Location: ห้องซ้อม
อาราชิ : ...อุฮึฮึ เหมือนจะได้เห็นช็อตเด็ดแล้วสิ ฉันล่ะอยากรู้เรื่องจริงๆ เลย
อิซึมิ : ใครจะรู้ล่ะ? เลิกสนใจเรื่องคนอื่นแล้วมาตั้
....อุหวาา?
อาราชิ : ป-เป็นอะไรไป... อิซึมิจัง?
อิซึมิ : อ๊ะ เปล่า โทรศัพท์ของฉันสั่นน่ะ
ไหนๆ... เบอร์ใครเนี่ย เขาต้องการอะไรจากฉันล่ะ?
...ฮัลโหล?
อา... ฉันจำเสียงนี้ได้ เลโอคุง?
อะไรนะ? เดี๋ยว ไม่ใช่ว่านายทำโทรศัพท์หายไปแล้
ไม่ "แรงบันดาลใจมันมาแล้ว! มาแล้ว!" มันไม่ใช่คำตอบนะ
ฉันถามว่านายต้องการอะไร อย่าสร้างปัญหาให้มากสิ โอเคมั้ย?
หืมม นายติดต่อฉันด้วยเบอร์ของที่
นั่นไม่ใช่เรื่องของฉันนี่ ฉันไม่ใช่แม่นายนะ รู้มั้ย? ถ้าเกิดนายเหงาล่ะก็ โทรหาครอบครัวสิ มันน่าจะดีกว่า จริงมั้ย?
ไม่งั้นก็คุยกับใครในห้องสิ ถนัดของแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ไม่เหมือนฉัน..
ถ้าฉันจำไม่ผิด เทนโชวอินที่โรงเรี
อืม พักซะเถอะนะ แล้วก็อย่าคิดจะหนี
ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน บ๊ายบาย ♪
...จริงๆ เลย เขาโทรมาหาฉันเพราะว่าเขาเหงา นี่เขาเป็นเด็กๆ เหรอ?
อาราชิ : ฮึฮึ อย่างที่ฉันบอกเลย เธอดูมีความ
สุขจริงๆ นะ ตอนคุยกับคุณเลโอคุงน่ะกลั
มันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อก่อนนะ เธอชอบดูแลพวกเด็กๆ นี่นา เหมือนกับที่ทำอยู่ตอนนี้
อิซึมิ : อ๊ะ หมายถึงยูคุงเหรอ?
นายรู้มั้ยว่าเขามาเรียนที่นี่
ฉันตกใจเหมือนกันที่เห็นเขาเดิ
นายเรียนอยู่ปีเดียวกับเขาใช่มั้
เหมือนกับพวกเรานั่นแหละ เหมือนว่ายูคุงจะเปลี่
ถ้าฉันทำได้ ฉันก็อยากจะดูแลเขาให้เหมือนไข่
อีกอย่าง ถ้าเกิดเขาต้องมายุ่งเกี่ยวกั
อาราชิ : อืม~ ฉันคิดว่าเหมือนเขาจะพยายามเลี่
ฉันเห็นเขาร้องโวยวายตลอดเลย เวลาโดนกล้องถ่ายน่ะ
คงจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาล่ะมั้ง ฉันได้ยินข่าวลือมาบ้างน่ะ เพราะอยู่ในกรุ๊ปเดียวกันน่ะนะ
อิซึมิ : ไม่รู้สิ ฉันมีข้อมูลติดต่อแม่ของเขาอยู่
มาดาระ : ฮ่าฮ่าฮ่า! มีใครถามถึงหมะม๊ารึเปล่า!?
อิซึมิ : ไม่มีซักหน่อย ...มีอะไรล่ะ หืม มิเคจิมะ? พวกเราจองห้องซ้อมไว้ตอนนี้ เห็นมั้ย?
