Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - A Solitary Throne 4

Location: Checkmate Stage

อิซึมิ : เฮ้... เจ้าสองคนตรงนั้นน่ะ เลิกคุยกัน แล้วมาเตรียมตัวให้พร้อมได้แล้ว

พวกนายน่าจะเป็นคนที่มาช่วยที่เลโอคุงบอกใช่มั้ย? แถมยังใส่เครื่องแบบแบบเดียวกับพวกเราอีกต่างหาก เพราะงั้นถ้าอยู่ฝ่ายเดียวกับเราล่ะก็ ช่วยรีบๆ มาซ้อมด้วยกันทีจะได้มั้ย?

เอย์จิ : อ๊ะ ขอโทษทีนะ พอดีว่าผมไม่ค่อยได้เข้าร่วมไลฟ์เท่าไหร่น่ะ... ผมไม่มีประสบการณ์อะไรมากมายหรอก เพราะงั้นขอบคุณพวกเธอนะ ที่ชวนผมมาด้วยน่ะ

อิซึมิ :โอเครึเปล่า? นายอยู่ในโรงพยาบาลมานานมากเลยนะ...?

อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปล่ะ เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลแท้ๆ เข้าในมั้ย? มันจะเจ็บตัวเปล่าๆ นะ ถ้าเกิดนายดันล้มระหว่างไลฟ์

รีบถอยไปซะ ถ้าเกิดคิดจะเข้ามาเกะกะ ไอ้ลูกครึ่งป่วย

เอย์จิ : ...ไม่จำเป็นต้องห่วงหรอกน่า

หืม? ตรงนั้นมัน...?

ริทสึ : ...หืม อะไร นายเป็นใครน่ะ?

เอย์จิ : หรือว่าเธอจะเป็นน้องชายของรุ่นพี่ซาคุมะน่ะ? ผมว่าเหมือนผมเคยเห็นในเอกสารอยู่ พี่น้องเหรอ..

พวกเธอหน้าตาคล้ายกันเลยนะ ♪

ริทสึ : ไม่เห็นจะเหมือน เจ้าสิ่งมีชีวิตนั่นกับฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทั้งนั้นแหละ

อาราชิ : เดี๋ยวนะ... รุ่นพี่ซาคุมะ หมายถึงรุ่นพี่ซาคุมะคนนั้นน่ะเหรอ? ริทสึจัง เขาเป็นพี่ของเธอเหรอ?

เอย์จิ : อย่าบอกนะว่าพวกเธอไม่รู้เรื่องนี้น่ะ?

แล้วทำไมยังพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับเขาอยู่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าเธออยากจะสนิทกับรุ่นพี่ซาคุมะเลยพยายามตีสนิทผ่านเขาหรอกเหรอ?

ริทสึ : ……

เอย์จิ : ...โอ๊ย!?

อิซึมิ : เฮ้ คุมะคุง นายจะไล่หมอนั่นก็ได้ แต่อย่าใช้ความรุนแรงแล้วกัน

เอย์จิ : เธอนี่มันแย่จริงๆ แม้แต่พ่อแม่ยังไม่เคยตีผมเลย... อย่างน้อยก็อย่ามายุ่งกับหน้าผม เพราะว่าตอนนี้พวกเรายังต้องไลฟ์อีก ยังไงในตอนนี้ ผมก็ยังเป็นพรรคพวของพวกเธอนะ

ทำร้ายร่างกายพวกพ้องก่อนจะเริ่มต่อสู้ ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นแผนที่ดีเลยนะ

ฮึฮึ ซาคุมะ ริทสึคุง สินะ?

ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่ค่อยชอบพี่บายล่ะสิ แต่ถ้าเกิดเธอไม่พอใจกับการเป็น "น้องชายของซาคุมะ เรย์"... เธอจะเหลืออะไรอีกล่ะ?

ถ้าเกิดเธอไม่อยากจะเป็นเครื่องมือสำหรับคนอื่น แต่เธอก็อยากจะให้ทุกคนมองว่าจริงๆ เธอเป็นใครล่ะก็...

เธอจะต้องเอาชนะสิ่งที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้นให้ได้ แล้วก็แสดงให้เห็นความหมายในฐานะที่เธอเป็นเธอ

แต่ถ้าเธอไม่ทำ เธอก็จะเป็นแค่เด็กเอาแต่ใจ หัวฟัดหัวเหวี่ยงเพียงเพราะว่าพ่อแม่ของเธอไม่สนใจในตัวเธอ

น่าเกลียดจริงๆ...

ผมพูดเป็นการแก้แค้นที่ถูกเธอต่อย แต่สำหรับตอนนี้ เธอก็ดูสมควรได้รับความรักอยู่หรอก

ถ้าเกิดเธอมีอะไรที่มีค่า หรืออะไรบางอย่างที่ต้องการจะปกป้อง...

