นาซึนะ : .......
วาตารุ : ใช่แล้วล่ะ เหมือนกับที่เธอพูดนั่นแหละ ไม่ว่ามันจะเป็นแค่อุบัติเหตุหรือไม่... จริงๆ แล้วมันก็เป็นแค่ความผิดของ Valkyrie ที่ไม่สามารถหาทางรับมือสถานการณ์แบบยี้ได้เองไม่ใช่เหรอ
แก้ตัวไม่ได้หรอก ยังไงก็แพ้
นาซึนะ : ........
วาตารุ : ยังไงก็เถอะ เจ้ากระต่ายน้อย... ขอเรียกแบบนี้ได้มั้ย?
ผมตั้งขึ้นมาจากชื่อจริงของเธอล่ะ! ผมอาจจะตั้งชื่อไม่ค่อยเก่งซักเท่าไหร่ แม้แต่ชื่อตัวเองก็ด้วย! ก็นะ ขอโทษไว้ก่อนแล้วกัน ♪
แต่ยังไงก็ตาม! เพียงแค่แพ้ครั้งเดียว ผิดพลาดครั้งเดียว ถ้าเกิด Valkyrie จะถูกบดขยี้ในตอนนี้ มันก็ไม่ใช่หรอก!
เพราะว่าชูน่ะ เป็นสหายที่ผมไม่คิดว่าจะมีวันได้เจออีกแล้วในชีวิต!
แม้ว่าผมจะไม่สามารถจูงมือไปกับเขาได้อีกต่อไปแล้ว...
อย่างน้อยที่สุด ผมก็อยากจะให้เขาได้อยู่ใกล้ๆ ผม! ได้มองกันและกันและยิ้มไปด้วยกัน ปรบมือไปด้วยกัน ผมอยากจะได้รับชมการแสดงของชีวิตของชู!
ก็นะ... มันคงเป็นการฆ่าเวลาจนกว่าผมจะตายจากไป... ♪
ผมทำอะไรได้ไม่มา... จนได้เจอพวกเขา ผู้คนเหล่านั้นที่ได้ยืนอยู่เคียงข้างกัน ไม่มีใครแทนที่ชูได้หรอก... เขาเป็นเพื่อนที่หายากแบบนั้นเลยล่ะ
แม้สำหรับผมแล้ว เขาจะเป็นศิลปินที่น่าประหลาดใจ อย่างที่เธอเห็นว่าเขาสร้างผลงานออกมาไม่ได้อีกแล้ว... เรียกได้เลยว่าเป็นความสูญเสียของโลกใบนี้
มุมมองของโลกที่เขาได้สร้างขึ้น ผมอยากจะดำดิ่งไปให้มากกว่านี้เหลือเกิน
แล้วก็เธอ เจ้ากระต่ายน้อย
นาซึนะ : ....?
วาตารุ : ใช่ เธอนั่นแหละ เธอเฝ้าคร่ำครวญขอให้ตัวเองไม่ได้พบกับชูอีกครั้ง...
เธอน่ะ เป็นคนสำคัญที่เขารักหมดหัวใจ ที่แม้ว่าเขาจะทุ่มเททุกอย่างในชีวิตให้เธอเขาก็ไม่เสียใจ
เขาจะปลอดภัยหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าเป็นผมน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก~ เพราะว่าผมไม่ถนัดเรื่องพวกนี้เอาซะเลย
เหนือกว่าการจมดิ่งลงสู่ความโกรธแล้ว การเยียวยาบาดแผลและกลับมารักได้น่ะ มันยากกว่ากันร้อยเท่า! ♪
แต่ว่านั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนาว่าคุณจะทำ นี่น่ะ... มันแปลกสำหรับผมที่จะต้องทิ้งอะไรเอาไว้ให้ผู้อื่น ผมจะขอมอบเครื่องมือนี้ให้คุณเพื่อการนั้น
นี่ โทโมยะคุง อย่าหนีนะ~...♪
โทโมยะ : อี๊ย!? อะไรเนี่ย แขนเจ้าหมอนี่มันยาวขึ้นเหรอ! ขยะแขยง!?
วาตารุ : ฮึฮึฮึ ผมยืดข้อต่อออกไปยังไงล่ะ ใช่แล้วครับ มานี่สิ~? ผมจะยกให้เธอนะ เจ้ากระต่ายน้อย โทโมยะคุงนี่น่ะ!
