ผู้แปล : Graciozo
สถานที่ : ห้องเรียน 2-A
สึบารุ : แล้วเมื่อพูดจบ ก็ถึงเวลาของพักกลางวันแล้วล่ะ เท็นโควเซย์ ☆
มาโคโตะ : ผมไม่ค่อยมั่นใจว่าพูดจบแล้วของอาเคโฮชิคุงคืออะไร แต่ว่าอย่างที่อาเคโฮชิคุงพูดนั่นแหละ ถึงเวลาสำหรับพักเที่ยงแล้วนะ เท็นโควเซย์จัง!
สึบารุ : เดี๋ยวก่อน เธอยังไปไหนไม่ได้หรอกนะ! พวกเรายังมีเรื่องที่อยากจะบอกเธออยู่! นี่เป็นการบังคับล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่พอใจล่ะสิ? ใช่มั้ยล่า!
มาโคโตะ : ผมว่าเธอไม่ได้ไม่พอใจอะไรหรอกนะ อาเคโฮชิคุง!
…อ๊ะ เดี๋ยวนะ ผมควรจะเล่นไปด้วยกันนี่?! เอาล่ะ ช้าก่อน!
“หึหึหึ! ถ้าเกิดเธอขัดขืนในสิ่งที่เราสั่งแล้วล่ะก็ แว่นของผมจะ...”
โฮคุโตะ : พอเถอะ เจ้าพวกอาโฮคอมบิ พวกนายทำให้เท็นโควเซย์สับสนไปหมดแล้วนะ
มาโคโตะ : อ๊ะะะ อย่าสิ ฮิดากะคุง! นายต้องเล่นกับพวกเราสิ!
นี่มันคือโอกาสที่จะเปลี่ยนอาโฮคอมบิ เป็นอาโฮทรีโอ้เลยนะ...!
โฮคุโตะ : ไม่จำเป็น ฟังนะ ช่วยอยู่เงียบๆ ซัก 30 วินาทีจะได้มั้ย ทั้งคู่เลย นี่ อาเคโฮชิ ถ้าเกิดนายให้ความร่วมล่ะก็ ฉันจะเอาเหรียญสิบเยนให้นาย
สึบารุ : ฮกเก้~... ไม่สิ ท่านโฮคุโตะ! ผมจะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ของท่านโฮคุโตะ! ผมสัญญาว่าจะไม่พูดอะไรไม่จำเป็นใน 30 วินาทีหลังจากนี้เลย ☆
มาโคโตะ : ถูกซื้อด้วยเงินสิบเยน ค่าตัวนายถูกเกินไปแล้ว อาเคโฮชิคุง! ถ้าเกิดนายไม่ยอมตบมุกกับผมล่ะก็ มันก็เหมือนกับผมที่ไม่มีแขนไม่มีขานั่นแหละ...!
โฮคุโตะ : เอาล่ะ พอได้แล้ว ถึงเวลาที่พวกนายจะต้องเงียบแล้ว
สึบารุ : ........
มาโคโตะ : .........
โฮคุโตะ : แปลกๆ ยังไงอยู่แฮะเวลาพวกนายเงียบได้เนี่ย
เอาเถอะ ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะ เท็นโควเซย์
ถ้าเกิดเธอมีธุระอะไรแล้วล่ะก็ เธอควรจะไปจัดการมันให้เสร็จก่อนนะ แต่ว่าถ้าเกิดไม่มีอะไรล่ะก็ ฉันอยากจะให้เธอไปกินข้าวด้วยกันกับพวกเราหน่อย
พวกเราต้องการเธอนะ
รับไปสิ ฉันจะให้คอมเปโตนะ
มาโคโตะ : (...?! ผมอยากจะเล่นซักมุกจังเลย!)
(หรืออย่างน้อยให้ผมได้อธิบายเท็นโควเซย์จังว่าคอมเปโตมันเป็นมุกประจำตัวของฮิดากะคุงก็ได้~!)
สึบารุ : (ไม่ได้นะอุกกี้~! ถ้าเกิดนายพูดออกมาตอนนี้ล่ะก็ ฉันจะไม่ได้สิบเยนนะ!)
มาโคโตะ : (แต่ว่านะ อาเคโฮชิคุง! มุกจากฮิดากะคุงมันหายากมากๆ เลยนะ นี่มันโอกาสแรร์เลยนะ~!)
