Reminiscence ＊ End of the Marionette's Strings - Doll House 2

สถานที่ : ห้องชมรมเย็บปัก

นาซึนะ : .........

มิกะ : หวาาา? นาซึนะนี่ ว่าไง~♪

นาซึนะ : ......

มิกะ : อ๊ะ! ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเคารพนับถือผมมากอ่ะ!?

ยังไงก็เถอะ วันนี้คุณดูอารมณ์ดีจังเลยนะ~ มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเหรอ?

นาซึนะ : ........♪

มิกะ : งั้นเหรอ? ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ว่า... เวลาที่คุรมีความสุข ผมเองก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกัน

แต่ว่านะ นาซึนะนี่ คุณมาเกือบสายประจำเลยนะ โอชิซังอารมณ์เสียตลอดเลย... ผมโดนเขาใช้อารมณ์ใส่ประจำเลยล่ะ~?

นาซึนะ : .......

(ฉัน.. บอกเขาไปไม่ได้หรอกว่สแอบไปซ้อมร้องเพลงอยู่ใช่มั้ย? แถมยังทำไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ด้วย ถ้าเกิดโอชิซังรู้เข้าล่ะก็ ต้องทำให้โอชิซังอารมณ์เสียแน่ๆ)

(แต่ช่วงหลังๆ มานี้ ยูนิตอื่นเองก็พยายามกับกิจกรรมยูนิตมากขึ้นแล้วเหมือนกันนี่นา?)

(การที่พวกเรามัวแต่เดินต่อไปเรื่อยแบบไร้จุดหมายแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้ Valkyrie ไปได้ไกลกว่านี้หรอก แถมในตอนนี้คนดูเองก็เหมือนจะเริ่มเบื่อแล้วด้วย)

(แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะอยู่ในจุดสูงสุดของยูเมะโนะซากิแล้วก็ตาม แต่ว่าแบบนี้เองก็หมายความว่าไอดอลทุกคนสามารถมองเห็นพวกเราได้เช่นกัน)

(เพราะงั้นพวกเราอาจจะถูกเลียนแบบเมื่อไหร่ก็ได้ มันคือโชคชะตาของเจ้าพวกชั้นต่ำล่ะนะ)

(แม้แต่ผู้ชมก็สามารถเบื่อการแสดงแบบเดิมๆ ได้เช่นกัน)

(แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมจากเชฟยอดฝีมือจากฝรั่งเศส.... ถ้าเกิดจะต้องกินมันทุกวันล่ะก็ ยังไงก็เบื่อได้เหมือนกัน)

(พวกเราเองก็ต้องเปลี่ยนเหมือนกัน แต่ว่า Valkyrie เองก็มีขีดจำกัด.... คนเดียวที่จะอนุมัติสิ่งต่างๆ ที่จะขึ้นไปบนเวทีได้ มีแค่โอชิซังคนเดียวเท่านั้น)

(และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผู้ชมหลงใหลไปกับมันได้ มันคือสาเหตุที่ทำให้พวกเราพยายามกัน จนได้ผลงานที่คุณภาพดีที่สุดออกมา มันคือศิลปะประเภทหนึ่ง...)

(แต่ว่าในตอนนี้ พวกเราอยู่ในจุดที่ใช้พลังงานอย่างสิ้นเปลืองจนเกินไปแล้ว...)

(ถ้าเกิดพวกเราใช้ได้เพียงแค่เสียงร้องของฉันจากสมัยก่อน.... พวกเราก็จะไม่สามารถสร้างเพลงใหม่ขึ้นมาได้... มันมีลิมิตในการสร้างเพลงขึ้นมาอยู่)

(ในขณะที่พวกเรากำลังวางมืออยู่ ยูนิตอื่นๆ ก็ยังคงพยายามที่จะไต่เต้าขึ้นมา)

(ฉันก็เลยมาฝึกร้องเพลงเพื่อที่ซักวันโอชิซังจะยอมรับใสนตัวฉันได้)

(ถ้าเกิดฉันร้องได้เหมือนกันล่ะก็ Valkyrie ก็จะเปลี่ยนไป พวกเราจะสามารถเดินหน้าต่อไปได้)

(แล้วถ้าฉันยังโตไปมากกว่านี้ บางทีโอชิซังอาจจะคิดอะไรที่ดีกว่าการรีไซเคิลของซ้ำเดิม... แต่ว่าอาจจะลองพยายามทำวิธีอื่นดูบ้างรึเปล่านะ?)

(มิกะจินเองก็เหมือนกัน... บางทีเขาอาจจะไม่จบที่นักแสดงแบ็คอัพ แต่ว่าอาจจะได้กลายเป็นพลังที่แท้จริงของพวกเราก็ได้)

มิกะ : หืม? มีอะไรรึเปล่า นาซึนะนี่? จ้องกันแบบนี้... อ๊ะ แบบนี้เองสินะ ♪

นาซึนะนี่ อาจจะสายไปหน่อย แต่ว่า.... ของขวัญวันเกิดล่ะ ♪

นาซึนะ : ......?

