สถานที่ : ห้องชมรมเย็บปัก
นาซึนะ : .........
มิกะ : หวาาา? นาซึนะนี่ ว่าไง~♪
นาซึนะ : ......
มิกะ : อ๊ะ! ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเคารพนับถือผมมากอ่ะ!?
ยังไงก็เถอะ วันนี้คุณดูอารมณ์ดีจังเลยนะ~ มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเหรอ?
นาซึนะ : ........♪
มิกะ : งั้นเหรอ? ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ว่า... เวลาที่คุรมีความสุข ผมเองก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกัน
แต่ว่านะ นาซึนะนี่ คุณมาเกือบสายประจำเลยนะ โอชิซังอารมณ์เสียตลอดเลย... ผมโดนเขาใช้อารมณ์ใส่ประจำเลยล่ะ~?
นาซึนะ : .......
(ฉัน.. บอกเขาไปไม่ได้หรอกว่สแอบไปซ้อมร้องเพลงอยู่ใช่มั้ย? แถมยังทำไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ด้วย ถ้าเกิดโอชิซังรู้เข้าล่ะก็ ต้องทำให้โอชิซังอารมณ์เสียแน่ๆ)
(แต่ช่วงหลังๆ มานี้ ยูนิตอื่นเองก็พยายามกับกิจกรรมยูนิตมากขึ้นแล้วเหมือนกันนี่นา?)
(การที่พวกเรามัวแต่เดินต่อไปเรื่อยแบบไร้จุดหมายแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้ Valkyrie ไปได้ไกลกว่านี้หรอก แถมในตอนนี้คนดูเองก็เหมือนจะเริ่มเบื่อแล้วด้วย)
(แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะอยู่ในจุดสูงสุดของยูเมะโนะซากิแล้วก็ตาม แต่ว่าแบบนี้เองก็หมายความว่าไอดอลทุกคนสามารถมองเห็นพวกเราได้เช่นกัน)
(เพราะงั้นพวกเราอาจจะถูกเลียนแบบเมื่อไหร่ก็ได้ มันคือโชคชะตาของเจ้าพวกชั้นต่ำล่ะนะ)
(แม้แต่ผู้ชมก็สามารถเบื่อการแสดงแบบเดิมๆ ได้เช่นกัน)
(แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมจากเชฟยอดฝีมือจากฝรั่งเศส.... ถ้าเกิดจะต้องกินมันทุกวันล่ะก็ ยังไงก็เบื่อได้เหมือนกัน)
(พวกเราเองก็ต้องเปลี่ยนเหมือนกัน แต่ว่า Valkyrie เองก็มีขีดจำกัด.... คนเดียวที่จะอนุมัติสิ่งต่างๆ ที่จะขึ้นไปบนเวทีได้ มีแค่โอชิซังคนเดียวเท่านั้น)
(และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผู้ชมหลงใหลไปกับมันได้ มันคือสาเหตุที่ทำให้พวกเราพยายามกัน จนได้ผลงานที่คุณภาพดีที่สุดออกมา มันคือศิลปะประเภทหนึ่ง...)
(แต่ว่าในตอนนี้ พวกเราอยู่ในจุดที่ใช้พลังงานอย่างสิ้นเปลืองจนเกินไปแล้ว...)
(ถ้าเกิดพวกเราใช้ได้เพียงแค่เสียงร้องของฉันจากสมัยก่อน.... พวกเราก็จะไม่สามารถสร้างเพลงใหม่ขึ้นมาได้... มันมีลิมิตในการสร้างเพลงขึ้นมาอยู่)
(ในขณะที่พวกเรากำลังวางมืออยู่ ยูนิตอื่นๆ ก็ยังคงพยายามที่จะไต่เต้าขึ้นมา)
(ฉันก็เลยมาฝึกร้องเพลงเพื่อที่ซักวันโอชิซังจะยอมรับใสนตัวฉันได้)
(ถ้าเกิดฉันร้องได้เหมือนกันล่ะก็ Valkyrie ก็จะเปลี่ยนไป พวกเราจะสามารถเดินหน้าต่อไปได้)
(แล้วถ้าฉันยังโตไปมากกว่านี้ บางทีโอชิซังอาจจะคิดอะไรที่ดีกว่าการรีไซเคิลของซ้ำเดิม... แต่ว่าอาจจะลองพยายามทำวิธีอื่นดูบ้างรึเปล่านะ?)