เพราะงั้น ก่อนที่พี่ชายของเธอจะขโมยมันไป เธอก็ควรจะปกป้องมันเอาไว้ แล้วก็ทุ่มสุดกำลังเพื่อที่จะเก็บมันเอาไว้

ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือบ่ะก็ ผมก็สามารถช่วยได้นะ ผมก็อยากจะรู้ว่าเธอสนใจอะไรเหมือนกัน ผมรู้สึกนะ ว่าพวกเราจะสามารถเข้ากันได้ 

มันเหมือนกับว่าจะโดนลบล้างด้วยแสงสว่างจากคนที่เก่งกาจรอบๆ ตัวเธอ แล้วพวกเราก็ต้องสู้กับทัน ความโกรธ และความผิดหวัง...

พวกเราคล้ายกันนะ ผมคิดว่าเราคงจะเป็นเพื่อนกันได้

ริทสึ : ฉันไม่อยากได้เพื่อน ปล่อยฉันไว้เถอะ นายมันน่ารำคาญนะ...?

เอย์จิ : น่าอายจริง ผมถูกปฏิเสธเหรอ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เธอจะใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดต่อไปก็ได้ นั่งห่อไหล่กอดเข่าเอาไว้แบบนั้นแหละ

นั่งกรีดร้องและร้องไห้ต่อไปจนกว่าคุณปะป๊ากับหมะม๊าจะมารับกลับไปเถอะ

เหมือนกับทารกที่ไร้ทางสู้ ตามสบายเถอะ ถ้าเกิดเธอจะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย เล่นไปอย่างไร้เดียงสาในสวนหย่อมเล็กๆ นั่น

แต่ว่านั่นก็ดูจะไม่ได้แตกต่างตากศพที่นอนอยู่ในโลงศพเลยไม่ใช่รึไง?

ริทสึ : ……

ทสึมุกิ : เอ่อ~ เอย์จิคุง อย่าพูดอะไรน่ากลัวๆ แบบนั้นขึ้นมาสุ่มสี่สุ่มห้าสิ

พวกเราเป็นแค่ผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ... ทำตัวให้ดีๆ แล้วก็อย่าไปสร้างปัญหาจะดีกว่านะ?

เอย์จิ : ผมรู้แล้วน่า ผมหวังว่าเธอจะไม่คอยตำหนิผมทุกอย่างที่ผมทำหรอกนะ ทสึมุกิ

ยังไงก็เถอะ ทสึกินากะคุงมาขอให้พวกเราช่วยก็จริง... แต่ว่า ดวงดาวดวงสำคัญหายไปไหนซะแล้วล่ะ พอจะรู้อะไรมั้ย เซนะคุง?

อิซึมิ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็ห่วงเขาเหมือนกันนั่นแหละ... เขายังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์ใหม่หลังจากทำหายไปด้วยซ้ำ ก็เลยติดต่อเขาไม่ได้

ฉันพยายามจะติดต่อไปที่บ้านของเขาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกิดเรื่องแบบ "ฉันลืมเรื่องไลฟ์แล้วก็เลยกลับบ้านไปแล้วล่ะ~" เลย

เจ้าโง่นั่น เขากำลังทำอะไรอยู่ แล้วเขาอยู่ที่ไหนกัน?

ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด พวกเราต้องจัดการ Checkmate ด้วยตัวเอง เทนโชวอิน ทุ่มเทให้เต็มที่ซะล่ะ ตกลงนะ?

เอย์จิ : อะไรกัน...? ผมมาที่นี่ด้วยเพราะว่าผมคิดว่าผมจะได้จับตามองทสึกินากะคุงใกล้ๆ บนเวทีเดียวกันแท้ๆ นี่มันไม่เหมือนกับที่ผมคาดหวังเอาไว้เลย แต่มันก็ไม่เป็นไรหรอก

อะไรๆ ก็ไม่เหมือนที่คิดไว้ล่ะนะ วันนี้ วะงไงก็เถอะ ตอนนี้ผมอยู่บนสเตจแล้ว ผมจะชนะ ผมน่ะ เกลียด เกลียดความำ่ายแพ้เอามากๆ

อิซึมิ : ฉันก็เหมือนกับนายนั่นแหละ ฉันจะไม่มีวันแพ้ใครใน Chess ที่มีแต่เจ้าพวกขี้เกียจ แล้วก็ใช้ชีวิตไปวันๆ...

แต่ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้รับรางวัลทุกครั้งหลังจากความพยายามหรอก

แต่นายก็จะลงเดิมพันก็ได้นะ ถ้าเกิดนายไม่เชื่อมั่นล่ะก็ นายก็จะทำอะไรไม่ได้

==============================

มีเวลาว่างกลับมาอัพต่อแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ผ่านมาได้เกินครึ่งทางแล้ว (นานแล้ว--)

ข่าวร้ายคือ ไม่มีเวลาแปล Lionheart ต่อเลย ขอเวลาหน่อยนะคะ T v T