มิกะ : เป็นเสื้อผ้าที่ผมเย็บเองล่ะ แต่สำหรับคุณที่มักจะได้ใส่เสื้อผ้าที่โอชิซังเป็นคนทำ มันก็อาจจะแย่ไปหน่อย แต่ว่า....

ผมตั้งใจทำมันเต็มที่เลยนะ ♪

ขอโทษที่ปล่อยให้คุณรอนาน~ ผมลืมเอามาให้ตลอดเลย แถมผมยังเอาแต่คิดว่าจะเติมนู่นนิดนี่หน่อยตลอดเวลาจนไม่ได้ให้ซักที.....

ในช่วงที่ผมมัวแต่คิด ก็เลยวันเกิดของคุณมาซะแล้ว~ ♪

มันช้ามากเลย ผมขอโทษนะ แต่ว่าคุณพอจะรับมันไว้ได้ทั้ย นาซึนะนี่?

นาซึนะ : ...........

มิ...... มิกะจิ.... ข... ขอบคุ--.... ด-ดีใจ.....

(อ๊าา เสียงของฉันมันไม่ยอมออกมา! เพราะว่าฉันเอาแต่เงียบมานานเกินไปแล้ว! แค่จะพูดขอบคุณให้ถูกยังทำไม่ได้เลย!)

ชู : พวกเธอสองคน เงียบหน่อยสิ ผมคุยโทรศัพท์อยู่นะ

มิกะ : หวาาา? ขอโทษครับ โอชิซัง ไม่ทันสังเกตว่าคุณคุยโทรศัพท์อยู่.... นั่นโทรศัพท์เส้นด้ายไม่ใช่เหรอ?

ชู : แล้วไง? ผมมีเพื่อนที่ไม่ถนัดการใช้โทรศัพท์มือถือ เพราะงั้นถ้าผมไม่ใช้แบบนี้ล่ะก็ จะติดต่อเขาไม่ได้นะ

แล้วถ้าเทียบกับพวกสมาร์ทโฟน แบบนี้มันได้ยินเสียงเบากว่าอยู่แล้ว

เพราะงั้นช่วยอยู่เงียบๆ ทีจะได้มั้ย ขอโทษนะ ที่ฉันขัดจังหวะการคุย.... เรย์?

มันแปลกนะนเนี่ยที่คุณจะตื่นขึ้นมาตอนกลางวันแบบนี้? ลมอะไรพามาล่ะ? ถึงคุณจะเคยพูดว่าไม่ได้สนใจอะไรในโลกแบบนี้ก็ตามที

ยังไงก็เถอะ ผมจะบอกคุณ เพราะว่าคุนเป็นเพียงไม่กี่คนที่เข้าใจผม ไม่สิ คุณคือเพื่อ แต่ว่า....

ถ้าเมื่อไหร่คุณมองผมว่าเป็นยูนิต ผมก็พร้อมที่จะจัดการคุณโดยไม่ปราณี

ถ้าเกิดคุณเป็นศัตรูของผม ผมก็ไม่มีธุระอะไรที่จะต้องมาคุยกับคุณหรอก จริงมั้ย?

ไม่นานมานี้เจ้าพวกสามัญชนน่ารำคาญเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ เพราะงั้นอย่าทำให้ผมเสียอารมณ์เลยนะ?

คำเตือนเหรอ? ฮ่าฮ่า นี่กำลังเล่นเป็นผู้ใหญ่อยู่รึไง? ถ้าเกิดไม่ใช่คุณล่ะก็ ผมคงวางสายไปแล้วล่ะ เรย์

fine? อ๊ะ ของเท็นโชวอิน....? แล้วเกี่ยวกับยูนิตล่ะ?

ยังไงก็เถอะ มันเหมือนกับเกมเล่นสนุกของลูกของเจ้าพวกชนชั้นสูงผู้ที่อยากจะเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง?

ไม่คู่ควรกับพวกเราหรอก เวทีน่ะ ไม่ใช่สิ่งที่จะควบคุมได้ด้วยอำนาจของเงินหรอกนะ

มันเหมาะสมกับศิลปะชั้นสุงสุดต่างหากล่ะ

คุณหลบไปอยู่ที่ไหนมากันเนี่ย....

มันน่าละอายแค่ไหนที่จะถูกเจ้าคนรวยแลลนั้นเข้ายึดที่ที่ลูกผู้ชายแข่งขันเพื่อที่จะได้มา แต่ยังไงเขาก็เป็นไอดอลชั้นสามใช่มั้ยล่ะ?

