Location : ฮอลล์คอนเสิร์ต
เอย์จิ : ฮึฮึ ตื่นเต้นเนอะ เคย์โตะ?
คอนเสิร์ตที่เต็มไปด้วยบทเพลงความตาย แล้วก็เพลงงานศพจากรอบโลก สุดยอดไปเลย
ถ้าวิญญาณของผมถูกชำระล้างแล้วโดนส่งไปสวรรค์ มันก็คงไม่เหลือภาระอะไรให้เธอแล้วล่ะ เคย์โตะ
เคย์โตะ : ...ฉันว่านายก็คงจะรู้อยู่แล้วล่ะ แต่ว่าส่วนมากงานศพน่ะ จะนำพาความสงบสุขมาให้กับคนที่ยังอยู่มากกว่าคนที่ตายไปแล้วนะ
เพราะเขาจะต้องรับมือกับความสูญเสีย และเอาชนะโศกนาฏกรรมที่เรียกว่าความตาย
เอย์จิ : เธอพยายามจะบอกว่าไม่ว่าจะเป็นเพลงหรือดนตรี ก็ไม่สามารถส่งไปจนถึงโลกแห่งความตายได้อย่างนั้นเหรอ?
ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นล่ะก็ การมานั่งฟังอะไรแบบนี้นี่มันเสียเวลาชะมัด ผมไม่อยากจะฟังเพลงที่สงบสุขเพื่อยอมรับความตายของตัวเองหรอกนะ
เคย์โตะ : ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ที่จะตัดสินว่าความเป็นความตายของตัวเองจะเป็นยังไง ความตายน่ะ เป็นปริศนา มันคือสิ่งที่น่ากลัว
จากที่ฉันเคยสังเกตมาจากการตายและงานศพต่างๆ ของคนอื่น คนน่ะ ทำได้แค่เตรียมตัวสำหรับความตายที่กำลังจะเข้ามาถึงเท่านั้นแหละ
เขาจดพินัยกรรมเอาไว้ว่าหลังจากที่ตัวเองตายไปแล้ว อยากให้ช่วยทำอะไรยังไง แล้วก็เขียนประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง นั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำได้ในงานศพ
--นั่นคงเป็นสิ่งที่ฉันพูดตอนที่ตัวเองยังเป็นเด็ก ฉันมันก็แค่เด็กอวดดีไร้ยางอาย ที่พยายามจะท้าทายพ่อแม่และพี่ชายของฉันด้วยการหาความขัดแย้งในทฤษฎี
เอย์จิ : เธอพยายามทำตัวแบบอิคคิวซังอยู่งั้นเหรอ? วิ่งไปมาถือกิ่งไม้กับหัวกะโหลกกระดาษไปๆ มาๆ
ฮึฮึฮึ ตอนนั้นนี่มันน่ารักมากเลยเนอะ
เธอพูดว่ามันเป็นเรื่องตอนที่เธอยังเด้ก เพราะงั้นก็แปลว่าตอนนี้เธอมองทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วสินะ
เคย์โตะ : ...ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำตอนเด็กๆ มันจะทำให้เกิดช่องโหว่ขึ้นมา แต่มันก็สร้างความกลัวให้ฉันเพิ่มขึ้นมาเช่นกัน
แล้วฉันก็ได้ค้นพบความแตกต่างของความผิดและความถูกต้องด้วยการเปรียบเทียบจากความแตกต่าง ฉันก็เลยได้ค้นพบความจริง
หรือบางทีฉันก็ได้เรียนรู้คำตอบที่ถูกต้องจากใครบางคนที่เก่งกว่าฉัน แล้วฉันก็เลยได้รู้อะไรใหม่ๆ มากขึ้น
แต่ตราบใดที่มนุษย์เรายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีใครมีวันที่จะมีความสงบอยู่ในใจหรอก ทำได้เพียงแค่คิดต่อไปเรื่อยๆ มันสร้างแต่ปัญหา การใช้ชีวิตก็เป็นรูปแบบหนึ่งของความทรมาณเช่นกัน
ฉันเลือกที่จะทำใจแล้วเผชิญหน้ากับความจริง ดีกว่ามัวแต่มาคิดมาก มันไม่มีทางที่จะแก้ปัญหาเรื่องแบบนี้ง่ายๆ หรอก และแน่นอนว่านายไม่มีวันจะขอร้องอ้อนวอนให้ความตายช่วยสอนได้เช่นกัน
เอย์จิ : ถ้าเกิดผมตายก่อนเธออย่างที่เธอบอก ผมจะไปเข้าฝันเธอ แล้วก็ยัดเยียดแผนทุกอย่างที่ผมคิดไว้ให้ ทั้งเรื่องจริงและไม่จริง จะยัดลงไปในหัวเธอให้หมดเลย
เคย์โตะ : ฟังแล้วน่ารำคาญชะมัด งั้นฉันก็จะเตรียมไล่ผีอย่างนายออกไปให้ไวที่สุดเลยล่ะ
มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเหมือนพวกนายกำลังคุยเรื่องยากๆ กันอยู่สินะ!
