Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Rusting Heart 4

Location: สวนฝั่งตะวันออกของโรงเรียน

เลโอ : วะฮ่าฮ่า! มันเดายากจริงๆ นะ ว่านายจะเป็นคนใจดีตอนไหนน่ะ เซนะ!

อิซึมิ : ฉันนิสัยดีตลอดอยู่แล้วล่ะน่า? ฉันจะจริงจังแค่ตอนที่นายหาเรื่องมาให้ฉันโกรธอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?

เลโอ : นั่นสินะ! ฉันขอโทษสำหรับเรื่องพวกนั้นด้วยแล้วกัน ที่เจ้าคนโลเลนั่นทำให้ฉันกลายเป็นลีดเดอร์น่ะ...? ฉันทำให้นายลำบากมากเลยสินะ หืม เซนะ?

อิซึมิ : หืม? นายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ? อย่างน้อยที่สุดตอนนี้พวกเราดีขึ้นมายิ่งกว่าแต่ก่อน

ไม่เหมือนกับตอนทีพวกเราไม่ทำอะไรเลย แล้วก็ทำให้ Othello กับ Backgammon ผุพังลงเรื่อยๆ อย่างน้อยฉันก็รู้สึกว่ามันบรรลุเป้าหมายที่ดีขึ้นหน่อยแล้วล่ะ

ต่อสู้ ใช้อารมณ์เพื่อที่จะเอาชนะเหล่าคนที่พวกเราทนรับไว้ไม่ได้! มันทำให้ฉันรู้สึกดี พอใจมากเลยล่ะ สำหรับในตอนนี้น่ะนะ?

เลโอ : งั้นเหรอ... นายก็ด้วยสินะ เซนะ...?

อิซึมิ : อะไรน่ะ? ถ้าอยากจะพูดอะไรล่ะก็ พูดซะสิ ปกตินายมักจะทำอะไรตามใจตัวเองตลอด เลโอคุง แบบนี้มันไม่เหมือนนายเลยนะ รู้ตัวมั้ย?

ถามจริงๆ นะ นี่เกิดอะไรขึ้นกับนายรึเปล่า...?

เลโอ : ก็ไม่นี่นา~?

นั่นแหละ... ฉันเริ่มจะเหนื่อยแล้วล่ะ เซนะ~

อิซึมิ : อุหวา? อย่ามากอดฉันแบบนี้สิ อากาศมันร้อนเกินไปแล้วนะ!

เลโอ : วะฮ่าฮ่า ☆ นายนี่ไม่ถูกกับอากาศร้อนจริงๆ เลยนะ เซนะ! ขอโทษแล้วกันนะ!

อิซึมิ : คำขอโทษนายมันไม่เคยฟังดูมีน้ำหนักเอาซะเลย นี่นายรู้สึกผิดอยู่จริงๆ รึเปล่าเนี่ย?

เลโอ : อืมม~... จนฉันได้มาเป็นลีดเดอร์ของ Chess ฉันไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรผิดมั้ย~

แต่จริงๆ ฉันอาจจะไม่เข้าใจก็ได้ว่า "ความผิด" คืออะไร?

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เซนะ ตั้งแต่เมื่ไหร่ทร่ยายเริ่มจะสนิทกับลิตเติ้ลจอห์นเนี่ย?

อิซึมิ : อะไรนะ? ลิตเติ้ลจอห์น?

เลโอ : เขาก็อยู่ข้างๆ นายไงล่ะ แมวน่ะะ! มันคือชื่อของเขาล่ะ~ เขาตัวใหญ่ก็จริง แต่ก็ยังเป็นลิตเติลจอห์นอยู่ดี ♪

อิซึมิ : อุหวาา!? มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...?

เลโอ : ก็อยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้วนี่นา? แมวมันไม่มีเสียงหรอกนะ ตอนขยับตัว~ เพราะงั้นนายก็จะไม่มีวันรู้ตัวตอนที่มันเข้ามาใกล้!