อย่าซี้ซั้วเข้ามาตามใจชอบได้มั้
มาดาระ : ฉันต้องขอโทษด้วยนะ! ถ้าเกิดฉันบุกรุกล่ะก็ ฉันจะขอโค้งขอโทษนะ! แต่จริงๆ ที่ฉันมาก็เพราะฉันได้ยินมาว่
แต่ เดี๋ยวนะ? เลโอซังไม่อยู่เหรอ?
อิซึมิ : เขาอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะแขนของเขาหัก... นายรู้จักเลโอคุงด้วยเหรอ?
มาดาระ : เราเป็นเพื่อนกัน!! ดหมือนว่าพวกเราจะมีอะไรหลายๆ อย่างที่ชอบเหมือนกันน่ะนะ แถมยังมีที่ๆ อยากไปเหมือนกันด้วย
พวกเราสงสัยเรื่องของทั้งคู่ ก็เลยเริ่มคุยกัน สุดท้ายพวกเราก็เข้ากันได้ดี!
ยังไงก็เถอะ ดูเหมือนว่าเลโอคุงจะบาดเจ็บ แขนของเขาก็เลยหัก หืม... เป็นเรื่องแย่จริงๆ บางทีฉันก็ควรจะไวปเยี่ยมเขาหน่
อิซึมิ : ถ้าอยากได้ที่อยู่ล่ะก็ ฉันพอจะบอกนายได้นะ แต่ดูเหมือนว่านายจะรู้
ถ้ารู้ล่ะก็ บอกฉันมา หมอนั่นมันหัวดท้อ ไม่ยอมบอกอะไรเลย เพราะงั้นฉันก็เลยไม่รู้เลยว่
เขาเป็นคนดีถึงขั้นที่ว่า ไม่ทำร้ายแม้แต่แมลงวัน ตอนที่ฉันได้ยินเขาบอกว่าหปมี
มาดาระ : อืม... ฉันคงบอกอะไรไม่ได้หรอก ถ้าเกืดเลโอซังคิดจะเก็บไวเป็
แต่ว่านะ ฉันคิดว่าเขาคงจะเก็บไว้เป็
อิซึมิ : เขาเป็นเด็กรึไง? ...งั้นอย่างน้อยบอกฉันหน่อย ว่าเขาไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกั
เขาน่ะ ถูกพวกปีศาจจากทั่วโลกรุมทำร้
มาดาระ : อา... ถ้าจะให้ตอบคำถามนั้นล่ะก็ ฉันขอถามหน่อย ว่าสำหรับนาย อะไรคือ "อาชญากรรม"
ฉันอยากจะให้เริ่มจากนิยามก่อน ไม่งั้นมันก็คงจะกว้างเกินไป
มนุษย์แต่ละคนก็มีความคิ
อิซึมิ : หืม? นายกำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย?
มาดาระ : เรื่องของฉันน่า ยังไงก็เถอะ น่าเสียดายที่เลโอซังไม่ได้อยู่
"เจ้าเหมียวปลอดภัยดี" "ฉันจะจัดการเจ้าพวกคนเลวนั่
อิซึมิ : หืม นายพยายามจะสื่ออะไรน่ะ? บอกใบ้ให้รึไง?
มาดาระ : โอ๊ะ นายชอบปริศนาเหรอ? ฉันชอบมันเหมือนกัน เหมือนกับ Mother Goose กับอย่างอื่นเยอะแยะเลย!
ฮืม-ฮืมม ♪ ใครฆ่า~ เจ้าหนูโรบิน~...♪
อิซึมิ : อ๊า— นี่เขาร้องเพลงแล้วก็วิ่งหนี
ทุกคนนี่มันทำอะไรตามใจจริงๆ ทุกคนเลย!
ให้ตายสิ น่ารำคาญเป็นบ้า!
============================
เปิดตัวหม่าม๊าแล้วค่ะ 5555 นี่ก็อีกคน ปกติเรียกแต่หม่าม๊า นึกอยูู่ตั้งนานว่าชื่ออะไร
เนื้อเรื่องเกมนี้นี่มันเจ้มจ้นจริงๆ ค่ะ ฮือ ยาวด้วย ขี้เกยจ---
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น