สึบารุ : (ฉันเข้าใจนาย อุกกี้~! แต่ว่าทนอีกหน่อยนะ เพื่อสิบเยนของฉัน! ไม่สิ เพื่อจิตวิญญาณของฉัน...!)
โฮคุโตะ : พวกนายซุบซิบอะไรกันน่ะ? หรือว่าอยากไปห้องน้ำงั้นเหรอ? พวกนายไม่ควรจะทนเอาไว้นะถ้าปวด มันไม่ดีต่อสุขภาพหรอก คุณยายของฉันสอนเอาไว้น่ะ
มาโคโตะ : (คุณยาย?! บ้าที่สุด ทั้งๆ ที่ผมรู้ความสัมพันธ์ทั้งหมดของฮิดากะคุง คอมเปโต กับคุณยายแท้ๆ!)
(ผมเสียโอกาสที่จะเล่นมุกสุดแสนจะเพอร์เฟคไปซะแล้ว~!)
สึบารุ : (ใจเย็นก่อนอุกกี้~! นายแค่จะต้องทนให้ได้ 30 วินาที เพราะงั้นอย่ายอมแพ้นะ!)
โฮคุโตะ : จริงๆ เลย อะไรของพวกนายเนี่ย...?
แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงก็ตาม เวลาพักเที่ยงมันไม่ได้นานขนาดนั้นหรอกนะ พวกเราจะพาเธอเดินดูโรงเรียนในช่วงหลังเลิกเรียนก็แล้วกัน ในตอนนี้ฉันมีเรื่องที่อยากจะให้มันเสร็จไปก่อน
ฉันมั่นใจว่าเธอเองก็มีเรื่องที่จะต้องทำอย่างแน่นอน ขอโทษด้วยที่พวกเราจะต้องรั้งเธอเอาไว้จนกว่าจะเลิกเรียน เวลาเป็นเงินเป็นทอง คุณยายเคยสอนฉันไว้แบบนี้
สึบารุ : เงินเหรอ?! นี่พวกเรากำลังพูดถึงเงินรึเปล่า?
โฮคุโตะ : นายพูดออกมาแล้ว อาเคโฮชิ เพราะงั้นอดสิบเยน
สึบารุ : เดี๋ยวก่อน! คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นสิ! อันนั้นไม่นับ ไม่นับสิ!
โฮคุโตะ : ก็นั่นล่ะ ถ้าเกิดเธอพอจะมีเวลาช่วงหลังเลิกเรียนล่ะก็ ฉันอยากจะให้เธอมากับพวกเราหน่อย...
เพราะตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยง เพราะงั้นพวกเราจะพาเธอไปดูคาเฟเทเรียก่อน คุณยายเคยสอนฉันไว้ว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
หรือว่าเธอมีเบนโตะรึเปล่า? ที่นี่สามารถนำอาหารของตัวเองเข้าไปคาเฟเทเรียได้นะ เพราะงั้นเธอจะมาทานกับพวกเราที่นั่นก็ได้
เอาล่ะ ไปคาเฟเทเรียกันเถอะ สะดวกรึเปล่า?
ทางนี้เลย เดี๋ยวฉันจะชี้ให้ดูเองว่าอยู่ตรงไหน ....พวกนายสองคนพูดได้แล้วล่ะ แล้วก็หายใจด้วยล่ะ?
สึบารุ : เฮือกกก!! เดี๋ยวสิ หายใจก็ได้เหรอ?! นายควรจะบอกให้ไวกว่านี้นะ! เพราะว่าพวกเรากลั้นหายใจกันอยู่ เจ้าฆาตกร! เจ้าคนเลือดเย็น ฮกเก้~! เจ้าคนเลือดเย็น!
มาโคโตะ : สำเนียงอย่างกับพระราชาแห่งมองโกเลียแหน่ะ วันนี้ไอเดียของอาเคโฮชิคุงพุ่งกระฉูดเลย! ผมนับถือนายจริงๆ...!
สึบารุ : งั้นก็เอาเงินมาแสดงความนับถือสิ...?!
โฮคุโตะ : ทิ้งเจ้าสองคนนั้นแล้วไปกันเถอะ
======================
พอทำสารบัญแล้วก็รู้สึกหน้าเมนสตอรี่เหงาจังเลยยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น