เขาไม่สามารถเอาชนะความจริงได้หรอก การที่จะมาสู้กับผมน่ะ ผมจะสั่งสอนให้เจ้าพวกสามัญชนนั่นรู้เองว่าขิงแท้มันเป็นยังไง

ส่วนตัวแล้ว ผมสนใจการเคลื่อนไหวของคุณมากกว่าเจ้าพวก fine นั่นอีก

ไม่นานมานี้ได้ยินมาว่าเจ้าพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วใช่มั้ย? คุณกับวาตารุ แล้วก็คานาตะเช่นกัน.... แล้วก็ 'เจ้านั่น' ด้วยสินะ

พวกคุณทุกคน.... เป็นสิ่งที่หายากในสถานที่น่าเบื่อแห่งนี้ ยูเมะโนะซาิ อคาเดมี่แห่งความหลอกลวง....

ผลงานศิลปะคือความโชคดี ของขวัญจากพระเจ้า ผมไม่อยากจะทิ้งขว้างสิ่งเหล่านั้นลงไปด้วยมือของผมเองหรอกนะ

ในยูเมะโนะซากิที่ไร้สาระแบบนี้น่ะ มันเป็นที่ที่ทำให้ผมได้เจอพวกคุณ....

นั่นคือส่ิงเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกยินดีจากก้นบึ้งของหัวใจ สิ่งเดียวที่ผมพูดได้ มันคือปาฏิหาริย์ ไม่ใช่ว่า

เองก็คิดแบบนี้เหมือนกันเหรอ?

ขอบคุณสำหรับคำเตือนนะ เรย์ ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะเมินเฉยต่อคำเตือนของสหายแบบคุณหรอกนะ

ผมจะระวังตัวให้ดี อืม ราตรีสวัสดิ์นะ..... เพื่อนรัก

===========================================

ขอโทษที่หายไปนานจริงๆ นะคะ พอดีว่ายุ่งมากๆ เลย...

ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ แงง จะพยายามเข้ามาให้บ่อยเหมือนเมื่อก่อน

แต่ว่างานก็เริ่มเยอะ แถมยังมีงานนอกเข้ามาอีก ขอโทษจริงๆ ค่า

Reminiscence ＊ End of the Marionette's Strings - Doll House 1

สถานที่ : บนดาดฟ้า

คุโร : ~..... ♪

(หืม? โอ๊ะ เสียงโทรศัพท์ของฉันเหรอ ให้ตายสิ ฉันอยากจะโฟกัสกับการเย็บผ้ามากกว่านี้แท้ๆ บ้าจริง...?)

(แต่ว่าถ้าเกิดฉันไม่รับสายล่ะก็ คนคนนั้นต้องด่าฉันจนตายไปข้างแน่ อ๊า~ น่ารำคาญชะมัด)

(ทำไมฉันถึงได้ดึงดูดเจ้าคนประหลาดแบบนั้นได้นะ จริงๆ จะต่อยเขาให้มันจบๆ ไปก็ได้อยู่หรอก แต่..)

(ฉันเลิกทำเรื่องแบบนั้นไปตั้งนานแล้วล่ะ ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันกลายเป็นนักเรียนที่ทำตัวดีแล้วนี่นา!?)

(แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ยูนิตน่ะ เพิ่งจะมีเรื่องกันเองเมื่อไม่นานมานี้นี่ ถ้าเกิดเทียบกับสมัยมัธยมต้นแล้ว มันหยุดทะเลาะกันยากซะยิ่งกว่าสมัยนั้นซะอีก...)

(จะที่ไหนก็ไม่สงบทั้งนั้นแหละ)

(ที่นี่มันคือโรงเรียนสำหรับฝึกไอดอลไม่ใช่เหรอ? ยูเมะโนะซากิ อคาเดมี่....? ทำไมกันนน ทำไมมันกลายเป็นพื้นที่สงครามไปได้เล่า)

(เอาเถอะ.. โทรศัพท์ดังไม่หยุดเลย.... เขาตั้งใจจะให้รับให้ได้จริงๆ สินะเนี่ย?)

ฮัลโหล? นี่คิริว ต้องการอะไร.... ไอ้เจ้าคุณชายของตระกูลฮาสึมิ?

อะไร ทำไมถึงได้ชอบทำตัวน่ารำคาญเกี่ยวกับ.... อาคัตสึกิ หรือโมจิสึกิ อะไรซักอย่างนี่แหละ ฉันไม่รู้หรอกว่าจะโทรมาหาฉันทำไม แต่ไปจัดการเอาเองสิ อย่าเอาฉันไปยุ่งกับธุระของนาย ฉันบอกนายมากี่รอบแล้ว

ฉันไม่สนใจจะเข้ากลุ่มด้วยหรอกนะ ถ้าเกิดจะหาสมาชิกเพิ่มล่ะก็ ไปที่อื่นเลยไป เข้าใจมั้ย?

