สถานที่ : บนดาดฟ้า
คุโร : ~..... ♪
(หืม? โอ๊ะ เสียงโทรศัพท์ของฉันเหรอ ให้ตายสิ ฉันอยากจะโฟกัสกับการเย็บผ้ามากกว่านี้แท้ๆ บ้าจริง...?)
(แต่ว่าถ้าเกิดฉันไม่รับสายล่ะก็ คนคนนั้นต้องด่าฉันจนตายไปข้างแน่ อ๊า~ น่ารำคาญชะมัด)
(ทำไมฉันถึงได้ดึงดูดเจ้าคนประหลาดแบบนั้นได้นะ จริงๆ จะต่อยเขาให้มันจบๆ ไปก็ได้อยู่หรอก แต่..)
(ฉันเลิกทำเรื่องแบบนั้นไปตั้งนานแล้วล่ะ ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันกลายเป็นนักเรียนที่ทำตัวดีแล้วนี่นา!?)
(แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ยูนิตน่ะ เพิ่งจะมีเรื่องกันเองเมื่อไม่นานมานี้นี่ ถ้าเกิดเทียบกับสมัยมัธยมต้นแล้ว มันหยุดทะเลาะกันยากซะยิ่งกว่าสมัยนั้นซะอีก...)
(จะที่ไหนก็ไม่สงบทั้งนั้นแหละ)
(ที่นี่มันคือโรงเรียนสำหรับฝึกไอดอลไม่ใช่เหรอ? ยูเมะโนะซากิ อคาเดมี่....? ทำไมกันนน ทำไมมันกลายเป็นพื้นที่สงครามไปได้เล่า)
(เอาเถอะ.. โทรศัพท์ดังไม่หยุดเลย.... เขาตั้งใจจะให้รับให้ได้จริงๆ สินะเนี่ย?)
ฮัลโหล? นี่คิริว ต้องการอะไร.... ไอ้เจ้าคุณชายของตระกูลฮาสึมิ?
อะไร ทำไมถึงได้ชอบทำตัวน่ารำคาญเกี่ยวกับ.... อาคัตสึกิ หรือโมจิสึกิ อะไรซักอย่างนี่แหละ ฉันไม่รู้หรอกว่าจะโทรมาหาฉันทำไม แต่ไปจัดการเอาเองสิ อย่าเอาฉันไปยุ่งกับธุระของนาย ฉันบอกนายมากี่รอบแล้ว
ฉันไม่สนใจจะเข้ากลุ่มด้วยหรอกนะ ถ้าเกิดจะหาสมาชิกเพิ่มล่ะก็ ไปที่อื่นเลยไป เข้าใจมั้ย?
หมดแล้วใช่มั้ย เรื่องที่จะพูดน่ะ? งั้นฉันก็จะตอบนายเหมือนกับที่ผ่านๆ มานั่นแหละ
ฉันขอชื่นชมความพยายามของนายเลย แต่โชคร้ายหน่อยนะ ยอมแพ้ซักทีเถอะ... เข้าใจใช่มั้ย?
หืม แม้ว่านายจะเป็นสมาชิกของสภานักเรียน แต่ว่านายแข็งแกร่งไม่พองั้นเหรอ?
เพื่อที่จะทำให้สำเร็จ นายต้องการกำลัง เลยพยายามจะดึงตัวฉันเข้าไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ ใครซักคนที่ชอบใช้ความรุนแรงแบบฉันใช่มั้ย แต่ว่า...
นายมาเห่าให้ฟังผิดคนแล้วล่ะ นายเป็นไอดอลไม่ใช่รึไง? ไปสู้กับพวกนั้นด้วยการร้องเพลงหรือไม่ก็เต้นสิ ถ้าเกิดเป็นอะไรแบบนั้นล่ะก็ ฉันอาจจะยอมไปกับนายก็ได้ ง่ายใช่มั้ยล่ะ?
เอาล่ะ เข้าใจใช่มั้ย นายน่ะ บอบบางนะ เพราะงั้นอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงทำเรื่องไร้สาระน่าจะดีกว่า โอเคมั้ย?
(อ๊าา ให้ตายสิ ทุกวันเลย.... หมอนี่มันเป็นอะไรกันแน่ แฟนฉันเหรอ?)
(ทำไมเขายังพยายามจะโทรมาหาฉันหน้าด้านๆ อยู่แบบนี้ ไม่ว่าฉันจะด่าจะว่าเขายังไง ฉันล่ะนับถือเขาจริงๆ แต่ว่า....)
