ผู้แปล : Graciozo
สถานที่ : ห้องพยาบาล
ไทม์ไลน์ : ตอนเช้าของวันจัดฮาโลวีนปาร์ตี้
ริทสึ : ........
มาโอะ : ขออนุญาตครับ นี่คืออิซาระ มาโอะ จาก Trickstar! ขอโทษที่มารบกวนครับ!
ริทสึ~! พระเจ้า เป็นอะไรมั้ยเนี่ย?! ฉันได้ยินมาจาก เอ่อ.. รุ่นพี่สึกินากะว่านายเป็นลม!
เกิดอะไรขึ้น? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?
หมายถึงว่า ก่อนหน้านี้นายตื่นขึ้นมาบ่อยๆ ตอนกลางวันใช่มั้ยล่ะ? หรือว่ามันเป็นความผิดของฉันอีกแล้วรึเปล่า? เดี๋ยวสิ นี่ฉันสำคัญตัวเองผิดไปตรงไหนรึเปล่านะ?
ขอโทษจริงๆ นะ...! (คุกเข่าท่าโดเกสะ)*
ยกโทษให้ฉันเถอะ! ขอโทษจริงๆ นะ มันเป็นความผิดของฉันเอง! ก่อนหน้านี้มันมีเรื่องอะไรเต็มไปหมด ทั้งเรื่องของมาโคโตะแล้วก็อย่างอื่นอีก ฉันเลยไม่มีเวลามากเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างั้น มันด็คงเป็นแค่ข้อแก้ตัวนั่นแหละ!
ฉันไม่ได้ไปตามหานายเหมือนอย่างที่ควรจะทำ! แล้วฉันก็เผลอทำร้ายนายอีกจนได้!
คือว่ามัน นายก็รู้ใช่มั้ยว่าปกติแล้วถึงเราจะทะเลาะกัน เราก็จะคืนดีกันอยู่ดี!
แต่ว่าในครั้งนี้มันเพราะว่าฉันสะเพร่าเองนั่นแหละ! ไม่สิ เพราะว่าฉันไม่ยอมหันมามองนาย! แม้ว่าฉํนจะรู้อยู่แก่ใจที่สุดว่ามันจะทำให้นายเจ็บปวดแค่ไหน!
ขอโทษจริงๆ นะ! เอาล่ะ ตำหนิฉันจนกว่านายจะพอใจเลย! เหมือนกับทุกที! จะตีฉันก็ได้นะ ถ้าเกิดมันทำให้นายรู้สึกดีขึ้น....!
ริทสึ : ......
…มาคุง
มาโอะ : อ๊ะ ในที่สุดนายก็พูดแล้ว! ขอบคุณครับพระเจ้า ฉันนึกว่านายจะเมินฉันซะแล้ว ♪
ริทสึ : ใครอนุญาตให้เงยหน้ากัน...?!
มาโอะ : หวาาา?! หวา เฮ้! หยุดนะ อย่าโยนอุปกรณ์ทำแผลไปไปมาสิ!
หวาา หวา อันตรายนะ! ถ้าเกิดขวดยาพวกนี้โดนฉันเข้าฉันจะตายเอานะ?!
ริทสึ : ฮึ ก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ฉันจะชิงกัดนายซะก่อน ทำให้นายกลายเป็นทาสของฉัน แล้วก็ทำให้นายกลายเป็นอมตะซะ
มาโอะ : ปัดโธ่ นี่ยังพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นอยู่อีกเหรอ...?
ริทสึ : ......
มาโอะ : ...นี่ ริทจัง นายไม่ต้องให้อภัยฉันหรอกนะ แต่อย่างน้อยที่สุดให้ฉันมีสิทธิ์ได้เป็นห่วงนายเถอะนะ
พวกเราน่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กใช่มั้ยล่ะ... ไม่สิ พวกเราเป็นเหมือนกับครอบครัวใช่มั้ย?
ริทสึ : ....ไม่ใช่ [เหมือนกับ] ครอบครัว
มาโอะ : อา จริงสินะ จะบอกว่าเป็นครอบครัวคงจะเกินไปหน่อย... ฉันหมายถึงว่าที่จริงแล้วเราก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกันแม้แต่ทางสายเลือด ฉันคงจะก้าวก่ายนายมากเกินไปสินะ....
ริทสึ : ......
มาโอะ : .....แต่ว่านะ ยังไงนายก็ยังเป็นคนสำคัญของฉันอยู่ดี ริทสึ เมื่อฉันเริ่มคิดถึงอะไรต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น ถ้าเกิดนายตาย หรือว่าอะไร ฉันก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันมืดบอดไปหมด เพราะฉะนั้น--
ริทสึ : มาคุง
มาโอะ : หืม? ครับ ว่าไงครับ? แล้วก็ เอ่อ ผมขอเงยหน้าขึ้นได้รึยังครับ...?