สุดยอดไปเลย! คุยเรื่องไร้สาระให้จริงจังเองก็เป็นสีสันของวัยรุ่นนี่นา!
เคย์โตะ : ...มิเคจิมะ ไม่ใช่ว่านายกำลังจะเล่นตคอนเสิร์ตที่นี่เหรอ? ทำไมนายมาอยู่ตรงที่นั่งผู้ชมได้เนี่ย?
เอย์จิ : ว่าไง มิเคจิมะคุง นอกจากเธอจะร่าเริงแล้วยังทำตัวยิ่งใหญ่ เธอยังชอบโผล่ออกมาจากจุดที่คนอื่นมองไม่เห็นอีกด้วยนะเนี่ย
แต่ว่าช่วยหยุดทำแบบนี้จะได้มั้ย มันจะทำให้หัวใจผมวายเอานะ
มาดาระ : ขอโทษที! ก็นะ ตอนที่ฉันเด็กๆ ผู้คนมักจะชอบเรียนฉันว่ามิเคะคุง* ฟังดูเหมือนชื่อแมวเลย ว่ามั้ย! ฉันก็เลยหัดเคลื่อนไหวแบบแมวยังไงล่ะ!
แมวมักจะไปท่ีเป้าหมายของมันโดยไม่ส่งเสียงให้ใครรับรู้ แล้วก็โจมตีโดยที่ไม่ทันระวังตัว
มันก็เหมือนกับความตายยังไงล่ะ เอาแล้วสิ ฉันเข้าไปร่วมในบทสนทนาของพวกนายซะแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!
เอย์จิ : ...เธอนี่มันร่าเริงจริงๆ แถมยังดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นอีกต่างหาก ทำให้พวกเราไปสนใจเรื่องอื่นด้วยหัวข้อที่ดูน่าสนใจ
เธอควรจะตอบในสิ่งที่ถูกถามมาดีๆ นะ
มาดาระ : ไม่ใช่ว่ามันเป็นหนึ่งในทริคที่พวกนายสองคนชอบใช้เสมอรึไง? พวกเราไม่ได้พูดถึงโจทย์คณิตศาสตร์กันซะหน่อย มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะได้บทสนทนาที่จริงใจและตรงไปตรงมาจากตอนนี้น่ะ
มาพูดเรื่องเกี่ยวกับตความจริงกันเถอะ ฉันมาที่นี่เพื่อสองเหตุผล
อย่างแรก! ฉันเอาน้ำมาเสิร์ฟให้พวกนาย! รับไปสิ เครื่องดื่มที่นี่ฟรีนะ
เคย์โตะ : อย่างกับคอนเสิร์ตร็อคเลย
...อ๊ะ ไม่สิ ฉันไม่ค่อยถูกกับดนตรีประเภทนั้นเท่าไหร่ ก็แค่บังเอิญรู้เท่านั้นแหละน่า
มาดาระ : ไม่ต้องแก้ตัวหรอกน่า! ฉันได้เรียนเรื่องพวกนี้จากเรย์ซังตอนที่ฉันไปช่วยงานเขาน่ะ...
รวมถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นั่น แล้วก็ Deadman ♪
ยังไงก็เถอะ พวกนายเป็นแขกคนสำคัญ เพราะงั้นฉํนอยากต้อนรับพวกนายมากๆ เลย! ฉันเตรียมเครื่องดื่มพวกนี้ด้วยตัวเองเลยนะ!
ดีทั้งต่อสุขภาพ แล้วก็อ่อนโยนต่อกระเพาะพวกนายด้วย!
พวกนายไปนั่งรอที่คาเฟ่ก่อนที่จะมาที่นี่ใช่มั้ยล่ะ?
กลิ่นเหมือนกับว่าพวกนายไปมาแน่ๆ น่ะ เพราะงั้นฉันก็เลยเตรียมเครื่องดื่มที่เหมาะกับลิ้นและท้องของพวกนายมา
เอย์จิ : ใจดีจริงๆ ในฐานะสมาชิกของชมรมน้ำชา ผมควรจะเชื่อฟังคำแนะนำของเธอสินะ
ไม่รู้ว่าเป็นเพรราะการดูแลของมที่บ้าน หรือว่าเป็นที่ตัวผมเอง แต่ผมก็ควรจะดูแลตัวเองก่อนจริงๆ
มาดาระ : ไม่หรอก สำหรับฉัน ฉันคิดว่าคนที่ไม่คิดถึงตัวเองเป็นอย่างแรกมันน่ารังเกียจที่สุด!
ไอดอลน่ะ ชอบคิดเสมอเลยว่า ความพอใจของคนดูคือทุกอย่าง แต่ว่า...
สำหรับเส้นทางของการใช้ชีวิตมันไม่ใช่ มันจะทำให้นายเสียความเป็นคนไปเลยล่ะ
เอย์จิ : ฉันเห็นด้วยกับเรื่องนั้นนะ
อา... เครื่องดื่มนี่มันเพอร์เฟค เหมาะกับพวกเราตอนนี้มากเลยล่ะ... ถ้าเกิดเป็นเธอล่ะก็ ทำงานอะไรก็สำเร็จแน่นอน แม้ว่าจะไม่ใช่งานของไอดอลก็ตาม
มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันเข้าใจเลยล่ะ! แต่ฉันคิดว่าพวกของที่ได้รับมาง่ายๆ มันไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอกนะ เหมือนกับสมบัติที่หล่นอยู่ตามทางเดิน ไม่ค่อยมีคนเก็บมันไปหรอก!
ฉันเก่งเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้วล่ะ ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยคำว่าประสบความสำเร็จ เต็มไปด้วยชัยชนะ แต่ว่ามันน่าเบื่อนะ
เพราะงั้นหลังจากนี้เป้าหมายของฉันก็คือ การเป็รอะไรซักอย่างที่ฉันไม่มีวันเป็นได้! หรือจะพูดให้ถูก เป็นหม่าม๊ายังไงล่ะ!
ฉันก็เลยตั้งชื่อยูนิตว่า MaM
...พวกนายสองคนมาที่นี่เพื่อถามฉันเรื่องนี้ใช่มั้ยล่ะ?
========================================
ในที่สุดก็ได้อัพบทนี้ซักทีค่ะ ฮือ 555555
จริงๆ ที่บทนี้อัพช้า หลักๆ คือเพราะว่าพิมพ์ไว้ในคอม แล้วตัวไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ออกไปไหนมาไหนตลอด จนไม่มีเวลามานั่งพิมพ์ยาวๆ แต่วันนี้ได้หยุดครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์เลยเอาเวลามานั่งพิมพ์ก่อน งานที่เหลือค่อยว่ากัน
เหมือนกับที่แจ้งไปในทวิตค่ะ ว่าเนื้อเรื่องต่อจาก Concerto จะย้ายไป Valkyrie แล้วนะคะ
มาอ่าน Marionette กัน <3 <3
จุดประสงค์จริงๆ ก็คือ สเตจวัลคีรี่ใกล้มาแล้ว เลยอยากพยายามแปลให้ทันสเตจค่ะ ค่อก แค่ก 55555
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ :3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น