ผู้แปล : Graciozo
สถานที่ : บริเวณหน้าน้ำพุ
นาซึนะ : แฮ่ก แฮ่ก...!
(อึ่ก~ ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยเพราะเพิ่งไลฟ์จบก็เถอะ!)
(แต่ว่า ฉันจะต้องพูดออกไปให้ได้ ขอล่ะ)
(ฉัน... ทิ้งโอชิซังกับมิกะจินไป.... ในฐานะที่ทอดทิ้ง Valkyrie ในตอนนี้ฉันสามารถพูดคุย และสามารถยิ้มออกมาได้อย่างมีความสุขแล้ว)
(แม้ว่า.... จะยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้างก็เถอะ แต่ว่า... ฉันได้ถูกเด็กๆ พวกนั้นสอนเอาไว้ ถ้าเกิดอยู่คนเดียวล่ะก็ ฉันคงจะเป็นแบบนี้ไม่ได้แน่)
(พวกเรา... ไม่ได้อยู่ยูนิตเดียวกันอีกต่อไปแล้ว แต่ว่า...)
(ฉันเองก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของ Valkyrie เหมือนกัน... วันวานที่พวกเราสามคนเคยผ่านมาด้วยกัน มันไม่ได้เป็นภาพลวงตา มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดหรือความสิ้นหวังหรอก ดังนั้น...)
(ฉันติดหนี้พวกเขา สำหรับวันวานแห่งความสุขที่พวกเขาให้ฉันได้ใช้ชีวิต... ฉันยังไม่ได้จ่ายคืนให้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะงั้น... เพราะงั้น โอชิซัง มิกะจิน อย่างน้อยที่สุด ให้ฉันได้พูดเถอะ แม้เพียงคำเดียวก็ยังดี)
มิกะ : นย๊าา? หืม!? ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหรืออะไรซักอย่างด้วยอ้ะ...?
ชู : นิโตะนี่นา? วิ่งซะ เข้าใจมั้ยคาเงฮิระ? เร็วเข้า
มิกะ : เอ๋!? ทำไมเราต้องวิ่งล่ะ!? เดี๋ยวสิ อ๊ะ อย่าลากผมสิ โอชิซัง~?
ชู : ผมยังไม่ยอมรับหรอกนะ ว่านิโตะน่ะลาออกจาก Valkyrie ไปแล้ว เพราะงั้น... ถ้าเกิดผมจะต้องไปเจอหน้ากับเขาล่ะก็ ผมคงจะต้องตำหนิเขาแน่ๆ
ถ้าเกิดนิโตะได้ยินเข้าล่ะก็ จะต้องเจ็บปวดแน่ๆ ผมไม่อยากจะทำให้ตุ๊กตาตัวโปรดของผมต้องเจ็บปวดหรอกนะ!
นายเข้าใจใช่มั้ย คาเงฮิระ? ถึงแม้จะเป็นเจ้าโง่แบบนายก็คงจะเข้าใจใช่มั้ยล่ะ?
มิกะ : เอ๋~.... ตอนนี้ถ้าจะให้พูดตรงๆ เลยนะ ผมน่ะ ไม่เข้าใจสิ่งที่โอชิซังพูดมาตลอดเลยล่ะ?
แต่ว่า ผม... ผมจะตามคุณไปจนถึงสุดขอบนรกนั่นแหละ โอชิซัง ♪
ชู : คนอย่างนายนี่มันเข้าใจยากจริงๆ เลย...
แต่ว่านิโตะน่ะ เป็นคนว่องไวนะ! พวกเราจะโดนตามทันเอา! พวกเราเองก็ต้องรีบแล้ว! วิ่ง วิ่งสิ คาเงฮิระ!
มิกะ : หืม~? ไม่ใช่ว่าคุณเองกำลังเหนื่อยหลังจากที่แสดงไลฟ์ครั้งแรกหลังจากที่หยุดไปนานเหรอ โอชิซัง~?
นาซึนะ : วัลคีรี่....!
ชู : นายหนีไปแล้วไม่ใช่เหรอ นิโตะ! ต้องการอะไรล่ะ? มีธุระอะไรกับพวกเราหรือยังไง!?
นาซึนะ : ฉันรู้! แต่ว่าฉันจะต้องพูดนี่นา!? ♪
ขอบคุณที่มาสู้กับพวกเราใยวันนี้! ขอบคุณที่ยืนอยู่บนสเตจกับฉัน!
และยิ่งไปกว่านั้น ขอบคุณที่คอยสอนฉันอย่างอ่อนโยน... ขอบคุณนะ!
