Concerto - For Whom the Requiem Plays 1

Location: ย่านการค้า เมืองใกล้เคียง

เคย์โตะ : (เอย์จิยังไม่มาอีก

ฉันคิดว่าฉันควรไปรับเขาที่บ้านมากกว่ามานัดเจอกันตรงนี้

แต่ว่าพวกเราเองก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเด็กๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาจะโกรธถ้าเกิดฉันพยายามที่จะดูแลเขา เพราะว่าเขาคงทิ้งแผนของเขาไว้ข้างหลังไม่ได้แล้ว

ฉันเองก็พยายามจะหลบจากพวกคนใช้ของเอย์จิแล้ว มันคงไม่แปลกถ้าเกิดพวกนั้นจะคิดว่าฉันจะเกี่ยวดองกับพวกปีศาจที่คิดจะยัดเยียดเรื่องไร้สาระให้กับทายาทคนต่อไปกับตระกูลเท็นโชวอิน— ทายาทคนที่ควรจะถูกปกป้องเอาไว้

แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ระหว่างที่เขาเดินมาก็คงจะรู้สึกเหนื่อยไม่น้อย

นี่มันเริ่มจะร้อนแล้วนะ มันเป็นไปได้ว่าจะมีโอกาสเสี่ยงที่จะช็อคเพราะอากาศร้อย

...ตอนนี้เพิ่งเลยเวลานัดมาแค่ 15 นาที ฉันควรจะใจเย็นกว่านี้ แล้วก็ไม่กังวลมากจนเกินไป

แต่ฉันจะส่งข้อความหาเขาซักหน่อย ประมาณว่า "เอย์จิ อยู่ที่ไหนแล้ว? ตอนนี้ฉันอยู่ตรงที่นัดแล้วนะ" อะไรแบบนี้...)

เลโอ : ~...♪

เคย์โตะ : !? ทสึกินากะ!

เลโอ : หือ? โอ๊ะ อื๋อ... ฉันจำแว่นอันนี้ได้ เคย์โตะล่ะ!

เคย์โตะ : อย่ามาจำฉันด้วยแว่นนะ นายยังมีชีวิตอยู่สินะ แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย?

เลโอ : หืม อื๋อ~? นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ? ฉันอุตส่าห์คิดว่าฉันจะไม่เจอคนที่จะรู้จักในเมืองใกล้ๆ แล้วนะเนี่ย!

เคย์โตะ : หืม นี่เป็นวันพักผ่อนของพวกเรา เราทั้งคู่จะทำอะไรก็ได้ที่พวกเราอยากจะทำที่ไหนก็ได้

แต่นาย— นายไม่ได้โผล่หน้ามาที่ห้องเรียนเลยแม้ว่าจะหมดช่วงพักการเรียนของนายไปแล้ว... นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? ทุกคนกำลังเป็นห่วงเรื่องของนายนะ

นายคงไม่ได้วางแผนว่าจะลาออกจากโรงเรียนใช่มั้ย? ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นล่ะก็ ช่วยทำตามขั้นตอนแล้วก็ทำให้มันเป็นรูปธรรมหน่อยเถอะ

อย่ามาหายไปปุบปับแบบนี้ เจ้าคนไม่มีระเบียบ

เลโอ : อึ่ก~... พวกเราเพิ่งเจอหน้ากันเองนะ แล้วนายก็พูดเรื่องอะไรออกมาตั้งหลายเรื่อง!

ก็ใช่แหละ ใช่แล้ว เคย์โตะชอบเป็นแบบนี้ประจำเลย! ทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ เลยนะเนี่ย!

แต่ว่าตอนนี้ ความทรงจำพวกนั้นมันเจ็บปวด! มันทิ่มแทงลงมาในใจของฉัน!

อ๊าา ฉันปวดหัว! รู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังจะนึกเรื่องราวทุกอย่างออกเลย! ฉันกลับบ้านล่ะ!

เคย์โตะ : อ๊ะ... เฮ้ เดี๋ยวก่อน ทสึกินากะ อย่าวิ่งหนีสิ! ฉันมีอะไรอีกหลายอย่างที่อยากจะพูดกับนายนะ!

(...อึ่ก เขาไปซะแล้ว นี่มันไม่ดีเลย ฉันทำตัวจุกจิกใส่คนอื่นมากเกินไปแล้ว

เขาทั้งเจ็บปวดแล้วก็เหนื่อย ฉันคงทำให้เขากลัวสินะ

แต่ฉันก็แค่กังวลว่าเขาเป็นอยู่ดีรึเปล่า ไม่สำคัญว่าฉันจะพูดออกไปยังไง ฉันก็ไม่สามารถจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปได้ซักที)

เอย์จิ : ขอบคุณที่รอนะ เคย์โตะ~ ♪

...เป็นอะไรไปเหรอ? สีหน้าเธอดูไม่ดูไม่ดีเลยนะ อย่างกับว่าเห็นผีแน่ะ

หรือว่าจะเป็นไข้ฤดูร้อนเหรอ? เธอมีนิสัยแย่ๆ ที่ชอบปล่อยปะละเลยตัวเอง แต่ว่าดันชอบคอยจุกจิกกับชาวบ้านไปทุกเรื่องอยู่นะ

ถ้าเกิดเธอยังเป็นแบบนี้ล่ะก็ ได้ตายก่อนผมแน่ๆ เลย

เคย์โตะ : ...เอย์จิ นายก็เหมือนกันแหละ นายมีอะไรที่ต้องพูดเยอะเลยนี่

เอย์จิ : เธอก็พูดแบบนี้มาตลอดทั้งปีนั่นแหละน่า? มันก็พวกเราทั้งสองคนนั่นแหละ ผมยอมแพ้เธอเลยในส่วนนั้นน่ะ เคย์โตะ

แต่ว่าที่เธอบอกว่า "นายก็เหมือนกันแหละ" เนี่ย หมายความว่าไงเหรอ? เธอพยายามจะสื่ออะไร? มันทำให้ผมรำคาญนะ

มันเกิดเรื่องตลกอะไรขึ้นระหว่างที่ผมกำลังมาที่นี่รึไง?

