ฮาจิเมะ : หืม~... ถ้าเกิดพวกเราไม่เข้าร่วมดรีมเฟสที่พวกเราสมัครไปแล้ว พวกเราจะต้องโดนเอาผิดแน่ๆ เลย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเราจะไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในการเอาคนเข้ามาเพิ่มในตอนที่แสดงได้ มันก็พอเป็นไปได้อยู่
แต่ว่าการที่เอาเด็กผู้หญิงมาแสดงนี่... อย่าว่าแต่บอกว่าเป็นคนที่ไม่ได้สอบเข้ามาในแผนกไอดอลเลย... ผมคิดว่ายังไงก็คงจะไม่ได้หรอก
มิตสึรุ : อืออ ฉันไม่เข้าใจอะไรยากๆ อย่างกฎหรอกนะ? ฉันน่ะ~ แค่คิดว่าจะหาเพื่อนใหม่ๆ เท่านั้นแหละ
แล้วก็เวลาเธอใส่ชุดนี้แล้วดูดีจะตาย~? ฉันคิดว่า... ยังไงชุดนี้มันก็เกินมาใช่มั้ยล่ะ?
อ๊ะ ฉันนึกอะไรดีๆ ออกแล้ว! ถึงพวกเราจะเก็บเป็นชุดสำรองได้ก็เถอะ แต่ว่าถ้าเกิดเอาไปขาย เพื่อที่จะได้เอามาทำกิจกรรมอื่นๆ ล่ะ?
แล้วพวกเราก็ให้ “พี่สาว” ช่วยพวกเราขายได้อีกต่างหากนี่นา♪
โทโมยะ : จริงด้วยนะ~ ขอโทษด้วยนะครับ ที่พวกเราต้องขอให้คุณช่วยอะไรแบบนี้ รุ่นพี่นิโตะ กรุณาช่วยอะไรเราซักอย่างด้วยเถอะนะครับ!
นั่น-- ขอโทษครับ... ผม... ผมเผลอพูดอะไรไร้สาระไปสินะครับ?
“ไปแสดงกับพวกเราบนเวที!” คือว่าจริงๆ แล้วคุณเป็นผู้หญิงนี่นะ~ มันเป็นไปไม่ได้ซักหน่อยนี่เนอะ♪
นาซึนะ : ........
……ฉั….
โทโมยะ : หืม!? ว่าอะไรนะ? ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่...?
นาซึนะ : ฉันเป็นผู้ชาย...!
โทโมยะ : ......
…เอ๊ะ? หืออออ... หืม?
นาซึนะ : พ่กนาย ถ้าเกิดหุบปากแล้วก็ฟังซักหน่อย...! ไปยากชายหนุ่มโตเต็มวัย แย้วก็พูดว่าเขาเป็นผู้หญิง ผู้หญิงอยู่นั่นแหละ...! มงอไม่ออกหนือยังไง? ฉันเป็นผู้จายย!
โทโมยะ : ....หืม!? อะไรนะ? เอ๊ะ เอ่อ!?
นาซึนะ : จะตกใจอะรไขนาดนั้น! จะมงยังไงก็ช่างเหอะ ฉันเป็นผู้ชายนะ!?
จนกระทึ่งงงฉันเปี่ยนมาใส่ชึดนี้ ฉันก็ใส่ชุดผู้ชายอยู่ไม่ใช่เหยอ~!?
โทโมยะ : คุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะครับ ช่วยใจเย็นๆ... เอ่อ~ แต่ว่า? อืมมม ผมเข้าใจว่าคุณน่าจะแต่งครอสเดรสมาตลอดเลยน่ะครับ?
แบบว่า... ตอนที่พวกเรามาที่โรงเรียนนี้เมื่อนานมาแล้ว พวกเราเองก็เคยเจอคนที่แต่งครอสเดรสอยู่เหมือนกัน~?
ฮาจิเมะ : อ๊าา เธอคนนั้นเป็นคนที่น่ารักมากๆ เลย~ แต่เพราะว่ามันนานมาแล้วก็เลยจำหน้าตาไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ว่า...
