Reminiscence ＊ Monochrome Checkmate - Killer's Anthem 5

Location: หน้าประตูโรงเรียน

อาราชิ : เอางั้นก็ได้ โอเค ฉันจะไปกับเธอแล้วกัน ยืนอยู่ข้างนอกเฉยๆ มันเริ่มตะหนาวแล้วสิ เพราะงั้นมันคงจะดีถ้าเกิดได้ออกแรงให้เหงื่อออกซักหน่อย...

ไปซ้อมด้วยกันเถอะ ♪

เธอคงจะเหงานะ ถ้าเกิดจะต้องซ้อมคนเดียว

อิซึมิ : โอเค เป็นอันว่าตกลงแล้วนะ ฉันไม่คิดหรอกว่าจะมีใครในยูนิตไปอยู่ที่นั่น แต่ว่าจะแนะนำให้รู้จะแล้วกัน ถ้าเกิดพวกเขาอยู่

อย่างน้อยนายก็ควรจะทักทายพวกเขานะ รู้มั้ย?

อาราชิ : ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่า... บวกกับที่เธอลากฉันให้ไปด้วยความรู้สึกแบบนั้น ฉันไม่ได้รู้สึกอยากจะเป็นมิตรกับใครหรอกนะ?

อิซึมิ : มันจะสะดวกกว่า ถ้าเกิดนายทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ขนาดนอนในปราสาทเก่าๆ ยังดีกว่าการนอนอยูาข้างนอกเลยนี่

เหนือกว่าเรื่อองที่พวกเราเป็นยูนิตไอดอล พวกเราก็จะต้องทำงานร่วมกับคนอื่นอีกต่างหาก...

นายไม่ยอมลดตัวลงมาคุยไง แต่ถ้าเกิดนายจะเริ่มตอนนี้ล่ะก็ มันก็ยังไม่สายไปหรอกนะ

มันไม่มีอันตรายอะไรหรอก ถ้าเกิดจะมาเป็นคนของพวกเรา ฉันก็เป็นนายแบบเหมือนกัน... เพราะงั้นก็เลยเข้าใจว่าการมาทำงานร่วมกับบริษัทอื่นมันยากขนาดไปน

แน่นอนว่าช่วงแรกๆ นายก็คงรู้สึกสับสนแหละ เพราะว่าจะต้องออกมาจากที่ที่นายมักจะอยู่เป็นประจำ

แต่ยังไงฉันก็เป็นรุ่นพี่ของนายนะ อีกอย่าง ที่พูดนี่ก็เพราะเป็นห่วงนี่แหละ

อาราชิ : มันฟังดูเหมือนอยากจะให้ฉันพูดว่าขอบคุณเลยนะ... พระเจ้า เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนี่นา

ฮึฮึ ก็ใช่ มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าฉันจะอยู่ตัวคนเดียว เพราะงั้นฉีันจะไปกับเธอ

ฉันชอบการมีโอกาส แต่ว่าไม่ชอบการทำงานนะ เพราะงั้นฉันจะไใ่มำเพื่อยูนิตหรือใครก็ตาม โอเคมั้ย?

อิซึมิ : ฉันรู้แล้วน่า นายเป็นพวกประเภทที่จะไม่ยอมทำเพื่อใครแน่นอน

นายก็เหมือนกับพวกขยะนั่นแหละ... แต่ว่า ฉันเชื่อในศักยภาพของนาย

แล้วฉันก็อยากให้พวกเราเก่งขึ้นยิ่งกว่านี้ เพราะงั้นฉันจะใช้นายเพื่อพวกเรา

ฉันจะต้องทำให้มันมีประโยชน์ยิ่งกว่ายูนินที่กำลังกลายเป็นขยะแบบตอนนี้

อาราชิ : "พวกเรา" หืม... แต่จริงๆ ฉันก็ไม่อยากทำอะไรให้หรอกนะ

ฉันแทบจะจำชื่อยูนิตที่อยู่ไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันอยู่~ เอ่อ Othello รึเปล่า?

อิซึมิ : จนถึงปีที่แล้วแหละ แล้วก็ถูกเปลี่ยน ตอนนี้คือ Backgammon

อาราชิ : มันเปลี่ยนบ่อยเกินไปนะเนี่ย หืม ถ้าเกิดฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนแรกมันคือ Chess ใช่มั้ย?

อิซึมิ : ใช่ ถูกแล้วล่ะ มันทำให้เป็นยูนิตเก่าแก่เป็นอันดับสองของยูเมะโนะซากิเลย แต่จริงๆ ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก

แต่ว่าเลโอคุงดันสนใจเรื่องพวกนั้นน่ะสิ...

ตอนที่พวกเราตกลงกันว่าจะเปลี่ยนชื่อยูนิต เขาเป็นคนที่ที่เอาแต่เถียง...

อาราชิ : เลโอคุง?

อิซึมิ : อยู่ปีเดียวกับฉัน แล้วก็ยูนิตเดียวกันด้วย ไม่เคยเจอเขาเหรอ?

อาราชิ : อืม... ใช่คนที่อยู่กับเธอย่อยๆ รึเปล่า? คนที่ไว้ผมยาว ดูเหมือนกับเด็กผู้หญิง...

ฉันก็แอบแปลกใจเหมือนกันที่เธอหาเพื่อนเป็นนะ อิซึมิจัง

อิซึมิ : พวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันซักหน่อย ฉันแค่รู้สึกว่าฉันทิ้งลูกแมวเอาไว้กลางฝนไม่ได้หรอก

อาราชิ : เหรอ? พวกเธอสองคนดูสนิทกันมากจริงๆ นะ ฮึฮึฮึ ♪

รู้มั้ย อิซึมิจัง... ตอนที่เธออยู่กับคุณเลโอคุงน่ะ เธอดูมีความสุขมากกว่าปกติเลยนะ

อิซึมิ : ประทานโทษนะ? ยังไงฉันก็ควรจะมาช่วงที่อารมณ์ดีอยู่แล้วล่ะน่า

...หวา!?