ขอบคุณนะ Valkyrie!
ฉัน... จะมีความสุขล่ะ เพราะงั้น...! กับเด็กๆ พวกนั้น! ถึงแม้ว่าจะให้อภัยไม่ได้ แต่ว่าฉันจะมีความสุขในแบบที่ฉันควรจะเป็นล่ะ!
ดังนั้น... โอชิซัง มิกะจินก็เหมือนกันนะ แม้ว่าหลังจากนี้อาจจะยากลำบาก แต่ว่า! ได้โปรด ช่วยมีความสุขกันมากๆ นะ!
ฉันจะไม่ขอให้พวกนายให้อภัยฉัน หรือว่ามาเป็นเพื่อนกับฉันหรอก! เพราะว่าฉันไม่ได้รับสิทธิ์นั้นแล้วใช่มั้ย?
แต่ว่า ฉันอยากจะให้พวกนายยิ้มให้ได้นะ...!
ชู : หืม นี่คือสิ่งที่นายอยากจะบอกอย่างนั้นเหรอ? ในตอนนี้น่ะ นายเองก็เป็นเหมือนกับมนุษย์จนได้สินะ!
แม้ว่านายจะงดงามมากขนาดนั้น ในตอนนี้กลับโชกไปด้วยเหงื่อ หายใจถี่รัว... อ๊าา น่าเศร้าเหลือเกิน!
นี่มันน่าขันจริงๆ! ก็ดีแล้ว ฉันก็จะยืนมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยันจากข้างบนนี่แหละ คั่กคั่กค่า♪
นาซึนะ : อื้ม! สำหรับตอนนี้ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ! โอชิซัง คุณน่ะ ดูเข้ากับรอยยิ้มมากเลยนะ รู้มั้ย! ♪
ชู : หวา-- อวดดีจริงๆ... นี่ฉันเย็บตุ๊กตาตัวนี้พลาดไปตรงไหนกัน?
มิกะ : แต่ว่าหน้าตาของนาซึนี่ตอนที่ยิ้มน่ะ น่ารักที่สุดเลยนี่นา...
ถึงแม้ว่าจะน่าเสียดายที่ผมเข้าไปดูใกล้ๆ ไม่ได้ แต่ว่า... พวกเราเองก็จะพยายามเพื่อที่จะได้ยิ้มออกมาในแบบของมนุษย์เหมือนกัน~ ♪
ชู : อย่าไปตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองสิ เจ้าคนไร้ประโยชน์ แต่ก็นะ ผมเองก็ไม่ได้มีอะไรที่จะคัดค้านเป็นพิเศษหรอก
….จริงๆ เลย นายเองยังไงก็ไม่ยอมได้ยอมแพ้อย่างสง่างามเลยสินะ? ใครกัน... ใครมันทำให้ยูเมะโนะซากิมันเป็นแบบนี้กัน?
หึ น่ารังเกียจจริงเชียว... สิ่งที่ทำให้ผมอารมณ์เสียมากที่สุดคือการที่นายแสดงรอยยิ้มนั่นให้เจ้าพวกชั้นต่ำนั่นเห็น นิโตะ!
ถ้าเกิดผมทำได้ล่ะก็ ผมอยากจะจับนายขังเอาไว้ในพิพิธภัณฑ์ตลอดไปเลย!
นาซึนะ : ขอปฏิเสธ! ถ้าเกิดฉันจะต้องอยู่ในที่ตั้งโชว์ตลอดไปแล้วล่ะก็ ฉันจะหายใจไม่ออกเอานะ...♪
เพราะงั้น หลังจากนี้ ฉันจะใช้ชีวิต และหายใจต่อไปเรื่อยๆ ในโลกใบนี้แบบที่มนุษย์ควรจะเป็น! ตั้งแต่ตรงนี้เป็นต้นไป ฉันจะใช้ชีวิตอยู่พร้อมกับรอยยิ้ม! ♪
นั่นคือทุกอย่างที่ฉันจะพูดแล้ว! เป็นไงล่ะ ทั้งสองคน!
ในครั้งนี้ ฉันพูดแบบไม่ตะกุกตะกักได้แล้ว เห็นมั้ย! ฉันเองก็เติบโตขึ้นมาเหมือนมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วใช่มั้ยล่ะ? อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... ☆
=======================
ในที่สุดก็ปิดจ๊อบแล้วค่า สตอรี่ถัดไปตามสัญญา คือ Horror Night Halloween นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามจนจบมากๆ เลยค่า😚
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น