ผมประทับใจมากเลยครับ ที่เห็นว่าในโรงเรียนฝึกไอดอลมีคนที่น่ารักขนาดนั้นอยู่อย่างที่หวังเอาไว้เลย... ♪
โทโมยะ : เนอะ ฉันก็เลยคิดว่าที่นี่เองก็คงต้องมีคนที่แต่งเป็นผู้ชายอยู่บ้างเหมือนกัน ที่ยูเมะโนะซากินั่น คงสามารถทำได้เป็นเรื่องปกติ
หรือว่า... คนคนนั้นจะเป็น... รุ่นพี่นิโตะเหรอ? บ้าน่า! นั่นผู้ชายเหรอ!?
มิตสึรุ : หืม~? ไหนดูซิ?
โทโมยะ : อ๊ะ เดี๋ยวสิ! มิตสึรุ! อย่าจับหน้าอกของรุ่นพี่นิโตะนะ นี่มันเข้าข่ายลวนลามนะรู้มั้ย!?
มิตสึรุ : หืม~ แต่มันไม่รู้สึกว่ามีหน้าอกเลยนะ? ฉันว่า... นี่มันของผู้ชายล่ะ...?
ฮาจิเมะ : หืออ!? บ้าน่าา ผมขอลองจับได้มั้ย...?
โทโมยะ : อ๊ะ หยุดนะ! เสียมารยาทนะ! เอ่อ! คุณเป็นผู้ชายจริงๆ เหรอครับ? ....ผมนึกคำอื่นนอกจากคำว่าอเมซิ่งไม่ออกเลย!
และเหนือสิ่งอื่นใด ขอโทษจริงๆ ครับ!
นาซึนะ : ไม่เป็นไรหรอกน่า... งั้นเหรอ~ ฉันเหมือนผู้หญิงเหรอ? แต่จริงๆ แล้วในตอนงานเทศกาลเองก็มีผู้ชายมาเข้าหาฉันเหมือนกัน แต่ว่า...?
ฮาจิเมะ : อ๊ะ! ผมเองก็เคยโดนเหมือนกันครับ แม้ว่าจะไม่ได้เจอเรื่องแบบนี้มานานแล้วก็เถอะ แต่ว่า... อาจจะเพราะว่าผมไว้ผมยาวยด้วยล่ะมั้ง?
โทโมยะ : นาย... ผมสวยเหมือนผู้หญิงมากเลย ฉันเคยบอกว่าให้ไว้มันออกมาให้ยาวด้วยใช่มั้ย?
งั้นเหรอ~ คงเพราะว่าผมอยู่กับฮาจิเมะบ่อยๆ ก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าเขาเหมือนกับผู้หญิงล่ะมั้ง แต่ว่า...
นาซึนะ : ก็นะ ยังไงก็เถอะ เลิกคุยเล่นได้แล้วนะ? นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยเรื่องไร้สาระไม่ใช่รึไง?
อีกไม่นานการแสดงก็จะเริ่มแล้วไม่ใช่รึไง ผู้ชมก็กำลังจะมาแล้วนะ พวกเราก็จะต้องไปเตรียมตัวได้แล้ว แต่ว่า...
มาแสดงอะไรที่จะไม่ทำให้เรารู้สึกว่าจะขายหน้ากันเถอะ ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ว่า... ฉันเองก็จะช่วยด้วย เพราะงั้น...
ฉันเข้าใจสถานการณ์ของพวกนายนะ ฉันไม่ค่อยมั่นใจหรอกว่าจะมีอะไรที่พอจะทำให้ได้มั้ย แต่ว่าฉันคงรู้สึกไม่ดีหรอกที่จะปล่อยให้พวกนายตาย...
ฉันจะช่วยพวกนาย ยังไงฉันก็ไม่ได้มีอะไรที่จะต้องทำอยู่แล้ว
ฮาจิเมะ : จริงเหรอครับ? ดีใจจังเลย! คุณช่วยพวกเราได้มากจริงๆ....♪
นาซึนะ : อืม จริงๆ แล้วก็อย่าคาดหวังอะไรให้มากล่ะ... เพราะว่าฉัน... เป็นเหมือนกับตุ๊กตาที่ไม่สามารถทำอะไรได้เองได้อยู่แล้ว
โทโมยะ : ยังไงก็เถอะครับ ยังไงคุณก็ดีกว่าพวกเราอยู่แล้ว
แล้วก็ ในครั้งแรกที่ผมได้พบคุณ รุ่นพี่นิโตะ... ผมคิดว่าพวกเราจะต้องมีปัญหาแน่ๆ เลย ถ้าเกิดพวกเราอยู่ต่อนานเกินไป แต่พวกเราก็ยังอยู่ แล้วพวกเราก็ได้ยินเสียงก้องออกมาจากออดิเทเรียม
ฮาจิเมะไม่อยากจะเข้าไป เพราะว่ากลัวโดนจับได้ว่าพวกเราแอบเข้ามาในโรงเรียน...