ริทสึ : ......

อิซึมิ : ...หืม อะไรเนี่ย? ศพเหรอ? อุหวาา ฉันเหยียบมันซะแล้วสิ!

อาราชิ : ฉันว่าเขายังไม่ตายนะ?

ฉันยืนอยู่หน้าประตูมาตั้งนานแล้ว ก็เลยเห็นเขาเดินเซไปมาแล้วก็มานอนอยู่ตรงนี้ เพราะงั้นเขาอาจจะงีบรึเปล่า?

อิซึมิ : ข้างนอกเนี่ยนะ? แล้วก็อย่าเมินคนที่ดูน่าระแวงตอนที่เจอสิ? 

สนวจคนอื่นให้มากกว่านี้หน่อิย! ถ้าเกืดเขาป่วยหรือว่าว่าความจำเสื่อมขึ้นมาล่ะ?อนั่นมันจะเป็นเรืองใหญ่มากๆ เลยนะ!

เฮ้! นายเป็นอะไรรึเปล่า? ให้เรียกรถพยาบาลให้มั้ย?

ริทสึ : อื๋ออ..? เสียงหนวกหูกันจังเลย... เกิดอะไรขึ้น...?

ฉันไม่เป็นไร ทิ้งไว้นี่แหละ... นายเกะกะการนอนของฉันนะ

ฉันจะฆ่าไอ้โง่ทุกตัวที่คิดจะมากวนเวลานอนของฉัน

อิซึมิ : ขอโทษนะ? พวกเราเป็นห่วงเรื่องนายนั่นแหละ รู้มั้ย!? อะไรของไอ้หมอนี่เนี่ย เขาไล่ฉันนี่นา! นายน่าจะอยู่ปีหนึ่งรึเปล่า หืม นี่คือมารยาทที่นายจะแสดงให้รุ่นพี่ของนายเหรอ?

ริทสึ : อืม... ฉันอยู่ปีหนึ่ง แต่ว่าเพราะเรียนซ้ำชั้นหรอก ฉันคิดว่าน่าจะอายุเท่านายนะ

ทิ้งฉันไว้แบบนี้ก็พอ...

แดดวันนี้มันแรงเกินไป...

ฉันก็เลยกะว่าจะนอนอยู่ในเงาตรงนี้จนกว่าพระอาทิตย์จะตก...

แล้วก็เผื่อว่ามาคุงจะผ่านทางมา ก็จะขอขี่หลังเขากลับบ้าน...

แต่ดูเหมือนว่าจะยุ่งอยู่ วันนี้ฉันไม่เห็นเขาเลย

อิซึมิ : อืม ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่นายกำลังพูดเท่าไหร่หรอก?

แต่ว่านายบอกว่าทนไม่ไหวใช่มั้ย? ถ้าเกิดรู้สึกไม่ค่อยดีล่ะก็ เดี๋ยวฉันจะพาไปห้องพยาบาล

ริทสึ : อืมมม... ขอบคุณที่จะช่วยนะ แต่ว่าฉันบอกไปแล้วว่าฉันโอเค

อิซึมิ : เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะพูดแบบนั้น มานี่ เดี๋ยวฉันพาไป โอเคนะ? มาช่วยหน่อย ไอ้เวรสี่ตา!

อาราชิ : ไม่ ฉันบอกไปแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่า

"ไอ้เวรสี่ตา"!

อิซึมิ : ก็นายไม่ชอบชื่อตัวเองใช่มั้ยล่ะ? ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะเรียกนายด้วยชื่อเล่นไง

ริทสึ : งั้นเหรอ? ฉันด้วย... เราเหมือนกันเลยนะ ไอ้เวรสี่ตาคุง ♪

ฮึฮึฮึ แต่ว่าเมื่อใครบอกชื่อให้เรารู้ มันก็เป็นมารยาทที่ดีที่เราจะบอกชื่อตัวเองกลับ

อึ่ก แต่มันก็น่าขยะแขยงนะ ถ้าฉันต้องพูดชื่อท้ายที่โรงเรียน ฉันจะรู้สึกไม่โอเคแหละ

แต่ว่า ฉันจะรักษามารยาท ฉันชื่อ...ริทสึ... คุ... มะ

อิซึมิ : หืม? อะไรนะ? คุมะ?

ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่อย่าพูดเลยถ้ามันลำบาก! ทำใจดีๆ ไว้นะ... คุมะคุง?

อาราชิ : อ๊า ชื่อน่ารักจัง! เธอเรียกฉันว่านารุจังก็ได้นะ~ จริงๆ ชื่อของฉันก็ไม่ได้ทำให้ฉันไม่ชอบขนาดนั้นหรอก

อิซึมิ : เออ เออ ไว้ทีหลังแล้วกัน! ก่อนหน้านี้ พาไปห้องพยาบาลกันก่อนเถอะ!

ริทสึ : อึ่ก... เกิดอะไรขึ้นเนี่ย... ฉันไม่เข้าใจเลย แต่ว่าแบบนี้มันหนวกหูนะ...

===============

เอาบทที่ 5 มาต่อแล้วค่ะ 55555 ฟังกี่รอบก็ชอบชื่อคุมะคุงมากๆ เลย--

คนแปลมีที่เรียนแล้วค่ะ ช่วงนี้เลยว่าง กร๊ากก 5555