปลใหม่ตั้งแต่หนึ่งมันเหนื่อยจริงๆ นะคะ

แต่ก็จะพยายามมาอัพประจำไม่ให้ขาดค่ะ

บทที่สี่ไม่มั่นใจว่าจะเสร็จภายในตอนไหน แต่จะพยายามรีบแปลมาให้ตอนที่มีเวลานะคะ

ฝากติดตามกันด้วยค่า