Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - A Solitary Throne 6

Location: Checkmate Stage

เลโอ : ฉันก็เลยเข้าไปถามทุกคนไปทั่ว— อย่างเช่น "นายคิดยังไงกับฉันเหรอ" หรือ "สำหรับนายแล้ว ฉันเป็นอะไรเหรอ?"

ได้คำตอบกลับมาหลายแบบเลยล่ะ แต่ว่ากลับไม่ได้มีความหมายอะไรมากมาย

ไม่ว่าพวกนั้นจะบอกว่าฉันเป็นเพื่อน เป็นพวกพ้อง และทุกคนจะรักฉันรึเปล่า มันก็เชื่อถือไม่ได้หรอก ด้วยปากน่ะ คนจะพูดอะไรออกมาก็ได้

ฉันก็เลยกดดันพวกนั้นด้วยตัวเลือก ระหว่างฉัน กับเพลงที่ฉันแต่ง จะเลือกอะไร? ฉันบอกว่าให้พวกเขาเลือกระหว่างสองอย่างนั้น

ถ้าเกิดพวกนั้นชอบฉัน แล้วก็อยากจะให้ฉันเป็นพวกพ้อง หรือเพื่อน... ฉันจะไม่ให้พวกนั้นได้ใช้เพลงที่ฉันแต่งขึ้นมาอีก

แต่ในทางกลับกัน ถ้าพวกนั้นเลือกที่จะเป็นศัตรูกับฉัน พวกนั้นจะเลือกใช้เพลงของฉันได้ตามใจชอบ มากเท่าไหร่ก็ได้

เมื่อฉันเพิ่มเงื่อนไขแบบนี้เข้าไป คิดว่าพวกนั้นเลือกแบบไหนกันล่ะ? ไม่จำเป็นต้องลังเลอะไรเลย มันมีรอยยิ้มกว้างของพวกนั้นขึ้นมา แล้วก็พูดออกมาว่าขอเป็นศัตรูก็แล้วกัน!

ตลกใช่มั้ยล่ะ เซนะ? สิ่งที่ทุกคนรักไม่ใช่ฉัน แต่ว่าเป็นเพลงของฉันล่ะ!

แต่มันก็เป็นความจริงนั่นแหละ ยังไงฉันก็เป็นอัจฉริยะอยู่แล้ว! เพลงของฉันมันเป็นผลงานชิ้นเอก วะฮ่าฮ่าฮ่า!

แต่ก็นะ! ถ้าพวกเราไม่ใช่เพื่อนแต่ว่าเป็นศัตรูล่ะก็ พวกเราคงบ่นอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยล่ะ?

แต่กับศัตรู เราจะสู้ยังไงก็ได้ จะฆ่ากันก็ยังไงได้! แม้แต่ก่อสงคราม ทำให้มันกลายเป็นการฆาตกรรมหมู่!

วะฮ่าฮ่า! นี่ เซนะ เทนชิ เหมือนกับที่พวกนายพูดเลยนะ!

ฉันรักคนพวกนั้น แต่พวกนั้นก็ไม่ได้รักฉันตอบสินะ?

ฉันไม่เคยรู้สึกตัวเลย ตลกชะมัด

ฉันคิดไปเองว่าฉันเป็นที่รัก มีความสุขกับชีวิต แล้วก็สนุกไปกับเพื่อนทุกคน!

แต่ทุกอย่างดันกลายเป็นว่าฉันเข้าใจผิดไปเองซะหมด! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!

อิซึมิ : ...เลโอคุง

เลโอ :ไม่ เดี๋ยว เซนะ! อย่าพูดอะไรเลยนะ อย่าใจดีสิ! ผลงานชิ้นเอกของฉันมันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะ เพราะงั้น มาหัวเราะไปกันฉัน!

ฉันบอกไปว่าฉันไปเจราจากับ Chess มาใช่มั้ย?

ก็นะ ฉันบอกพวกนั้น... ว่าจะจ่ายค่าธรรมเนียมของ Checkmate ให้ แล้วก็ให้พวกนั้นไม่ขึ้นมาบนเวที

ฉันคิดว่าพวกเราก็ทำให้พวกนั้นแพ้แบบผิดกฎอยู่หรอก คือว่า พวกนั้นเป็นกลุ่มใหญ่ มันคงจะแคบน่าดูถ้าเกิดจะต้องขึ้นสเตจไปพร้อมกับพวกนั้น

งั้นลองเดาสิ พวกนั้นยอมรับข้อเสนอง่ายๆ เลย!

พวกนั้นบอกว่าจริงๆ ก็ดีใจที่ได้เงินโดยไม่จำเป็นต้องขึ้นเวทีด้วยซ้ำ! พวกนั้นก็เลยบอกฉันว่า "ขอบคุณนะ~"!

ฉันรู้สึกดีเวลาที่ได้ทำเรื่องดีๆ แหละ! วะฮ่าฮ่า!