(เหมือนว่าเขากำลังสิ้นหวังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ถึงจะเป็นถึงสภานักเรียนก็เถอะ)
(เอาเถอะ สภานักเรียนก็เป็นเหมือนกับเครื่องผลิตเอกสารนั่นแหละ ทาสของเจ้าพวก "ไอดอลที่ดี" ทำตัวอย่างกับทาสจริงๆ นะเนี่ย)
(พวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ การเลือกอะไรแบบนี้นี่มันน่ารำคาญชะมัดเลย...)
(ฮาสึมิเป็นคนที่ดีคนนึง ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอกถ้าเกิดจะช่วยอะไรเขา แต่ว่า...)
(เรื่องแบบนี้มันยุ่งยากจะตาย... อ๊า~ ถึงความจริงแล้วฉันจะพร้อมที่จะรับมือกับปัญหาพวกนี้ก็เถอะ)
นาซึนะ : ~.......♪
คุโร : (.....หืม?)
(อะไรน่ะ? เสียงร้องเพลงเหรอ? บนดาดฟ้า... ตั้งแต่ที่มีเด็กเจออุบัติเหตุ เขาก็สั่งห้ามขึ้นมาใช้ที่นี่อีกเลบ)
(เพราะงั้นที่นี่ก็จะเป็นที่ที่เงียบเอามากๆ เลย...... แต่เพราะว่าที่นีีมันเงียบพอที่ฉันจะตั้งสมาธิในตอนที่เย็บผ้าได้ ก็เลยชอบแอบมาใช้อยู่บ้าง)
(อะไรกัน เจ้าหมอนี่เข้ามาในอาณาเขตของฉันโดยยังไม่ได้รับอนุญาตเลยซักคำ)
(ถ้าฉันลองตะโกนไล่ หมอนั่นจะหนีไปมั้ยนะ? แล้วก็ไม่เข้ามาใกล้ฉันอีกเลยงั้นสินะ?)
นาซึนะ : ~......♪
คุโร : (โอ๊ะ.... หมอนี่ร้องเพลงเพราะดีนี่นา? ถึงแม้จะมีเสียงหายใจจะดังอยู่บ้าง แต่ฟังแล้วก็รู้สึกว่าเสียงดีใช้ได้เลยล่ะ)
(ดูมีสเน่ห์น่าดูเลย น่าอิจฉาจริงๆ ถ้าเทียบกับฉันที่ร้องก็แย่ เต้นก็แย่)
(เอาเถอะ ตอนทรี่ฉันเข้าโรงเรียนนี้มาก็อยู่ในระดับมือสมัครเล่นอยู่แล้ว แถมยังไม่มีใครช่วย ไม่มีใครจริงจัง ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัว)
(จริงๆ ฉันก็รู้สึกว่าคิดผิดเหมือนกันที่สอบเข้ามาเรียนที่นี่)
...ยังไงก็เถอะ เฮ้ ไอ้เจ้าเตี้ยนั่นน่ะ!
นาซึนะ : ......!?
คุโร : หืม? นาย.. ผู้หญิงเหรอ? ไม่... ไม่ใช่สิ? เขาใส่ชุดซ้อมของไอดอลอยู่นี่นา? ถ้าจะพูดให้ถูก นายเป็นคนยูนิตของอิทสึกิใช่มั้ย?
นาซึนะ : .......?
คุโร : อ๊ะ ไม่ต้องกลัวฉันหรอก เพราะว่านายเป็นเพื่อนของอิทสึกิ ฉันไม่รังแกนายหรอกน่า เพราะว่าหมอนั่นคงไม่ค่อยมีเพื่อนแน่ๆ เพราะงั้นนายคงเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเขามากน่ะนะ
นาซึนะ : .......?
คุโร : อืมม ฉันชื่อคิริว คิริว คุโร แค่นักเลงธรรมดาๆ ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอิทสึกิน่ะ
นายมาจาก Valkyrie ใช่มั้ย? อืมมม... นิโตะงั้นสินะ? ฉันจำชื่อคนไม่ค่อยเก่งหรอก
นาซึนะ : ........
คุโร : อะไร? ตอบฉันบ้างสิ นายมาจากดินแดนใบ้รึไง? ห๊ะ!?
นาซึนะ : ......!?