จะยังไงก็เถอะ สุดท้ายพวกเราก็ไม่ได้แอบเข้าไป แต่... พวกเราคิดว่าการที่พวกเรานั่งฟังจากข้างนอกคงจะไม่เป็นอะไรเท่าไหร่
คนที่ร้องเพลงในตอนนั้นน่ะ คือคุณใช่มั้ยครับ รุ่นพี่นิโตะ?
นาซึนะ : อืม... ก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่า... น่าอายจริงๆ มันแย่มากเลยใช่มั้ย?
ฉันดีใจที่พวกนายได้ยินแค่เพลงนะ เพราะว่าถ้าเกิดได้เห็นภาพแล้วล่ะก็ คงจะไม่น่าดูยิ่งกว่านี้ซะอีก
โทโมยะ : ไม่หรอกครับ ผมประทับใจมากๆ เลย อาจจะเพราะ... พวกเราไม่ค่อยได้ฟังเพลงซักเท่าไหร่ แต่ว่า....
รุ่นพี่นิโตะ เสียงร้องของพวกคุณ มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรง... แล้วก็ตั้งใจฟังมากๆ ในตอนนั้นผมห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้เลย
ฮาจิเมะ : อะฮะฮะ วันนั้น... พวกเราร้องไห้อย่างกับเป็นบ้าเลยเนอะ?
หลังจากที่ผมกลับบ้านไป ทั้งน้องชายและน้องสาวของผมก็เป็นห่วงมากๆ เลย
แต่ว่ามันดังสะท้อนในใจของผม
จนถึงตอนนั้น ผมรู้สึกวูบไหวไปหมด แต่ว่า....
มันก็ทำให้ผมอยากจะเป็นไอดอล ขอบคุณมากเลยครับ... รุ่นพี่นิโตะ ♪
โทโมยะ : อื้ม ถ้าเกิด คนที่สามารถร้องเพลงได้ขนาดนั้นมาทำงานกับพวกเรา แบบนี้น่ะ เรียกว่ามีหวังมากๆ เลยก็ได้นะ!♪
นาซึนะ : งั้นเหรอ... งั้นถ้าเกิดมีใครซักคนที่คิดแบบนั้นแล้วล่ะก็ ฉันคงจะต้องทำให้เต็มที่หน่อยแล้วล่ะ ฉันเองก็ต้องขอบคุณมากๆ เลย ขอบคุณสำหรับ... หลายๆ อย่าง
(ในครั้งนี้ ในที่สุดฉันก็พูดคำว่าขอบคุณออกมาได้ซักที เรามาเริ่มต้นจากตรงนี้กันเถอะ)
นาซึนะ : (ฉันไม่รู้หรอก... ว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ว่า ฉันเองก็ยังเหลืออีกหนึ่งปีในชีวิตของการเป็นนักเรียนมัธยมปลาย เพราะงั้น...)
(ฉันจะเปลี่ยนชีวิตของฉันไปทีละเล็กละน้อย ที่นี่ ที่ยูเมะโนะซากิ อคาเดมี่)
(อย่างน้อยที่สุด ฉันจะยิ้มเข้าไว้ แม้ว่ามันจะเจ็บปวด ฉันก็จะกัดฟันยิ้มเข้าไว้ ถ้าเกิดฉันทำแบบนั้น แล้วโอชิซังกับมิกะจินได้เห็น ทั้งสองคนเองก็คงจะยิ้มได้เหมือนกันรึเปล่านะ...?)
================
ภาษาของนี่จังเวลาลิ้นพันกันนี่ยากจัง ใช้เวลาคิดเยอะมากเลย สุดท้ายจบที่นิ้วเบียด แง้ 555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น