แต่ยังไงก็เถอะ ฉันอยากให้พวกนั้นปฏิเสธ แล้วก็ต่อยฉัน แล้วบอกว่าอย่ามาพูดบ้าๆ นะ ซะมากกว่า!

เฮ้ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพวกนั้น? เป็นไอดอลจริงๆ รึเปล่า? พวกนั้นเกิดมาทำไมเนี่ย? ทำไมไม่ตายๆ ไปซะ?

พวกนั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อพยายามอะไรเลย หืม? ฉันเคยเข้าใจมาตลอดว่าเจ้าพวกนั้นเป็นคนประเภทเดียวกับฉันแท้ๆ!

การแต่งเพลงเป็นความสุขของฉัน! เวลาที่ฉันได้ร้องและเต้น ฉันก็รู้สึกว่าจะได้ตายอย่างมีความสุขเลย ในตอนที่ผู้ชมทักทายฉันด้วยรอยยิ้มและปรบมือให้! ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยล่ะ! ฉีนรู้สึกถูกเติมเสมอ แม้จะเป็นในเวลาที่กำลังกินหรือนอนอยู่!

แต่! พวกนั้นไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ... เซนะ?

นายบอกฉันแบบนั้นมาเสมอเลยนี่นา หืม? ขอโทษที่ไม่ได้ฟังนายเลยนะ! เพราะว่าฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนี่นา!

ทุกอย่างมันเป็นความผิดของนาย! ยายเป็นคนแรกที่ฉันรู้จักในโรงเรียนนี้ เพื่อยคนแรกของฉัน คอยมอบทุกอย่างให้เสมอ!

ฉันรู้ว่าไอดอลมันสุดยอด และบางทีฉันอาจจะหาเพื่อนในที่แห่งนี้ได้ด้วย!

ฉันเชื่อแบบนั้น! นั่นคือว่าทำไมทุกอย่างถึงเป็นความผิดของนาย... เซนะ!

อิซึมิ : ...ทำไมเป็นความผิดของฉันล่ะ?

เลโอ : ♪~♪~♪

อิซึมิ : — เขาไปร้องเพลงแล้วซะงั้น อะไรกันเนี่ย? ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ... เขาแค่พูดอะไรที่เขาอยากจะพูด แล้วก็ทำอะไรที่อยากทำ

มันยากที่จะตามนายให้ทันนะ เลโอคุง?

แล้วอีกอย่าง แขนที่หักของนายยังไม่ได้ดีขึ้นขนาดนั้นนี่ ใช่มั้ย? ถ้านายยังคงกระโดดไปๆ มาๆ แบบนั้นมันจะส่งผลต่อกระดูกนะ ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย?

ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว จริงๆ เลย... เขายังไม่บอกฉันด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับแขนของเขา

มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า เขาแค่ไม่อยากให้นายเป็นห่วงไงล่ะ เลโอซังน่ะ ชอบพูดเสมอเลย ว่า "เซนะจะลนตลอดเวลา ตอนที่เขาอยากจะตี"

ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะให้นายดูงดงามแล้วก็สมบูรณ์แบบอยู่เสมอหรอกเหรอ?

เลโอ : ...เหมือนว่านายจะต้องรู้อะไรเยอะแยะเลยแน่ๆ มิเคจิมะ รู้ใช่มั้ย? เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

เขายิ่งทำตัวแปลกขึ้น และแปลกขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่แขนของเขาหักนะ รู้มั้ย?

มาดาระ : อืม... ฉันก็คิดว่านายควรจะรู้ไว้เหมือนกัน ฉันจะสรุปให้แล้วกัน

โรงฝึกธนูเป็นที่ที่เลโอซังทำแขนของตัวเองหัก เป็นสถานที่ที่สามารถแอบทำเรื่องผิดๆ ได้ หรือจะเรียกว่าเป็นสถานที่รวมตัวของพวกที่ทำตัวแย่ๆ ก็ไม่ผิด

พวกนันทำตัวเอะอะโวยวายทุกวันที่นั่น แต่ว่าเลโอซังก็ทำเมินมาตลอด

เพราะพวกนั้นก็ดูจะสนุกกับการทำแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ? เขาก็ดูเหมือนว่าจะกังวลอยู่นิดหน่อย แต่ก็ยังทำเป็นเมินพวกนั้น

แต่ที่จริงแล้ว เมื่อไหร่ที่เคย์โตะซังผู้ที่อยู่ในชมรมยิงธนูเหมือนกันหมดความอดทนเมื่อไหร่ เลโอซังจะเป็นคนที่เข้าไปขวางและทำให้ทุกอย่างเย็นลงเสมอ

และก็พูดว่า 'เป็นเพื่อนกันเถอะ, ยิ้ม ยิ้มสิ~' ในแบบของเลโอซังอยู่เสมอ

=======================

บทนี้นับว่าหน่วงที่สุดเท่าที่เคยแปลมาเลย T v T ยิ่งนึกสีหน้าของเลโอที่พูดเรื่องเพื่อน แถมยังหัวเราะออกมาในตอนท้าย อ่านแล้วปวดใจมากเลยค่ะ ฮือ...