หมดแล้วใช่มั้ย เรื่องที่จะพูดน่ะ? งั้นฉันก็จะตอบนายเหมือนกับที่ผ่านๆ มานั่นแหละ

ฉันขอชื่นชมความพยายามของนายเลย แต่โชคร้ายหน่อยนะ ยอมแพ้ซักทีเถอะ... เข้าใจใช่มั้ย?

หืม แม้ว่านายจะเป็นสมาชิกของสภานักเรียน แต่ว่านายแข็งแกร่งไม่พองั้นเหรอ?

เพื่อที่จะทำให้สำเร็จ นายต้องการกำลัง เลยพยายามจะดึงตัวฉันเข้าไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ ใครซักคนที่ชอบใช้ความรุนแรงแบบฉันใช่มั้ย แต่ว่า...

นายมาเห่าให้ฟังผิดคนแล้วล่ะ นายเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง? ไปสู้กับพวกนั้นด้วยการร้องเพลงหรือไม่ก็เต้นสิ ถ้าเกิดเป็นอะไรแบบนั้นล่ะก็ ฉันอาจจะยอมไปกับนายก็ได้ ง่ายใช่มั้ยล่ะ?

เอาล่ะ เข้าใจใช่มั้ย นายน่ะ บอบบางนะ เพราะงั้นอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงทำเรื่องไร้สาระน่าจะดีกว่า โอเคมั้ย?

(อ๊าา ให้ตายสิ ทุกวันเลย.... หมอนี่มันเป็นอะไรกันแน่ แฟนฉันเหรอ?)

(ทำไมเขายังพยายามจะโทรมาหาฉันหน้าด้านๆ อยู่แบบนี้ ไม่ว่าฉันจะด่าจะว่าเขายังไง ฉันล่ะนับถือเขาจริงๆ แต่ว่า....)

(เหมือนว่าเขากำลังสิ้นหวังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ถึงจะเป็นถึงสภานักเรียนก็เถอะ)

(เอาเถอะ สภานักเรียนก็เป็นเหมือนกับเครื่องผลิตเอกสารนั่นแหละ ทาสของเจ้าพวก "ไอดอลที่ดี" ทำตัวอย่างกับทาสจริงๆ นะเนี่ย)

(พวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ การเลือกอะไรแบบนี้นี่มันน่ารำคาญชะมัดเลย...)

(ฮาสึมิเป็นคนที่ดีคนนึง ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอกถ้าเกิดจะช่วยอะไรเขา แต่ว่า...)

(เรื่องแบบนี้มันยุ่งยากจะตาย... อ๊า~ ถึงความจริงแล้วฉันจะพร้อมที่จะรับมือกับปัญหาพวกนี้ก็เถอะ)


นาซึนะ : ~.......♪


คุโร : (.....หืม?)

(อะไรน่ะ? เสียงร้องเพลงเหรอ? บนดาดฟ้า... ตั้งแต่ที่มีเด็กเจออุบัติเหตุ เขาก็สั่งห้ามขึ้นมาใช้ที่นี่อีกเลบ)

(เพราะงั้นที่นี่ก็จะเป็นที่ที่เงียบเอามากๆ เลย...... แต่เพราะว่าที่นีีมันเงียบพอที่ฉันจะตั้งสมาธิในตอนที่เย็บผ้าได้ ก็เลยชอบแอบมาใช้อยู่บ้าง)

(อะไรกัน เจ้าหมอนี่เข้ามาในอาณาเขตของฉันโดยยังไม่ได้รับอนุญาตเลยซักคำ)

(ถ้าฉันลองตะโกนไล่ หมอนั่นจะหนีไปมั้ยนะ? แล้วก็ไม่เข้ามาใกล้ฉันอีกเลยงั้นสินะ?)


นาซึนะ : ~......♪


คุโร :  (โอ๊ะ.... หมอนี่ร้องเพลงเพราะดีนี่นา? ถึงแม้จะมีเสียงหายใจจะดังอยู่บ้าง แต่ฟังแล้วก็รู้สึกว่าเสียงดีใช้ได้เลยล่ะ)

(ดูมีสเน่ห์น่าดูเลย น่าอิจฉาจริงๆ ถ้าเทียบกับฉันที่ร้องก็แย่ เต้นก็แย่)

(เอาเถอะ ตอนทรี่ฉันเข้าโรงเรียนนี้มาก็อยู่ในระดับมือสมัครเล่นอยู่แล้ว แถมยังไม่มีใครช่วย ไม่มีใครจริงจัง ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัว)

(จริงๆ ฉันก็รู้สึกว่าคิดผิดเหมือนกันที่สอบเข้ามาเรียนที่นี่)

...ยังไงก็เถอะ เฮ้ ไอ้เจ้าเตี้ยนั่นน่ะ!


นาซึนะ : ......!?


คุโร : หืม? นาย.. ผู้หญิงเหรอ? ไม่... ไม่ใช่สิ? เขาใส่ชุดซ้อมของไอดอลอยู่นี่นา? ถ้าจะพูดให้ถูก นายเป็นคนยูนิตของอิทสึกิใช่มั้ย?


