Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Epilogue 2

Location: Garden Terrace

อิซึมิ : แต่ในความจริงแล้ว เจ้าพวกใน Chess ก็เป็นเพื่อนและพวกพ้องของเขา ที่ต้องการเพียงแค่ให้เขาแต่งเพลงขึ้นมาให้

นั่นคือสิ่งที่พวกนั้นต้องการ แน่นอนว่า เขาทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากแต่งเพลง

พวกนั้นต้องการเพียงแค่อาวุธของเขา ที่มันเรียกได้ว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครๆ— เพียงแค่ "ทสึกินากะ เลโอ อัจฉริยะคนนั้น"

ในตอนแรกๆ นั่นก็เพียงพอสำหรับเขาแล้วล่ะ เขาดีใจที่ถูกคนอื่นยอมรับ แต่ว่า...

พวกนั้นก็ยังคงใช้งานเขาอยู่เรื่อยๆ ด้านที่เป็นแค่เด็กน้อยของเขาก็เริ่มจะรู้สึกเหลืออดเหมือนกัน แล้วก็เริ่มที่จะก้าวร้าวขึ้นมา... แล้วมันก็ทำให้เขาพังทลายลงในที่สุด หยาดเลือดหยดไหลออกมาเพราะบาดแผลมันอาจจะเป็นแบบนั้น เพราะว่าเขาอ่อนแอ และอาจจะเป็นไปเพราะสิ่งที่นายยัดเยียดให้เขา และมันก็ไม่ได้เป็นช่วงเวลาที่ดีเหมือนอย่างชีวิตธรรมดาๆ และทั้งหมดนั่น มันก็คือความผิดของฉันเอง

แต่มันก็คือความประมาทในการตัดสินใจของพวกเรา พวกเราเรียกตัวเองว่า Knights แล้วฉันก็กลายมาเป็นอัศวิน แต่ฉันกลับปกป้องเขาเอาไว้ไม่ได้

ฉันมักจะวางตัวให้ดูเย็นชาเสมอ มันคงจะน่าอับอายเกินไปที่ฉันจะแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมา

ไม่สำคัญว่าจะอีกกี่ครั้งที่เขาพูดแล้วพูดอีก ว่าเขารักฉัน ฉันก็มักจะเถียงกลับไปทุกครั้งว่าฉันไม่ชอบเขา และแน่นอนว่าพวกเราไม่ใช่เพื่อนกันด้วย

แต่เพราะเขาเป็นแค่ไอ้โง่ เขาก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรที่ฉันพูด

แม้ว่าเขาจะทำลายทุกอย่าง แล้วถูกทุกคนรังเกียจ เขาก็ยังพยายามที่จะปกป้องฉัน...

เขายังคงปกป้องความฝันของฉันไว้

แต่ว่าฉันกลับไม่เคยพูดขอบคุณเขาแม้แต่ครั้งเดียว แล้วก็ยังเอาแต่ต่อว่าเขาอย่างไร้ที่สิ้นสุด... ฉันไม่แม้แต่จะสำนึกได้ จนทุกอย่างได้พังทลายลงไปแล้ว

แม้ว่าในตอนนี้ฉันจะสำนึกได้แล้ว มันก็ยังสายเกินไปที่จะเสียใจ เขาไม่สามารถรู้สึกอะไรได้อีกแล้ว เขาไม่สามารถขยับได้ และไม่สามารถก้าวไปได้อีกแล้ว...

เขาถ่มน้ำลายลงไป และถูกทุกอย่างที่เขารักปฏิเสธในที่สุด

แน่นอนว่าสิ่งนี้มันต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่มีใครทนกับเรื่องแบบนี้ได้หรอก ไม่ว่าจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะ หรือปีศาจ... ไม่มีใครสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ โดยไม่ถูกใครใส่ใจหรอก

มันไม่ใช่แค่เพราะว่าเขาอ่อนแอหรอก

เท็นโชวอิน บางครั้งฉันก็คิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง แล้วก็คิดว่านายน่าจะรู้สึกแบบเดียวกันอยู่ด้วย

ฉันกำลังคิดว่ามันน่าจะดีแค่ไหน หากเวลามันหยุดอยู่เพียงแค่ตรงนั้น ในตอนที่พวกเรามีเพียงแค่ความสุข แล้วก็ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับความฝันซะ

พวกเราก็จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างอิสระ ไม่จำเป็นต้องคงานหาจุดยืนของตัวเราเอง จะดีแค่ไหน หาก Knights มีเพียงแค่ฉันกับเขาแค่สองคน...