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบเสียงร้องเพลงของนายนะ มันขยับตัวเหมือนมันกำลังเต้นอยู่เลย น่ารักจริงๆ ♪

อ๊ะ อินสปิเรชั่น— มาแล้ว มันมาแล้ว! ฉันคิดถึงความรู้สึกนี้มากเลย!

ก่อนหน้านี้หัวของฉันมันตื้อไปหมด เลยรู้สึกแย่เลย ตอนนี้ก็เลยดีใจมากเลยล่ะ!

อิซึมิ : โทษที? รู้สึกแย่? ให้ฉันพักนิดนึง พวกเราเพิ่งถูกติมาไม่นานเองนะ รู้มั้ย?

ตอนนี้ Chess แยกกันไปแล้ว แล้วตอนนี้พวกเราก็ได้แค่รวบรวม... พวกฝึกหัด

ถ้าพวกเราไม่มีเพลงของนายเป็นอาวุธ พวกเราก็จะไม่มีโอกาศแม้แต่จะไปทำอะไรกับพวกพ้องเก่าของพวกเราหรอกนะ!

เลโอ : อาวุธ...?

อิซึมิ : ...อะไร? นายมีปัญหาอะไรกับคำนั้นรึไง?

เลโอ : ไม่ล่ะ มันเข้ามาเลย เซนะ ภาษาของนายนี่มันสุดยอดไปเลยนะ~ ♪

วะฮ่าฮ่า! นายช่วยแต่งเนื้อเพลงให้ฉันบ้างได้มั้ย? ด้วยพลังของนายล่ะก็ พวกเราจะแข็งแกร่งที่สุด~ พวกเราน่าจะสร้างผลงานชิ้นเอกในประวัติศาตร์ได้เลยล่ะ ♪

อิซึมิ : ฉันไม่มีเวลาพอจะไปทำแบบนั้นหรอก เหมือนที่ฉันบอกไป ฉันยุ่ง รู้สึกเหมือนทุกวันนี้พวกเราก็มีสงครามอยู่ตลอดแล้ว ต่อสู้กับพวกอดีตพงกพ้อง...

แล้วถามจริงเถอะ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย?

สำหรับฉัน การที่ไปไล่เตะพวกนั้นมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นหรอกนะ...

แต่การที่ให้ต่อสู้ต่อไปเรื่อยๆ โดยไร้ความหมายก็ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่นิดหน่อย

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าอย่างน้อยเราจะมีเป้าหมายอะไรซักอย่าง

เลโอคุง... บางทีก็รู้สึกเหมือนจะมีแฟนๆ บางส่วนเริ่มเรียกนายว่า "โอวซามะ" ระหว่างไลฟ์นะ

เหมือนกับที่นายบังคับคนรอบตัว นี่นายตั้งเป้าหมายไว้ที่จุดสูงสุดเหรอ?

เลโอ : วะฮ่าฮ่า~! นายเริ่มจะอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ ลิตเติ้ลจอห์น! นายหนักมาเลยนะตอนนี้! ตอนนี้เหมือนว่าจะหนักกว่ารูกะตันซะแล้วสิ~ ♪

อิซึมิ : เฮ้ หัดฟังคนที่กำลังพูดกับนายอยู่บ้างจะได้มั้ย...?

เลโอ : หืม~? ฉันไม่ค่อยจะมีสมาธิเท่าไหร่หรอกนะ! ยิ่งกว่านั้น อุ้งมือของแมวมันนุ่มมากเลยล่ะ! มันรู้สึกมีความสุขมากเลยนะ~ ♪

=====================

ปรากฏตัวละครใหม่! ลิตเติ้ลจอห์นค่ะ 55555 ใครเคยอ่านสตอรี่ Robinhood ก็จะเห็นน้องสมัยที่เริ่มแก่แล้ว 55555 ลองไปหาอ่านกันได้นะคะ เพราะอีกนานกว่าบล็อคนี้จะลง (...)