นาซึนะ : .......?


คุโร : อ๊ะ ไม่ต้องกลัวฉันหรอก เพราะว่านายเป็นเพื่อนของอิทสึกิ ฉันไม่รังแกนายหรอกน่า เพราะว่าหมอนั่นคงไม่ค่อยมีเพื่อนแน่ๆ เพราะงั้นนายคงเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเขามากน่ะนะ


นาซึนะ : .......?


คุโร : อืมม ฉันชื่อคิริว คิริว คุโร แค่นักเลงธรรมดาๆ ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอิทสึกิน่ะ

นายมาจาก Valkyrie ใช่มั้ย? อืมมม... นิโตะงั้นสินะ? ฉันจำชื่อคนไม่ค่อยเก่งหรอก


นาซึนะ : ........


คุโร : อะไร? ตอบฉันบ้างสิ นายมาจากดินแดนใบ้รึไง? ห๊ะ!?


นาซึนะ : ......!?


คุโร : หวา เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ..... ขอโทษที่ฉันตะโกนนะ

ฉัน...​ โดนเจ้าคนน่ารำคาญโทรตามนิดหน่อยน่ะ ก็เลยหงุดหงิด ขอโทษที่มาพาลใส่นะ


นาซึนะ : ..........


คุโร : อืม ฉันไม่รังแกนายหรอกน่า เพราะงั้น... ทำตัวตามสบายเถอะนะ... มานี่สิ ♪


นาซึนะ : ......?


คุโร : นี่ นายไม่ได้รู้สึกแปลกๆ ใช่มั้ย? นายตัวเล็กมากเลย นายเป็นเด็กม.ปลายแล้วนะ แล้วไม่ใช่ว่านายเรียนปีเดียวกับฉันอยู่เหรอ?


นาซึนะ : .........


คุโร : อ๊ะ ไม่ใช่ว่าจะล้อนายหรอกนะ ส่วนสูงหรืออดะไรหลายๆ อย่าง ไม่ใช่ว่าเราจะสามารถเลือกได้ด้วยตัวเองซะหน่อย?

ที่สำคัญกว่านั้น.... ช่วยลองเสื้อผ้าที่ฉันตัดหน่อยได้มั้ย?


นาซึนะ : .....?


คุโร ​: อ้อ... เครื่องแบบของโรงเรียนเราน่ะ ของสาขาไอดอล มีคนมาขอให้ฉันทำน่ะ ก็เลยลองทำดูซักตัวนึง

คนที่มาขอให้ทำสูงพอๆ กับนายเลย ก็เลย....

มันเป็นไซส์ที่ฉันใส่ไม่ได้น่ะ แต่ว่า... 

ช่วยลองให่หน่อยได้มั้ย ถ้าได้น่ะนะ ฉันอยากให้คนใส่รู้สึกว่ามันใส่สบายน่ะ คิดซะว่าเป็นการเช็ครอบสุดท้ายก่อนจะส่งไปให้ถึงมือเจ้าของ

ฉันไม่ได้จะบังคับนายหรอก แต่ว่าถ้าเกิดนายสะดวกก็ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?


นาซึนะ : .......?


คุโร : ใช่ ฉันเย็บมันเองแหละ ถ้าเกิดพูดถึงขุดเครื่องแบบล่ะก็ มันก็มีแบบตายตัวของมันอยู่แล้ว เพราะงั้นมันก็ทำง่ายมากเลย นายคิดว่ามันเป็นไงบ้างล่ะ? ดีใช่มั้ย? ♪


นาซึนะ : ....... ♪


คุโร : ฮะฮะ ฉันตัดเย็บเก่งมากเลยล่ะ อิทสึกิที่อยู่ยูนิตเดียวกับนายก็เหมือนกันใช่มั้ย? แม่ของฉันเป็นมืออาชีพน่ะ สมัยเด็กฉันกับเจ้าหมอนั่นเรียนกับแม่มานี่แหละ

ก็นะ มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วสมัยที่พวกเรายังเป็นเด็กน่ะ

ยังไงก็เถอะ ฉันฝากนายไปบอกอะไรเจ้าหมอนั่นหน่อยได้มั้ย?

บอกอิทสึกิว่า การที่ตัดเย็บชุดเองทั้งหมดน่ะ มันใช้แรงตัวเองเยอะมากนะ

เพราะงั้น เสื้อผ้าหรืออะไรแนวๆ นี้มาขอให้ฉันช่วยได้ คิดซะว่าเป็นความหวังดีจากสมัยก่อนน่ะนะ

แล้วก็ ไม่นานมานี้อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป บอกให้เขาระวังตัวด้วย... เข้าใจมั้ย?

เอาเถอะ แต่เจ้าคนอย่างอิทสึกิก็ไม่ค่อยฟังใครอยู่แล้ว จริงมั้ย?