พูดคุยเรื่องไร้สาระ หัวเราะไปด้วยกัน ใช้ชีวิตเหมือนกับวันรุ่นธรรมดาทั่วไป

ถ้าเกิดได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขโดยไม่มีอะไรแตกสลายไป ถ้างั้นในตอนนี้... เขาก็คงนั่งยิ้มอยู่เคียงข้างฉัน ฉันคงจะมีความสุขมากกว่านี้หลายร้อยเท่า

แต่พวกเราไม่สามารถหันหลังกลับไปได้อีกแล้ว พวกเรายึดมั่นกับความทะเยอทะยาน ที่จะดันพวกเราไปสู่ความฝัน สู่อนาคต ต่อสู้และย้อมร่างกายไปด้วยเลือด แล้วก็มาสู่จุดนี้

เราไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีตได้ และก็ไม่มีเวลาที่จะมานั่งเสียใจอีกด้วย

นั่นคือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงได้บอกว่านี่ไม่ใช่บทสนทนาที่พวกเราควรจะเริ่มขึ้นมา

เหมือนกับที่นายขอเอาไว้ พวกเราจะเคลื่อนไหวอย่างที่นายต้องการใน DDD

พวกเราจะช่วยนาย เพื่อเข้าปะทะกับ Trickstar

ยังไงก็ตาม ฉันจะคอยดูแลยูคุง ครั้งนี้ฉันจะปกป้องเขาเอาไว้ให้ได้ และจะไม่ให้ใครชิงเขาไปอีกแล้ว

ฉันรักเขา แม้ว่าเขาจะเกลียดหรือกีดกันฉัน... ฉันจะปกป้องเขาไว้ เพื่อให้เขายังคงอยู่ในความสวยงามอย่างที่เขาควรจะเป็น

เอย์จิ : นั่นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับผมหรอก ผมก็ตั้งใจจะขอให้เธอทำอยู่แล้ว

ผมกำลังคิดหาทางที่จะทำลาย Trickstar แต่สำหรับการที่จะทำให้พวกนั้นเข้ามาร่วมกับ fine... ผมไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไหร่

จะช่วยได้มากเลย ถ้าเกิดเธอจะพาใครซักคนในนั้นมาให้ผมได้น่ะ พยายามดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดล่ะ ไข่น่ะ มันบอบบางนะ

...เซนะคุง บางครั้งผมเองก็คิดเหมือนกันนะ

มันจะดีแค่ไหน ถ้าเกิดผมจะได้อยู่บนเตียงที่โรงพยายาบไปตลอด แล้วก็มีเพื่อนๆ เข้ามาคุยสัพเพเหระด้วยเสมอ

ผมคงจะมีความสุขเพราะเรื่องแบบนั้นเหมือนกัน...

แต่ในการที่พวกเราจะต้องไล่ตามความฝัน พวกเราก็ต้องจ่อปลายดาบเข้าไปในสนามรบ แล้วชำระล้างร่างกายด้วยเลือดของพวกพ้อง พวกเราไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขได้อีกแล้วล่ะ

หลังจากที่ผมได้คุยกับเธอ ในที่สุดผมก็เข้าใจซักที— สาเหตุว่าทำไมผมถึงไม่มีวันได้บทสรุปในการเล่นหมากรุกกับทสึกินากะคุง

ถ้าเกิดเกมจบลงเมื่อไหร่ เวลาความสนุกของพวกเราก็จะหมดลง ในการสร้างการแข่งขันซักอย่างขึ้นมา มันก็จะกลายเป็นการแบ่งแยกระหว่างผู้แพ้และผู้ชนะเสมอ และเมื่อเวลานั้นมาถึงแล้ว เธอก็จะไม่สามารถเป็นได้แม้แต่เพื่อนหรืออะไรก็ตาม

เหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ ผมอยากจะเล่นกับเขาไปเรื่อยๆ และไปตลอด...

แต่ผมต้องการจะชนะ ผมอยากจะได้เป็นคนที่สามารถใช้ชีวิตอย่างแข็งแรงภายใต้แสงจากดวงอาทิตย์

สาปแช่งความมองในแง่ลบ ความเห็นแก่ตัว ความเจ็บไข้ของตัวผมเอง...

ผมอยากจะเหยียบสิ่งที่ทำให้ผมต้องอิจฉาลงไปซะให้จมดิน ในขณะที่ผมได่หัวเราะเย้ยหยัน เพื่อเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเชื่อมั่น และสาเหตุที่ทำให้ผมต้องการจะใช้ชีวิตอยู่

ในส่วนมากนั้น ผมได้บรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้วล่ะ สิ่งที่ผมเสียสละไปเพื่อมัน— ถ้าเกิดผมหยิบมันกลับขึ้นมาแล้วจับตามองมันล่ะก็ มันก็คงจะกลายเป็นแค่อะไรที่ไร้ค่า

...กลับมามองในตอนนี้ ทสึกินากะคุงก็คือผมที่ผิดพลาด ผมซึ่งไม่สามารถเป็นได้แม้แต่กฏหรือราชา

เขาอ่อนโยนเกินไป ใสซื่อบริสุทธิ์ และรักคนอื่นมากเกินไป...

เขาไม่สามารถกลายเป็นราชาที่ไร้หัวใจไปได้หรอก ปีศาจจะต้องไร้ความเป็นมนุษย์... เป็นแค่คนอ่อนแอ แค่คนโง่

====================================

อีกพาร์ทเดียวจะจบแล้วนะคะ T v T หัวใจของคนแปลโดนบีบ--