เคย์โตะ : ไม่ได้ปิดบังอะไรหรอก แค่หูของฉันเหมือนจะได้ยินเสียงสะท้อนจากในอดีตขึ้นมาซักพักแล้วล่ะ

แต่อากาศมันชักจะร้อนเกินไปแล้ว สงสัยมันจะเป็นภาพลวงตาหรืออะไรแบบนั้นซะมากกว่า

เอย์จิ : ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่... เธอดูจะแปลกๆ ไปนะ เคย์โตะ

ผมขอโทษที่ดึงดันจะให้เธอมาด้วยแล้วกันนะ

เคย์โตะ : เป็นอะไรไป? ไม่เหมือนนายเลยนะ เอย์จิ ทำไมถึงได้มากังวลเรื่องของฉันล่ะ? โดนอะไรกระแทกหัวรึเปล่า?

เอย์จิ : หยาบคายจริง อย่างน้อยในตอนที่ผมได้อยู่กับเธอ ผมก็ขอถอดหน้ากากของ "จักรพรรดิ" ออกหน่อยเถอะ

ถ้าเกิดผมมัวแต่นั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยความหยิ่งยโสตลอดทั้งวัน ผมคิดว่ามันคงจะทำร้ายตัวผมเองมากกว่า

บางครั้งผมก็อยากจะใช้ชีวิตประจำวันแบบที่เด็กมัธยมปลายเป็นกันบ้างแหละน่า

เคย์โตะ : มันทำให้ฉันดีใจนะ ถ้าเกิดนายรู้สึกว่ามันง่ายที่จะคิดแบบนั้นน่ะ

คนที่พวกเราเคยทำลายไปคงจะรู้สึกไม่พอใจ ที่ยังคงเห็นพวกเราใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขและสงบสุข

มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะไปด้วยกันได้ หากพวกเราเอาแต่สงสารศัตรูทุกคน ต้นหญ้าหรือแมลงที่พวกเราเหยียบย่ำทำลายด้วยเท้าของพวกเรา แต่มันก็ยังทำให้ฉันรู้สึกหนักใจอยู่แหละนะ

เอย์จิ : ฮึฮึ เธอจำได้รึเปล่าล่ะ ว่าตลอดชีวิตของเธอน่ะ ทานขนมปังไปทั้งหมดกี่แผ่นแล้ว เคย์โตะ?

เคย์โตะ : นายควรจะเลิกพูดจาตามหนังหรือการ์ตูนได้แล้วนะ

เอย์จิ : ผมใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบเล็กๆ เองนี่นา ผมต้องอยู่ในพื้นที่ที่จำกัดมาเสมอ เพราะว่าอาการป่วยของผม

เคย์โตะ : ฮึฮึ นายเข้าใจไวดีนี่ สิ่งที่ฉันพยายามจะสื่อน่ะ เพราะงั้น การคุยกับนายมันก็เลยง่าย

แต่สำหรับคนที่ฟังพวกเราคุยกันคงรู้สึกว่าบทสนทนาของพวกเรามีแต่คำอุปมาอุปไมยจนมันดูกำกวมล่ะนะ

เอย์จิ : เป็นอะไรไป เธอดูจะจริงใจมากขึ้นนะ... พวกเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กนะ นี่คือสิ่งที่เธอจะเรียกว่าเป็นความสมบูรณ์แบบ

เหรอ

ยังไงก็เถอะ มันยังพอมีเวลาก่อนที่คอนเสิร์ตจะเริ่มใช่มั้ย อยากจะไปฆ่าเวลาที่ไหนซักหน่อยรึเปล่า?

ไปที่อาร์เคดกันมั้ย ห้างด้วย ♪

เคย์โตะ : นายจะใช้แรงมากเกินไปก่อนจะถึงเวลาถ้าเอาแต่เล่นซนตอนนี้นะ...

เอย์จิ ไปที่คาเฟ่ หรืออะไรแบบนี้ดีกว่า

(แถมมันยังมีโอกาสที่พวกเราจะเจอกับ

ทสึกินากะอีก ถ้าเกิดพวกเราเดินเที่ยวแถวนี้ไปทั่ว

ทั้งหมอนั่นและเอย์จิมองหน้ากันไม่ติดอีกแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าเกิดพวกเราไปอยู่ที่ไหนซักที่โดยไม่ออกไปไหน)

==================

กลับมาพบกันอีกแล้วนะคะ กับสตอรี่พาร์ท Concerto จริงๆ เป็นเนื้อเรื่องอีกพาร์ทนึงที่ชอบมากเลยค่ะ เป็นไทม์ไลน์ช่วงก่อนที่เลโอจะกลับมาเรียนอีกครั้ง

จำได้ว่าก่อนที่กาชานี้จะเข้า โดนแฮปปี้เอเลหลอกจนตายใจจริงๆ ไม่ได้เก็บเพชรเอาไว้เปิดกาชาเลย 5555 กว่าจะได้การ์ดใบนี้ก็ล่อไปเป็นปีแล้วค่ะ แต่สุดท้ายก็ยังพยายามเปิดจนได้...

ยังไงก็ขอให้สนุกกับสตอรี่นี้นะคะ

ช่วงนี้ฝนตก อากาศเปลี่ยน คนแปลก็ป่วย

ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ 5555

ฝากติดตามทวิตเตอร์ตามอัพเดตข่าวสารกันด้วยค่า

@GraciozoTH