นาซึนะ : .......


คุโร : นายเองก็เหมือนกัน ระวังตัวแล้วก็ฝากดูแลเขาด้วย ถึงแม้ว่านายอาจจะไม่ค่อยอยากยุ่งกับคนอย่างอิทสึกิซักเท่าไหร่ แต่ว่า....

ฉันไม่อยากให้นายเข้าใจหมอนั่นผิดหรอกนะ... จริงๆ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก

=====================================

อ่านมาถึงตอนนี้ก็สงสัยจริงๆ ว่าทุกคนคุยกับนี่จังรู้เรื่องได้ยังไงกัน.....

Reminiscence ＊ End of the Marionette's Strings - Girls Talk 2

สถานที่ : ที่นั่งริมสวน

มิกะ : อ๊าาา.... ฉันไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่เลย ก็เลย....

ปกติแล้วระหว่างเวลาเรียน นักเรียนมาที่นี่ได้เหรอ? ฉันกลัวว่าจะโดนพวกเขาโกรธเอานะ

อาราชิ : เฮะเฮะ พวกเขาก็ไม่ได้สนับสนุนหรอก แต่ว่าก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ

พวกเขาไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่หรอก~.... เพราะว่าสำหรับที่นี่น่ะ ไอดอลเป็นเหมือนกับพระเจ้า

คนน่ารักแบบชั้น แน่นอนว่าชอบโดดเรียนออกมากินเค้กเหมือนกัน มีเจ้าพวกที่โดดออกไปทำเรื่องแย่กว่านี้อีกมากมายเป็นภูเขาเลยล่ะ

พอเห็นแบบนี้แล้วก็น่าเบื่อเนอะ ปล่อยให้ไอดอลทำอะไรตามใจชอบขนาดนี้ ชักจะมากเกินไปแล้ว...

พวกนี้นี่แย่จริงๆ เลย~ ขาดความรับผิดชอบเกินไปแล้ว

ช่างมันเถอะ ถ้าเกิดพวกนั้นไม่ได้มาขัดขวางอิสระของชั้น ชั้นไม่คิดจะไปยุ่งกับเจ้าพวกนั้นหรอก ไม่งั้นได้มีปัญหาแน่ๆ...

โอวซามะของพวกเราทนกับอะไรแบบนี้ไม่ไหว เลยชอบโดดออกไปไหนมาไหนเหมือนกัน แต่ว่า...

มิกะ : โอวซามะ?

อาราชิ : อืม ใช่แล้ว ลีดเดอร์ของพวกเรา เขาชื่อว่าเลโอซังน่ะ....

แต่เขามักจะถูกแฟนคลับเรียกว่า "เลโอซามะ~!" ก็เลย...

เลโอซามะก็เลยเพี้ยนกลายเป็นโอวซามะล่ะมั้ง ชั้นก็ไม่ค่อยแน่ใจ...

มิกะ : เฮ้อ~..... โอวซามะหรืออะไรก็เถอะ แต่มันออกจะเกินจริงไปหน่อยรึเปล่า? ใครเป็นคนให้พูดแบบนี้กันเนี่ย?

คนพวกนั้นก็เคยเรียกโอชิซังว่า "โกะคิจิน" ไม่ก็ "ผู้มีอำนาจ" เหมือนกัน

อาราชิ : ใครจะรู้ล่ะ? บางทีก็เหมือนกับว่าพวกเขาวางแผนเอาไว้ก่อนเลยนะ~ ฟังดูเหมือนตำนานมากไปหน่อย...

แต่ก็ไม่ได้แปลว่าลีดเดอร์ของพวกเราจะทนได้เหมือนกัน หลายๆ ครั้งที่เขาถูกเรียกว่าโอวซามะ เขาเองก็โวยวายเหมือนกันเลย

มิกะ : เขาเป็นคนที่อารมณ์เสียง่ายงั้นสินะ~ นารุจัง พวกนายนี่เป็นคนที่โหดร้ายอยู่บ่อยๆ งั้นสินะ?

พวกนายนี่น่ากลัวจริงๆ ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เลย นารุจัง นายน่ะ น่ารักนะ แต่ว่า..... Knights น่ะ เป็นยังไงบ้าง?

อาราชิ : อืม~ พวกเรามีเส้นทางที่สุดยอดเลยล่ะ เวลาที่เลือกที่จะทำอะไรซักอย่างน่ะ หรือชั้นจะเรียกว่ามีแรงจูงใจที่แรงกล้ามากๆ ดี? พวกเราคอยลงโทษเจ้าพวกที่ทำเรื่องแย่ๆ เอาไว้น่ะ

มันอันตรายมากเลย~ เหมือนกับพวกเราเล่นกับไฟตลอดเวลาเลยล่ะ

ชั้นไม่ค่อยอยากไปติดร่างแหปัญหาด้วยเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้สมัครเข้า Knights อย่างเป็นทางการ แต่ก็ยังทำกิจกรรมบางส่วนอยู่บ้างน่ะนะ

แต่ว่าอย่างน้อยชั้นก็พูดคุยกับพวกเขาอย่างเป็นมิตรตามมารยาทนะ?