(มิกะจินเองก็เหมือนกัน... บางทีเขาอาจจะไม่จบที่นักแสดงแบ็คอัพ แต่ว่าอาจจะได้กลายเป็นพลังที่แท้จริงของพวกเราก็ได้)
มิกะ : หืม? มีอะไรรึเปล่า นาซึนะนี่? จ้องกันแบบนี้... อ๊ะ แบบนี้เองสินะ ♪
นาซึนะนี่ อาจจะสายไปหน่อย แต่ว่า.... ของขวัญวันเกิดล่ะ ♪
นาซึนะ : ......?
มิกะ : เป็นเสื้อผ้าที่ผมเย็บเองล่ะ แต่สำหรับคุณที่มักจะได้ใส่เสื้อผ้าที่โอชิซังเป็นคนทำ มันก็อาจจะแย่ไปหน่อย แต่ว่า....
ผมตั้งใจทำมันเต็มที่เลยนะ ♪
ขอโทษที่ปล่อยให้คุณรอนาน~ ผมลืมเอามาให้ตลอดเลย แถมผมยังเอาแต่คิดว่าจะเติมนู่นนิดนี่หน่อยตลอดเวลาจนไม่ได้ให้ซักที.....
ในช่วงที่ผมมัวแต่คิด ก็เลยวันเกิดของคุณมาซะแล้ว~ ♪
มันช้ามากเลย ผมขอโทษนะ แต่ว่าคุณพอจะรับมันไว้ได้ทั้ย นาซึนะนี่?
นาซึนะ : ...........
มิ...... มิกะจิ.... ข... ขอบคุ--.... ด-ดีใจ.....
(อ๊าา เสียงของฉันมันไม่ยอมออกมา! เพราะว่าฉันเอาแต่เงียบมานานเกินไปแล้ว! แค่จะพูดขอบคุณให้ถูกยังทำไม่ได้เลย!)
ชู : พวกเธอสองคน เงียบหน่อยสิ ผมคุยโทรศัพท์อยู่นะ
มิกะ : หวาาา? ขอโทษครับ โอชิซัง ไม่ทันสังเกตว่าคุณคุยโทรศัพท์อยู่.... นั่นโทรศัพท์เส้นด้ายไม่ใช่เหรอ?
ชู : แล้วไง? ผมมีเพื่อนที่ไม่ถนัดการใช้โทรศัพท์มือถือ เพราะงั้นถ้าผมไม่ใช้แบบนี้ล่ะก็ จะติดต่อเขาไม่ได้นะ
แล้วถ้าเทียบกับพวกสมาร์ทโฟน แบบนี้มันได้ยินเสียงเบากว่าอยู่แล้ว
เพราะงั้นช่วยอยู่เงียบๆ ทีจะได้มั้ย ขอโทษนะ ที่ฉันขัดจังหวะการคุย.... เรย์?
มันแปลกนะนเนี่ยที่คุณจะตื่นขึ้นมาตอนกลางวันแบบนี้? ลมอะไรพามาล่ะ? ถึงคุณจะเคยพูดว่าไม่ได้สนใจอะไรในโลกแบบนี้ก็ตามที
ยังไงก็เถอะ ผมจะบอกคุณ เพราะว่าคุนเป็นเพียงไม่กี่คนที่เข้าใจผม ไม่สิ คุณคือเพื่อ แต่ว่า....