ริทสึ : ยัง แล้วก็เลิกพูดอะไรแบบนั้นด้วย ฉันไม่ชอบการที่นายทำเหมือนกับฉันเป็นคนแปลกหน้าหรอกนะ
ยังไงก็เถอะ มาคุง.... มานี่เดี๋ยวสิ
มาโอะ : เอ่อ? อื้ม จะคลานไปทั้งๆ ที่คุกเข่าอยู่แล้วกัน
ริทสึ : ฮะฮะฮะ อย่างกับแมลงเลยนะ มาคุง สายตาน่าสงสารอะไรแบบนั้น มีแค่คนแบบฉันเท่านั้นแหละที่จะชอบมาคุงที่เป็นแบบนี้ได้
แต่ยังไงก็เถอะ ...มาคุง ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว เพราะงั้นตั้งใจฟังซะ
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ไปหาเพื่อนซะเถอะนะ”
มาโอะ : ....ว่าไงนะ? โทษที นี่ฉันฟังผิดรึเปล่าเนี่ย? พูดอีกทีได้มั้ย
ริทสึ : ถึงได้บอกว่าฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวไง ....ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันมาที่นี่เองแหละ
มาคุงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ที่จริงเหตุผลมันก็ไม่ได้มีแค่นี้หรอก แต่ว่านายไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกนะ
ฉันก็แค่ฝันอะไรนิดหน่อย เหมือนกับที่ [โอนี่จัง] เคยทำเมื่อนานมาแล้ว ก็นั่นล่ะ นายเองก็เหมือนกับคนอื่นๆ ฉันเองก็อยาก....
….ไม่มีอะไรหรอก ยังไงก็เถอะ ไม่ใช่เรื่องอะไรที่นายต้องเป็นห่วงหรอกนะ มาคุง ที่ฉันเป็นลมไปไม่ใช่เพราะว่านายหรอก
ถึงมันจะน่าเศร้านิดหน่อยที่จะพูดก็เถอะ แต่ว่านะ ทั้งฉันทั้งมาคุงเองก็มีคนสำคัญสำหรับตัวพวกเราเอง... มากมายเต็มไปหมด
พวกเราควรจะวางกระเป๋าเป้โรงเรียนประถม แล้วก็เติบโตอีกซักหน่อยได้แล้ว...
มันก็เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับทุกคนล่ะนะ มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไรซักหน่อย ถ้าจะพูดให้ถูก นายควรจะมีความสุขมากกว่านะมาคุง.... ขนาดฉันเองยังเติบโตขึ้นเลย
ฉันก็แค่เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เหมือนกับคนอื่นๆ นั่นแหละ
ก็เท่านั้น.... นายถึงได้ไม่ควรมาเสียเวลาเพื่อฉันเพียงคนเดียว
จนถึงตอนนี้ ฉันเองก็รู้สึกเหงา ที่พยายามจะบงการชีวิตนายเพียงคนเดียว
แต่ว่าในตอนนี้น่ะ พวกเราปล่อยให้เป็นแบบนั้นต่อไปไม่ได้อีกแล้ว... อย่างน้อยก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจล่ะ
เพราะงั้น ไปซะเถอะ มาคุง ไปหาเพื่อนของนาย ไปหา Trickstar...
คนพวกนั้นน่ะ สำคัญกับนานใช่มั้ยล่ะ? เพราะงั้นนายก็ต้องปกป้องเอาไว้ล่ะ พวกนั้นต้องการนายอยู่นะ ตอนนี้
นายน่ะ ปกป้องทุกคน หรือว่าแบกรับทุกอย่างเอาไว้ไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะเป็นคนที่น่าพึ่งพา หรือว่าแข็งแกร่งที่ไหนก็ตาม ฉันไม่อยากจะให้ตัวเองเป็นตัวถ่วงของนายหรอกนะ
ฉันจะทำตามใจไม่ได้อีกแล้ว ฉันเองก็จะพยายามให้มากที่สุด เพราะงั้น นายรีบไปหาเพื่อนของนายเถอะนะ มาคุง
มาโอะ : ริทสึ.....
ริทสึ : เดี๋ยวเถอะ มานั่งอะไรตรงนี้ ไปซะ! ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ! นี่ฉันพยายามยับยั้งตัวเองมากๆ แล้วนะรู้มั้ย?!
ถ้าเกิดนายไม่ไปล่ะก็ ฉันจะหักขานายแล้วติดมันไว้กับพื้น แล้วจะไม่มีวัน... ไม่มีวันปล่อยนายหนีไปเด็ดขาด!
ไปเลย ไป๊ ไอ้เจ้าคนไม่ได้เรื่อง! นี่มันเป็นเวลาที่จะประมาท [ศัตรู] ของนายอย่างนั้นเหรอ~?!
มาโอะ : อุหวาา ฉันบอกว่าอย่าเขวี้ยงของในห้องไง! รู้แล้ว รู้แล้ว เข้าใจแล้ว อย่าโวยวายสิ!
……แล้วมาคุยกันนะ ริทสึ? ฉันจะไปหาเพื่อนๆ ก่อน แล้วไว้เราต้องมาคืนดีกันทีหลังล่ะ!
ริทสึ : อืม หลังจากทุกอย่างเสร็จแล้ว พวกเราจะได้เจอหน้ากันอีกที แม้ว่าจะไม่อยากก็เถอะ... บนสเตจสำหรับฮาโลวีนปาร์ตี้
ไปดีมาดีนะ มาคุง จัดการอะไรให้เรียบร้อยล่ะ แล้วก็กลับมาหาฉันอีกครั้ง
ฉันจะรอนายนะ มันจะไม่ใช่ Trick ของเด็กๆ แต่ว่าจะเป็น Treat พร้อมกับขนมหวานให้กับนาย
============
*เป็นการคุกเข่าแบบญี่ปุ่น
ว่าจะพักซักสองสามวันค่อยมาต่อ แต่มีไฟแล้วก็ต่อซักนิดแล้วกันค่ะ 5555
ฮาโลวีนไนท์/ทริคสตาร์ตามสัญญาที่พูดไว้เมื่อปีที่แล้วค่ะ ฮาา ถึงเรื่องจะยาวซักหน่อย แต่จะพยายามนะคะ
สตอรี่นี้ตั้งใจแปลเป็นพิเศษเลย หวังว่าจะมีคนรออ่านนะคะ ฮือออ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น