ชั้นไม่ชอบการไปยุ่งเกี่ยวกับผู้คนมากเกินไปเท่าไหร่~ ไม่งั้นบางทีก็ต้องไปมีเกี่ยวกับปัญหายุ่งยากบ้าง ก็เลยพยายามจะอยู่นอกวงเข้าไว้น่ะ

มันก็เหมือนกับการอยู่แบบชั่วครั้งชั่วคราว จะเรียกว่าสมาชิกผีก็ได้มั้ง? อะไรแบบนี้น่ะ?

แต่ก็เป็นหนี้กับรุ่นพี่ของชั้นที่เคยดูแลชั้นช่วงที่เป็นโมเดลน่ะ...

ชั้นก็เลยยอมใส่ชื่อของตัวเอลงไปในฐานะ Knights แต่จริงๆ ชั้นว่าตัวเองก็ควรจะเริ่มทำกิจกรรมยูนิตได้แล้ว หลังจาก "พายุ" เบาลงน่ะนะ

มิกะ : หืมมม... ถ้าเกิดมีอะไรม่สบายใจล่ะก็บอกฉันได้เลยนะ เผื่อว่าจะมีอะไรที่ฉันสามารถทำเพื่อนายได้บ้าง... ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันนี่นา ใช่มั้ย นารุจัง?♪

อาราชิ : ขอบคุณนะ เฮะเฮะ มิกะจัง เวลาที่ชั้นได้คุยกับเธอ ชั้นร่าเริงขึ้นมามากเลยล่ะ รู้มั้ย~.... ♪

มิกะ : อ๊ะ! เค้กที่นายสั่งมาแล้วล่ะ ถ้าเกิดนายกินมันเข้าไปจะยิ่งร่าเริงกว่านี้อีกนี่เนอะ~ ♪

อาราชิ : ตายแล้ว แค่ชั้นคนเดียวเหรอเนี่ย? มิกะจัง เธอไม่ได้สั่งให้ตัวเองด้วยหรอกเหรอ?

มิกะ : ไม่ล่ะ~... ถ้าฉันกินพวกขนมหวานพวกนั้นมันไม่ดีต่อท้องฉันแน่ๆ

ถ้าเกิดมันเป็นพวกขนมที่ทำพลาดจากพวกมือสมัครเล่นหรือว่าขนมที่อบไม่สุก ฉันคงกินได้แบบไม่ลังเลเลย...

แล้วก็พวกลูกอมถูกๆ อะไรแบบนี้ เห็นมั้ย ฉันกินลูกอมแล้วเพราะงั้นเค้กน่ะ ขอผ่านดีกว่า~ ♪

อาราชิ : เธอนี่มัน... แปลกจริงๆ เลยนะ....?

ถ้าเกิดเธอไม่กินให้ถูกล่ะก็ น้ำหนักจะน้อยเกินไปนะ? มิกะจัง เธอผอมไปนะ ชั้นเป็นห่วงรู้มั้ย~? เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก

แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เวลาชั้นกินชั้นก็อ้วนขึ้นเหมือนกัน เพราะงั้นชั้นต้องระวังแล้วก็ไดเอตซะบ้าง

แต่ว่าชั้นชอบกินของหวานนี่นา~ มันยั่วยวนชั้นสุดๆ ไปเลย!?

มิกะ : อื้ม สมัยฉันเด็กๆ ฉันไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่น่ะ นั่นอาจจจะทำให้ฉันไม่ค่อยสูงก็ได้นะ? แต่ว่าจริงๆ น้ำหนักฉํนก็ขึ้นมาจากเมื่อก่อนมากแล้วนะรู้มั้ย?

หลังๆ โอชิซังมักจะทำอาหารให้ฉันกินเสมอเลยล่ะ~ ♪

ฉันเลยกินพวกของหวานมากไม่ได้ ถ้าเกิดฉันกินมากเกินไปล่ะก็โอชิซังจะโกรธเอานะ

อาราชิ : หืมม? ชั้นเริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่านี่มันความรักแบบไหนกัน.... คือเธออาศัยอยู่กับโอชิซังอะไรนั่นเหรอ?

ตายแล้ว นี่มันความรักต้องห้ามไม่ใช่เหรอ! ♪

มิกะ : ไม่ ไม่ใช่สิ ฉันมันแค่เจ้าคนชอบเอาเปรียบคนอื่นเท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้แตกต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงหรือไม้ประดับของเขาหรอก ฉัน.. ฉันว่านายก็น่าจะรู้อยู่แล้วล่ะนะ แต่ว่าบ้านเกิดฉันอยู่ที่คันไซน่ะ~

มันไกลมากเลย ตอนที่ฉันอยากเข้าที่นี่ พอนึกว่าจะต้องเดินทางมาจากบ้านพ่อแม่แล้วมันลำบากน่ะ แล้วก็ใช้เงินเยอะอีกต่างหาก ก็เลย...