คุโร : หวา เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ..... ขอโทษที่ฉันตะโกนนะ
ฉัน... โดนเจ้าคนน่ารำคาญโทรตามนิดหน่อยน่ะ ก็เลยหงุดหงิด ขอโทษที่มาพาลใส่นะ
นาซึนะ : ..........
คุโร : อืม ฉันไม่รังแกนายหรอกน่า เพราะงั้น... ทำตัวตามสบายเถอะนะ... มานี่สิ ♪
นาซึนะ : ......?
คุโร : นี่ นายไม่ได้รู้สึกแปลกๆ ใช่มั้ย? นายตัวเล็กมากเลย นายเป็นเด็กม.ปลายแล้วนะ แล้วไม่ใช่ว่านายเรียนปีเดียวกับฉันอยู่เหรอ?
นาซึนะ : .........
คุโร : อ๊ะ ไม่ใช่ว่าจะล้อนายหรอกนะ ส่วนสูงหรืออดะไรหลายๆ อย่าง ไม่ใช่ว่าเราจะสามารถเลือกได้ด้วยตัวเองซะหน่อย?
ที่สำคัญกว่านั้น.... ช่วยลองเสื้อผ้าที่ฉันตัดหน่อยได้มั้ย?
นาซึนะ : .....?
คุโร : อ้อ... เครื่องแบบของโรงเรียนเราน่ะ ของสาขาไอดอล มีคนมาขอให้ฉันทำน่ะ ก็เลยลองทำดูซักตัวนึง
คนที่มาขอให้ทำสูงพอๆ กับนายเลย ก็เลย....
มันเป็นไซส์ที่ฉันใส่ไม่ได้น่ะ แต่ว่า...
ช่วยลองให่หน่อยได้มั้ย ถ้าได้น่ะนะ ฉันอยากให้คนใส่รู้สึกว่ามันใส่สบายน่ะ คิดซะว่าเป็นการเช็ครอบสุดท้ายก่อนจะส่งไปให้ถึงมือเจ้าของ
ฉันไม่ได้จะบังคับนายหรอก แต่ว่าถ้าเกิดนายสะดวกก็ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?
นาซึนะ : .......?
คุโร : ใช่ ฉันเย็บมันเองแหละ ถ้าเกิดพูดถึงขุดเครื่องแบบล่ะก็ มันก็มีแบบตายตัวของมันอยู่แล้ว เพราะงั้นมันก็ทำง่ายมากเลย นายคิดว่ามันเป็นไงบ้างล่ะ? ดีใช่มั้ย? ♪
นาซึนะ : ....... ♪
คุโร : ฮะฮะ ฉันตัดเย็บเก่งมากเลยล่ะ อิทสึกิที่อยู่ยูนิตเดียวกับนายก็เหมือนกันใช่มั้ย? แม่ของฉันเป็นมืออาชีพน่ะ สมัยเด็กฉันกับเจ้าหมอนั่นเรียนกับแม่มานี่แหละ
ก็นะ มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วสมัยที่พวกเรายังเป็นเด็กน่ะ
ยังไงก็เถอะ ฉันฝากนายไปบอกอะไรเจ้าหมอนั่นหน่อยได้มั้ย?
บอกอิทสึกิว่า การที่ตัดเย็บชุดเองทั้งหมดน่ะ มันใช้แรงตัวเองเยอะมากนะ
เพราะงั้น เสื้อผ้าหรืออะไรแนวๆ นี้มาขอให้ฉันช่วยได้ คิดซะว่าเป็นความหวังดีจากสมัยก่อนน่ะนะ
แล้วก็ ไม่นานมานี้อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป บอกให้เขาระวังตัวด้วย... เข้าใจมั้ย?
เอาเถอะ แต่เจ้าคนอย่างอิทสึกิก็ไม่ค่อยฟังใครอยู่แล้ว จริงมั้ย?
นาซึนะ : .......
คุโร : นายเองก็เหมือนกัน ระวังตัวแล้วก็ฝากดูแลเขาด้วย ถึงแม้ว่านายอาจจะไม่ค่อยอยากยุ่งกับคนอย่างอิทสึกิซักเท่าไหร่ แต่ว่า....
ฉันไม่อยากให้นายเข้าใจหมอนั่นผิดหรอกนะ... จริงๆ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก
=====================================
อ่านมาถึงตอนนี้ก็สงสัยจริงๆ ว่าทุกคนคุยกับนี่จังรู้เรื่องได้ยังไงกัน.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น