Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Rusting Heart 3

Location: สวนฝั่งตะวันออกของโรงเรียน

อิซึมิ : ♪~♪~♪

(...เยี่ยม! ใช่แล้ว นี่แหละ ในที่สุดฉันก็ร้องเพลงยากๆ แบบนี้ได้แบบเพอร์เฟคแล้ว!)

(นี่มันยากมากเลยนะ... ใช้เวลานานพอควรเลย กว่าฉันจะร้องมันได้)

(เพราะอะไรบางอย่าง เลโอคุงจัดให้ฉันร้องในตำแหน่งที่ยากแถมยังเป็นตำแหน่งหลักที่ต้องโฟกัสให้มากอีก)

(เขาเกลียดฉันเหรอ? มันก็คงไม่แปลกหรอก ก็ฉันเล่นดุเขาตลอดทกกครั้งที่เจอเขาเลยนี่นา!)

(แต่เขาเป็นประเภทที่ต้องให้ดุทกเรืองแม้แต่เรื่องเล็กๆ เลยไม่ใช่รึไง!)

(แม้แต่เบนโตะที่บ้านเขาทำมาให้ เขายังมาหาฉันแล้วก็พูดว่า "ฉันลืมเอาข้าวกล่องมา~ ♪" แล้วก็แย่งข้าวฉันได้เลย)

(เหมือนว่าเขาจะเคยใส่ขุดนอนมาเรียนด้วยครั้งหนึ่งรึเปล่านะ?)

(ฉันอายจริงๆ ที่ต้องมาอยู่กับคนโง่แบบเขา)

(ยังไงก็เถอะ เขาก็ยังเป็นอัจฉริยะเรื่องเพลงอยู่ดี แถวตอนนี้เขายังเป็นคนที่ Chess ขาดไม่ได้อีกต่างหาก)

(เหมือนว่าฉันต้องเดิมพันกับมัน แล้วก็คลายเครียดให้เขาด้วย)

(ฉันก็ไม่ได้เกลียกเพลงที่เขาแต่งขึ้นมาอยู่แล้วนี่นะ)

(ฉันคงจะต้องทำตัวดีกับเขาให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะนะ)

(แต่รู้อะไรมั้ย เหมือนกับว่าบางทีตวามอดทนของฉันมันก็หมดน่ะ)

(แต่ฉันก็พยายามอยู่ที่จะไม่ออกตัวเดินเข้าไปด่าเขาซักรอบ...)

(...เขาเป็นคนนึงที่แพ้ฉันบางครั้งแหละ แล้วก็ชอบพูดประมาณว่า "รูกะตันชอบพูดถึงนาย! นายเริ่มไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ!?")

(มันเป็นโชคร้ายของน้องสาวเขาเหมือนกันที่มีพี่ชายแบบนี้...)

(เธอเองก็คงผ่านเวบาที่ลำบากมาเหมือนกัน เพราะงั้นทุกครั้งที่ฉันได้แวะไปที่บ้าวของเขา ฉันก็พยายามจะคุยกับเธอเกี่ยวกับมัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มคุยกับฉันมากขึ้นเหมือนกัน)

(มันก็ไม่อะไรหรอก มันไม่แยาหรอกที่จะถูกเด็กๆ ชอบเข้าน่ะ)

(...อ๊ะ ฉันเสียสมาธิไปหน่อยแล้วสิ ฉันยังต้องฝึกอีก)

(เพราะก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยชอบ เพราะงั้นห้องซ้อมที่ฉันเล็งว่าจะเก็บไว้เลยโดนจองไว้ก่อนที่ฉันจะได้จองมัน)

(แต่จะฝึกที่ไหนก็ได้นั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่นอนดูทีวีอยู่ ตอนที่ทานข้าว ไม่สำคัญหรอกว่าเป็นที่ไหน ก็สามารถฝึกตัวเองได้อยู่ดี)

(มันคือการเป็นอยู่ของฉันมาตลอด)

(ฉันแตกต่างจากเจ้าพวกนั้น ที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย และพยายามจะดึงคนอื่นให้ตกต่ำตามลงมาอีก)

♪~♪~♪

เลโอ : เซนะ~ นายร้องเพี้ยนนะ รู้ตัวมั้ย ตัว "ฟา" ในเนื้อเพลงน่ะ มันเป็นครึ่งเสียงชาร์ปนะ

อิซึมิ : หวาา!? นายมาจากไหนเนี่ย เลโอคุง!?

เลโอ : จากพุ่มไม้! เมื่อพูดถึงฉัน ฉันก็จะปรากฏตัว ทาด๊าาา~ ☆

อิซึมิ : จะสื่ออะไรของนายเนี่ย? แล้วก็เพราะนั่นแหละ อย่าจู่ๆ ก็หายไปด้วย โอเคมั้ย!

ถ้านายเป็นลีดเดอร์ของพวกเรา ก็ทำตัวให้เหมือนด้วย! ทำตามหน้าที่ของนาย ยืนอยู่บนจุดสูงสุดแล้วก็สั่งการผู้ตามอย่างพวกเรามา!! มันคือเรืองพื้นฐานเลยนะ– เรื่องพื้นฐานน่ะ!

เลโอ : …...

อิซึมิ : ...เลโอคุง?

ป.. เป็นอะไรไป? ปกตินายจะต้องตะคอกฉันแล้วก็โกรธ "หยุดด่าฉันได้แล้ว!" หรืออะไรทำนองนี้สิ ใช่มั้ย?

นายดูอารมณ์ไม่ดีนะ— รู้สึกไม่ดีอยู่เหรอ?

=============================

มีใครคิดถึงเซนะกันบ้างมั้ยคะ 55555555 เป็น 5 ดาวเหมือนกันแท้ๆ ทำไมบทน้อยจัง

ในที่สุดสองคนนี้ก็กลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วค่ะ!

วันก่อนไปเจอฟิคของต่างประเทศที่เขาแต่งคู่ไรฮะกัน ดราม่ามากเลย ใจจริงอยากจะขออนุญาตเขาเอามาลงมาก เพราะอยากแชร์ แต่ไม่รู้ขอยังไง (...) แถมลิ้งค์ปลิวไปไหนแล้วไม่รู้ 55555