ฉันก็เลยถามโอชิซัง แล้วเขาก็ชวนฉันมาอยู่ที่บ้านน่ะ

แล้วก็สำหรับการแลกเปลี่ยน ที่เขาทำทุกอย่างเพื่อฉันขนาดนี้แล้ว ฉันก็เลย....

ให้เงินจากการทำกิจกรรมของไอดอลทั้งหมดให้เขาแทนค่าเช่าบ้านอยู่น่ะ แล้วก็ส่งเงินกลับไปให้ที่บ้านด้วย

อาราชิ : หืมม เธอเองก็ลำบากเหมือนกันนี่นา... เธอเองก็เหมือนกันนะ ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรที่ชั้นพอจะช่วยได้ล่ะก็ มาหาชั้นได้เสมอเลยนะ?

นี่แหละนะ ดุเหมือนว่าพวกเราจะคุยกันนานพอสมควรเลย แต่ก็กลับเข้ามาในเรื่องที่พวกเราพูดตอนแรกจนได้ ความจริงแล้วเธอเองก็น่าสงสารนี่นา?

มิกะ : อืมม~... ถ้าเทียบกับรุ่นพี่ของฉันใน Valkyrie ที่ชื่อนาซึนี่น่ะนะ...

อีกไม่นานจะถึงวันก่อนของเขาแล้วล่ะ ของขวัญวันเกิดฉันคิดว่าจะเย็บชุดให้เขาซักชุดนึง ♪

ตอนนี้ฉันพยายามจะปักมันให้ดีที่สุดอยู่น่ะนะ

ฉันดูจากที่โอชิซังทำเอาน่ะ ก็เลยอาจจะไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แถมยังมีค่าอุปกรณ์กับอะไรหลายๆ อย่างอีก ช่วงนี้เลยมีปัญหาเรื่องเงินมากกว่าเดิม

แต่วันเกิดของนาซึนี่ใกล้เข้ามาแล้วล่ะ เพราะงั้นฉันก็ตเองรีบๆ หน่อยแล้ว

อาราชิ : อ๊ะ ที่เธอนั่งเย็บอยู่เมื่อเช้าสินะ....

ตายจริง ตายแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นลาะก็เธอควรจะรีบบอกชั้นนะ! แบบนี้ชั้นก็ขัดขวางงานของเธอเต็มๆ เลยสิ?

มิกะ : ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่งาน ฉันแค่อยากทำมันเฉยๆ น่ะ

การที่ได้มานั่งคุยกับนายก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาเยอะด้วย นารุจัง~ ขอบคุณที่ทำให้ฉันผ่อนคลายนะ

Valkyrie น่ะ... เพราะว่าโอชิซังเป็นเพอร์เฟคชั่นนิสต์...

ฉันก็เลยทำตัวสบายๆ ไม่ได้เลย บางครั้งฉันเองก็อยากทำตัวสบายๆ ไม่คิดอะไรบ้างเหมือนกันนะ ♪

อาราชิ : นั่นก็ดีแล้วนี่นา~ การแสดงของพวกเธอน่ะสุดยอดไปเลย แต่ว่า...

บางงงทีน่ะนะ ชั้นว่าพวกเธอฝืนตัวเองกันมากเกินไปหน่อย? เวลาที่มองพวกเธอชั้นสับสนไปหมดเลย แต่ว่ามันก็เป็นจุดขายของพวกเธอใช่ม๊า?

มิกะ : อืม.. เพราะว่าฉันหัวทื่อน่ะ ก็เลยทำได้แค่ถ่วงพวกเขา~

ถ้าเทียบกันแล้ว นาซึนี่น่ะ เรียกได้เลยว่าเพอร์เฟค เขาขยับไปตามคำสั่งของโอชิซังเสมอ

ฉันนับถือเขามากๆ เลยล่ะ~ ฉันก็เลยอยากให้เขาได้มีความสุข อย่างน้อยในวันเกิดก็ยังดี เขาชอบทำหน้าตาหดหู่เสมอเลย...

อย่างน้อยถ้าฉันได้เห็นหน้าตาร่าเริงของเขาบ้างก็คงจะดีนะ ♪

======================================================

ความจริงแล้วน้องมิกะพูดสำเนียงคันไซนะคะ แต่ว่าไม่รู้จะพิมพ์ยังไงให้มันดูคันไซ จะแบบ เด้ออ ไปเลยก็ไม่ดีม้าง...

มิกะนี่เป็นเด็กดีจริงๆ ยอมน้องทุกอย่างแล้ว T //// T โอชิซังเลี้ยงน้องดีๆ หน่อยสิคะะ