ดูเหมือนว่าตอนนี้โทโมยะคุงจะมีปัญหาอะไรบางอย่างล่ะ เพราะงั้น... กรุณาช่วยเขาด้วยนะ ♪
นาซึนะ : .....?
วาตารุ : ยังไงจอนนี้ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรใช่มั้ยล่ะเจ้ากระต่ายน้อย? เพราะงั้นช่วยดูแลเด็กคนนี้ซักพักจะได้รึเปล่า~? ดูเหมือนว่าไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไหร่... เขาก็เกลียดผมอยู่แล้วน่ะนะ ♪
นาซึนะ : ......
วาตารุ : ในตอนนี้น่ะ โทโมยะคุงเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสาร ไม่มีความสามารถพิเศษอะไรใดๆ แต่ว่า...
เหมือนกับชื่อของเขา เขาเป็นเหมือนกับกระดานชนวนที่ว่างเปล่า ผมคาดหวังความเป็นไปได้ที่ไร้ที่สิ้นสุดที่อาจจะซ่อนอยู่ภายในตัวของเขา
กรุณาอบรมเด็กคนนี้ด้วย ทำให้เขาคู่ควรกับผม... ผมไม่ได้หนีไปไหนไกลหรอก
…ไม่งั้นเขาจะถูกบดขยี้ แล้วก็ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้อีกเลย มันน่าสังเวชใช่มั้ยล่ะ?
โทโมยะ : ว.. หวา!? นี่คุณตัดสินใจอะไรเองน่ะ! คุณควรจะถามอะไรผมก่อนไม่ใช่เหรอ!
วาตารุ : แน่นอนว่าผมคิดถึงเรื่องรอบตัวเธอมาก่อนแล้ว! มากจนผมรู้สึกว่าตัวเองยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไปเลยล่ะ วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.... ☆
นาซึนะ : ......
วาตารุ : นี่... เป็นเพียงข้อแนะนำเล็กๆ น้อยๆ เหมือนกับหินที่ผมโยนลงไปในลำธารที่เรียกว่าโชคชะตา
มันก็คงจะสร้างเพียงแค่คลื่นน้ำไม่กี่ลูกใช่มั้ย? แต่ว่า มันก็อาจจะมีเรื่องที่อเมซิ่งเกิดขึ้นจากนั่นได้เช่นกัน! ☆
ชู หมอนั่นน่ะ แตกต่างจากผมอย่างสุดขั้ว แต่ว่า.... พวกเราก็มีสิ่วที่เหมือนๆ กันด้วยเช่นกัน เพราะว่าพวกเราเป็นสหายกันยังไงล่ะ
เขาจะต้องปรารถนาว่าเธอจะไม่ไปเก็บเศษซากชิ้นส่วนด้วยใบหน้าหม่นหมองแบบนั้นอย่างแน่นอน
ยิ้มสิ ถ้าหากเธอจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่เพียงแค่ตุ๊กตา
ไม่มีใครหรอกที่จะอดยิ้มได้เมื่อได้อยู่กับเด็กๆ และสัตว์เล็กๆ รักษาบาดแผลสิ กลับมาร่าเริง แล้วก็ยิ้มออกมาซะ
นาซึนะ : .......
วาตารุ : แม้ว่าจะเป็นเพียงรอยยิ้มบนหน้ากาก แต่คนอื่นน่ะ ก็เห็นว่ามันเป็นรอยยิ้มนะ
ชูเองก็เหมือนกัน จะต้องเอารอยยิ้มกลับมาให้ได้ ความหวังของเขาก็เช่นกัน ผมคาดหวังให้พวกเธอได้รับแต่สิ่งดีๆ จากก้นบึ้งของหัวใจ
เหมือนกันนั่นแหละ ทำให้ผู้อื่นยิ้มออกมาด้วย! ให้ดอกไม้ได้เติบโตบนต้นไม้ที่ตายแล้ว ให้ยูเมะโนะซากิได้กลายเป็นสวนดอกไม้ที่มีเพียงรอยยิ้มอีกครั้ง!
มาเริ่มกันเถอะ จากที่นี่.... ด้วยกัน ♪
ชูบอกว่ารอยยิ้มของเธอ.... เป็นสิ่งที่น่าหลงใหลที่สุดในโลก และเขาก็รักมันมากๆ ด้วยล่ะ รู้มั้ย?
==================
ต่ออีกตอน กำลังมีไฟฟฟ
วาตารุหล่อมาก แง้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น