ถ้าเมื่อไหร่คุณมองผมว่าเป็นยูนิต ผมก็พร้อมที่จะจัดการคุณโดยไม่ปราณี
ถ้าเกิดคุณเป็นศัตรูของผม ผมก็ไม่มีธุระอะไรที่จะต้องมาคุยกับคุณหรอก จริงมั้ย?
ไม่นานมานี้เจ้าพวกสามัญชนน่ารำคาญเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ เพราะงั้นอย่าทำให้ผมเสียอารมณ์เลยนะ?
คำเตือนเหรอ? ฮ่าฮ่า นี่กำลังเล่นเป็นผู้ใหญ่อยู่รึไง? ถ้าเกิดไม่ใช่คุณล่ะก็ ผมคงวางสายไปแล้วล่ะ เรย์
fine? อ๊ะ ของเท็นโชวอิน....? แล้วเกี่ยวกับยูนิตล่ะ?
ยังไงก็เถอะ มันเหมือนกับเกมเล่นสนุกของลูกของเจ้าพวกชนชั้นสูงผู้ที่อยากจะเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง?
ไม่คู่ควรกับพวกเราหรอก เวทีน่ะ ไม่ใช่สิ่งที่จะควบคุมได้ด้วยอำนาจของเงินหรอกนะ
มันเหมาะสมกับศิลปะชั้นสุงสุดต่างหากล่ะ
คุณหลบไปอยู่ที่ไหนมากันเนี่ย....
มันน่าละอายแค่ไหนที่จะถูกเจ้าคนรวยแลลนั้นเข้ายึดที่ที่ลูกผู้ชายแข่งขันเพื่อที่จะได้มา แต่ยังไงเขาก็เป็นไอดอลชั้นสามใช่มั้ยล่ะ?
เขาไม่สามารถเอาชนะความจริงได้หรอก การที่จะมาสู้กับผมน่ะ ผมจะสั่งสอนให้เจ้าพวกสามัญชนนั่นรู้เองว่าขิงแท้มันเป็นยังไง
ส่วนตัวแล้ว ผมสนใจการเคลื่อนไหวของคุณมากกว่าเจ้าพวก fine นั่นอีก
ไม่นานมานี้ได้ยินมาว่าเจ้าพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วใช่มั้ย? คุณกับวาตารุ แล้วก็คานาตะเช่นกัน.... แล้วก็ 'เจ้านั่น' ด้วยสินะ
พวกคุณทุกคน.... เป็นสิ่งที่หายากในสถานที่น่าเบื่อแห่งนี้ ยูเมะโนะซาิ อคาเดมี่แห่งความหลอกลวง....
ผลงานศิลปะคือความโชคดี ของขวัญจากพระเจ้า ผมไม่อยากจะทิ้งขว้างสิ่งเหล่านั้นลงไปด้วยมือของผมเองหรอกนะ
ในยูเมะโนะซากิที่ไร้สาระแบบนี้น่ะ มันเป็นที่ที่ทำให้ผมได้เจอพวกคุณ....
นั่นคือส่ิงเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกยินดีจากก้นบึ้งของหัวใจ สิ่งเดียวที่ผมพูดได้ มันคือปาฏิหาริย์ ไม่ใช่ว่า
เองก็คิดแบบนี้เหมือนกันเหรอ?
ขอบคุณสำหรับคำเตือนนะ เรย์ ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะเมินเฉยต่อคำเตือนของสหายแบบคุณหรอกนะ
ผมจะระวังตัวให้ดี อืม ราตรีสวัสดิ์นะ..... เพื่อนรัก
===========================================
ขอโทษที่หายไปนานจริงๆ นะคะ พอดีว่ายุ่งมากๆ เลย...
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ แงง จะพยายามเข้ามาให้บ่อยเหมือนเมื่อก่อน
แต่ว่างานก็เริ่มเยอะ แถมยังมีงานนอกเข้ามาอีก ขอโทษจริงๆ ค่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น